sábado, 23 de marzo de 2013

domingo, 17 de marzo de 2013

UN XESUITA NA CADEIRA DE SAN PEDRO



Vin en directo a designación do novo papa pola televisión e a verdade é que me levei nun principio una sorpresa por ser Jorge Mario Bergoglio, despois de ver, escoitar e ler sobre o acontecemento, quedeime principalmente cos “XESTOS” do novo Papa.

 Quero transmitirvos algún deles que pensó que van marcar a linea do novo papado, alguns destes recollidos polos medios e que recollo máis adiante.

  Algo novo estase a mover na Igrexa, desde o “Habemus Papam” pronunciado polo cardeal protodiácono, Jean Luís Tauran, que anunciou máis dunha hora logo da 'fumata' branca que o cardeal arxentino Jorge Mario Bergoglio, xesuita, é o novo pontífice.

É o primeiro Papa latinoamericano e o número 266 da Igrexa Católica, como novo Papa Francisco é austero, de tendencia moderada e que leva unha vida discreta.

 Si levantase a cabeza o Papa Clemente XIV que suprimiu a orde dos jesuitas e vise a un deles como cabeza da Igrexa católica… menos mal que o Papa Pío VII restituíu a Compañía de Jesús en 1814, senón hoxe non teríamos a un xesuita como Papa.

Desde o mesmo momento en que asomou o balcón do vaticano desde o cal foi presentado como sucesor de San Pedro, conquistou os presentes na cerimonia o falarlles en ton sinxelo como o seu bispo. A partir dese momento cada un dos seus xestos logrou xerar emocionado entusiasmo nos católicos de todo o mundo. «Polas súas obras coñecerédeslles» di o Evangelio de San Mateo (7, 15-20) e os primeiros xestos estiveron cargados de significado, vou enumerarvos algúns dos que a mín me impactaron máis.

1.- O primeiro sinal é o nome. Francisco ten un significado profundo. O propio Papa expresou que se impresionou cun saúdo do seu amigo, o cardeal Claudio Humes o final das votaciones durante o cónclave, díxolle: “non te esquezas dos pobres”. O nome do Papa inspírase en Francisco de Asis, defensor radical dos pobres e cuestionador das riquezas e abusos da corte clerical romana do século XII e tamén pensó que pode sumarse o de San Francisco Javier.

  2.- Minutos logo da súa elección, ingresou á sancristía da Capela Sixtina para poñerse os seus atuendos papais brancos, a sancristía é coñecida como o "Cuarto das Bágoas", porque é onde o novo pontífice sente por primeira vez o peso do papado. Cando saíu, unha cadeira similar a un trono estaba fora preparada nunha plataforma, pero preferiu saudar os cardeais desde unha cadeira o seu mesmo nivel.
3.- Saíu o balcón da basílica de San Pedro levando unha cruz pectoral de ferro colgada o pescozo (a que sempre utiliza e non unha de ouro) e sen a abigarrada estola coa que fixeron a súa primeira aparición os seus predecesores, presentouse á multitude vestido de branco, vestía unha simple sotana branca, cun pescozo ancho, prescindiu do histórico hábito coral. Deixou separadamente o roquete, a muceta e a estola. Preferiu a simpleza. Só usou a estola papal, morada con dourado, no momento de impartir a bendición en latín, logo quitouna, bicouna e entregoulla o mestre de cerimonias.


4.- Non levantou os brazos no seu primeiro saúdo os fieis. Apareceu como un home tímido, saudando lixeiramente coa man dereita. Comezou a súa interlocución «Irmáns e irmás, boas tardes». As súas primeiras palabras foron sinxelas, pero cálidas. Co seu sorriso e o humor das súas primeiras palabras gañouse á multitude: “O Cónclave tiña o deber de dar un novo bispo a Roma. Dá a impresión de que os meus irmáns cardeais tiveran que ir a buscalo case o fin do mundo... Pero estamos aquí... Grazas pola hospitalidade”. Directo e sinxelo, sorprendeu co seu primeiro discurso no que pediu camiñar “xuntos, en irmandade, amor e confianza recíproca”.

5.- A sorpresa veu cando exclamou: “Antes de darvos a bendición pídovos un favor. Antes de que o bispo bendiga o pobo pídovos que vós recedes o Señor para que me bendiga”. E tralas súas palabras, que foron recibidas cun forte aplauso, inclinouse durante uns instantes ante os congregados na Praza de San Pedro tras insistir “Fagamos en silencio esta oración de vós por min”.

  6.- Así deu paso á súa primeira bendición «Urbi et orbi». Unha bendición “para todos os homes e mulleres de boa vontade”. Xa parecía que se despedia dos fieis pedindo de novo que rezasen por el e cun “ata pronto”, pero ante a invitación a abandonar o balcón, insistiu en quedarse para enviar a súa última mensaxe, a súa despedida foi tan franca como o seu saúdo, apuntando o primeiro acto da súa axenda de hoxe: “Vémosnos/Vémonos pronto. Mañá quero ir rezar á Virxe para que custodie toda Roma. ¡Boas noites e bo repouso!”.
7.- O saír da capela Sixtina para volver á residencia Santa Marta, a maior parte dos cardeais subira a un dos autobuses e xa se formaron nunha liña para saudar o novo Papa cando chegase a ese lugar para a última cea que terían como grupo. Estaban esperando que chegase na limusina que viran aparcada no Palacio Apostólico e que estaba preparada para el, como novo Papa. "E cando o último autobús detense, adiviñen quen baixa” O Papa Francisco. Tampouco utilizou a limusina para ir á Basílica de Santa María Maior e recortou a seguridade, leva só un coche da gendarmería vaticana.

8.- Outro xesto importante foi o embarazoso e accidental encontro que tivo con Bernard Law na Basílica de Santa María a Maior. O arzobispo emérito de Boston está acusado de encubrir a 250 curas pederastas, o Papa sería moi severo co cardeal “Non quero que frecuente esta basílica, resolveu, taxante”. E quéreo obrigar a gardarse nun mosterio de clausura. Este feito podería interpretarse como que o Papa Francisco podería ser moito máis severo e punitivo que o seu antecesor fronte á crise de pederastia clerical.

9.- É desde a súa designación o Papa dos pobres. Non só dixo que lle gustaría ter “unha Igrexa pobre e para os pobres”. Tamén fixo un chamamento os seus compatriotas arxentinos para que en lugar de embarcarse nunha custosa viaxe a Roma para asistir á inauguración do seu pontificado, deran eses cartos a obras de caridade.

10.- Na Misa de inicio do seu pontificado, ordenou que non se repartiran entradas, como se facía habitualmente a fin de controlar o enorme fluxo de xente, o que inevitablemente daba pé a privilexios e desigualdades. “Á misa de Francisco son todos benvenidos”. O percorrido anterior á Misa de inicio do seu pontificado, deixounos unha desas imaxes para non esquecer, parouse para saudar e bendicir a un enfermo prostrado nunha padiola. E dedicoulle máis tempo do habitual nestes casos, é decir, non foron uns breves segundos. A cara do enfermo e os que estaban con el denotaba unha felicidade enorme. Estaba mostrando a súa proximidade e agarimo a todos os enfermos do mundo.

11.- A linguaxe clara, directo e desde o corazón. Benedicto XVI era o Papa da razón, as homilías e intervencións de Francisco probablemente adoecen do espesor intelectual e teolóxico das do seu predecesor. Pero, a cambio, son directas, accesibles e con frecuencia conseguen emocionar.


12.- Renunciou ás obras no apartamento papal: “Aquí hai espazo para 300 persoas”, dixo fai uns días, cando foi a retirar os selos con que fora clausurado o apartamento Pontificio trala dimisión de Benedicto XVI. En Bos Aires vivía nun modesto pisiño, xunto o arzobispado, de dúas habitacións, un baño e unha cociña. Facíase todo el só, incluída a comida diaria. Cando lle preguntaron que traballos de rehabilitación desexaba que se fixesen no apartamento papal antes de ocupalo dixo: «Ningún. É precioso, está moi ben así».


13.- A tradición impón que nos discursos oficiais os papas diríxanse os cardeais como «señores cardeais». Con todo, xa os chamou varias veces «irmáns». Os jesuitas chegan á cadeira de Pedro da man do Papa Francisco . Un Papa dixo deles que eran "os
relixiosos das trincheras". Os jesuitas, a Compañía de Jesús, contan agora nas súas filas co principal xeneral da Igrexa Católica. Os expertos xa se aventuran a avanzar que a proclamación do Papa Francisco supoñerá unha apertura de fiestras que inundará de aire fresco os corredores do Vaticano. En parte, sen dúbida, debido á peculiar forma de transitar o camiño da relixión que teñen os jesuitas.


Agardo que asi sexa. Pero tamén non hai que esquencer a forte presenza e influencia dos "principes da igrexa", que non o van a poñer facil.



.

mércores, 13 de marzo de 2013

NUEVO PAPA. Jorge Mario Bergoglio

 


EL PAPA "FRANCISCO I"
 


    

Jorge Mario Bergoglio
Papa de la Iglesia católica

 Bergoglio a los 71 años de edad. Fotografía de septiembre de 2008.
Ordenación13 de diciembre de 1969
Consagración episcopal27 de junio de 1992
Proclamación cardenalicia21 de febrero de 2001
Información personal
Nombre secularJorge Mario Bergoglio
Títuloscardenal presbítero de san Roberto Belarmino
Nacimiento17 de diciembre de 1936 (76 años)
Buenos Aires, Flag of Argentina.svg Argentina
Profesióntécnico químico[1]
Coat of arms of Jorge Mario Bergoglio.svg
'Miserando atque eligendo'

Jorge Mario Bergoglio S. J. (Buenos Aires, 17 de diciembre de 1936) es el actual papa de la Iglesia católica. Es uno de los 183 cardenales de la Iglesia Católica, miembro de la Compañía de Jesús. Para de la Iglesia católica desde el 13 de marzo de 2013, eligiendo el nombre de Francisco I.
Luego de la muerte del Papa Juan Pablo II el 2 de abril de 2005, fue considerado uno de los candidatos a tomar el lugar del Sumo Pontífice, cargo para el cual fue electo Joseph Ratzinger, quien adoptó el nombre papal de Benedicto XVI).
Bergoglio fue presidente de la Conferencia Episcopal Argentina durante dos períodos. Impedido por el estatuto de asumir un nuevo mandato, durante la 102.º asamblea plenaria de ese organismo se eligió al arzobispo de la Arquidiócesis de Santa Fe de la Vera Cruz, José María Arancedo, para sucederlo.

 

Biografía

Jorge Bergoglio nació en la ciudad de Buenos Aires el 17 de diciembre de 1936, hijo de un matrimonio de italianos formado por Mario Bergoglio (empleado ferroviario) y Regina (ama de casa). Egresó de la escuela secundaria industrial E.N.E.T Nº 27 (ahora E.T.Nº 27)Hipólito Yrigoyen,con el título de técnico químico. A los 21 años (en 1957) decidió convertirse en sacerdote. Ingresó en el seminario del barrio Villa Devoto, como novicio de la orden jesuita.Y ahora es papa

Sacerdocio

Fue ordenado sacerdote el 13 de diciembre de 1969. A partir de entonces hizo una larga carrera dentro de la orden de la cual llegó a ser «provincial» desde 1973 hasta 1979, ya durante la Dictadura cívico-militar argentina. (Ver Actuación de Bergoglio durante la dictadura argentina).

Obispo y cardenal

Luego de una gran actividad como sacerdote y profesor de teología, fue consagrado obispo titular de Auca el 20 de mayo de 1992, para ejercer como uno de los cuatro obispos auxiliares de Buenos Aires.
Cuando la salud de su predecesor en la arquidiócesis de Buenos Aires, el arzobispo Antonio Quarracino empezó a flaquear, Bergoglio fue designado obispo coadjutor de la misma el 3 de junio de 1997. Tomó el cargo de arzobispo de Buenos Aires el 28 de febrero de 1998.
Durante el consistorio del 21 de febrero de 2001, el papa Juan Pablo II lo creó cardenal del título de san Roberto Belarmino. Además se constituyó en el primado de la Argentina, resultando así el superior jerárquico de la Iglesia católica de este país.
Forma parte de la CAL (Comisión para América Latina), la Congregación para el Clero, el Pontificio Consejo para la Familia, la Congregación para el Culto Divino y la Disciplina de los Sacramentos, el Consejo Ordinario de la Secretaría General para el Sínodo de los Obispos, la Congregación para los Institutos de Vida Consagrada y las Sociedades de Vida Apostólica.
En virtud de su puesto episcopal, es además miembro de la Conferencia Episcopal Argentina ―de la cual fue presidente en dos ocasiones, hasta 2011― y del CELAM (Consejo Episcopal Latinoamericano).
Tras dos periodos consecutivos como presidente de la Conferencia Episcopal Argentina, el 8 de noviembre de 2011 los obispos electores de ese organismo designaron para reemplazarlo al arzobispo de Santa Fe, José María Arancedo, primo hermano del fallecido expresidente argentino Raúl Alfonsín y hasta entonces vicepresidente segundo de la Conferencia Episcopal.[4] [5]

Vaticano

Al morir Juan Pablo II, eran 117 los cardenales menores de 80 años en condiciones de votar para elegir un nuevo papa, entre los cuales se encontraba el cardenal Bergoglio, de quien se dice que logró obtener 40 votos de los 77 que eran necesarios para ser elegido (es decir, el segundo lugar detrás del que fue elegido y convertido en Benedicto XVI, el cardenal Joseph Ratzinger.Sin embargo, puesto que existe obligación de secreto absoluto para los asistentes al cónclave (Constitución Apostólica Universi Dominici Gregis de 22 de febrero de 1996, cap. II, n.º 48) bajo pena de excomunión reservada al Sumo Pontífice (Código de Derecho Canónico, canon 1399), este dato debe tomarse como mera especulación.

En marzo de 2013, el Cardenal Jorge Bergoglio serán uno de los dos cardenales argentinos que participarán del cónclave que elegirá al sucesor del Papa Benedicto XVI.
Fue elegido Papa el 13 de Marzo de 2013, tras 5 votaciones en el conclave después de la renuncia de Benedicto XVII.

En la Santa Sede es miembro de la Congregación para el Culto Divino y la disciplina de los Sacramentos; de la Congregación para el Clero; de la Congregación para los Institutos de Vida Consagrada y de las Sociedades de Vida Apostólica; del Pontificio Consejo para la Familia y de la Pontificia Comisión para América Latina

Opinión sobre la ley de matrimonio entre personas del mismo sexo

Una de las cuestiones en las que el cardenal se enfrentó al gobierno fue el proyecto de Ley de Matrimonio entre Personas del Mismo Sexo. El 9 de julio de 2010, días antes de su aprobación, se hizo pública una nota de Bergoglio[calificando como una «guerra de Dios» dicho proyecto, que contemplaba que las personas homosexuales pudieran contraer matrimonio y adoptar niños.En la nota del cardenal primado, dirigida a las monjas carmelitas de Buenos Aires, calificaba el avance legislativo del proyecto como «una movida del Diablo» y en la que alentaba a acompañar «esta guerra de Dios» contra la posibilidad de que los homosexuales pudieran casarse. El expresidente Néstor Kirchner criticó las «presiones» de la Iglesia sobre este asunto.
La presidenta Cristina Fernández de Kirchner acusó en duros términos a Bergoglio por la campaña contra el matrimonio entre personas del mismo sexo, que se debatía en el Congreso, a la que comparó con los «tiempos medievales y de la Inquisición».

Obras

  • 1982: Meditaciones para religiosos
  • 1986: Reflexiones sobre la vida apostólica
  • 1992: Reflexiones de esperanza
  • 1998: Diálogos entre Juan Pablo II y Fidel Castro
  • 2003: Educar: exigencia y pasión
  • 2004: Ponerse la patria al hombro
  • 2005: La nación por construir
  • 2006: Corrupción y pecado
  • 2006: Sobre la acusación de sí mismo
  • 2007: El verdadero poder es el servicio
  • 2012: Mente abierta, corazón creyente

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...