xoves, 31 de decembro de 2020

Vieiro alerta de que botellones y otras reuniones siguen celebrándose pese a las restricciones


Vieiro alerta de que botellones y otras reuniones siguen celebrándose pese a las restricciones

La asociación, con sede en Carballo, lanza un comunicado en el que pide responsabilidad. Su vicepresidente conoce bien los efectos del covid-19: los ha sufrido
CARBALLO / LA VOZ 

«Las celebraciones prohibidas, botellones y otras reuniones nocturnas en varios lugares no paran de celebrarse a pesar de las restricciones, normativas y diversas recomendaciones de las autoridades sanitarias para frenar la expansión del coronavirus». La Asociación Vieiro, con sede en Carballo e histórica entidad antidroga que trata temas sociales de calado, desde el alcohol a la adicción a las nuevas tecnologías, ha hecho público un comunicado («¡A ti!»), con el que quiere «abordar un tema que en este momento resulta preocupante acerca de las fiestas ilegales, el alcohol y el covid».

Xosé María Arán, vicepresidente de la asociación y responsable de la comunicación de esta, sabe bien de las consecuencias del covid. Hace apenas unos días que, en el pregón de la iglesia parroquial San Xoán Bautista, recordaba todo lo que tuvo que pasar con la enfermedad, y las secuelas que permanecen. Lo hacía emocionado, con la voz entrecortada, pidiendo además responsabilidad. En eso incide también en el comunicado: «Mientras que, afortunadamente, la mayoría de las personas toma medidas y precauciones para evitar el contagio por covid-19 otras, ante el cierre y limitaciones de horarios y aforos de los locales de ocio nocturno, hacen caso omiso de las advertencias convirtiendo y prolongando sus salidas nocturnas en botellones y celebraciones ilegales en pisos o en coches, actividades que suponen un peligroso foco de contagio al hacer las reuniones de grupos numerosos de personas, muchas de ellas sin mascarilla y algunas bebiendo de la misma botella, entre otras actitudes que pueden afectar a la salud en la situación actual que estamos viviendo debido a la pandemia por coronavirus tanto por el consumo de alcohol como por el riesgo de transmisión del covid-19».

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cara e cruz dun positivo



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Es por eso que insisten de cara a estas fechas: ¡A ti!, No olvides el esfuerzo que tanto tú como tus mayores estáis haciendo. ¡A ti!, que tienes familia con personas de alto riesgo y/o personas mayores a las que puedes llegar a exponer con este tipo conductas irresponsables. ¡A ti!. No es cuestión de que no te diviertas, es cuestión de que diviertas de la forma que ahora toca divertirse, y esto es hacerlo de forma responsable. ¡A ti!. Tan sólo te pedimos reflexión, prudencia y responsabilidad en estas fiestas».


Fuente: La Voz de Galicia

luns, 21 de decembro de 2020

«O que se pasa co covid non se esquece»: emotivo pregón en la iglesia carballesa

 

«O que se pasa co covid non se esquece»: emotivo pregón en la iglesia carballesa

Tres de los primeros casos de coronavirus conocidos en la localidad piden no bajar la guardia


   Foto: Basilio Rego



CARBALLO / LA VOZ

No hubo recital de villancicos, ni multitudes, ni tampoco brindis en el centro social, pero pese a todo desbordó en emoción. La iglesia San Xoán Bautista de Carballo acogió el sábado su pregón navideño, organizado por la Asociación de Pais Católicos, y ofrecido por tres de los primeros casos de covid-19 conocidos en la localidad, los de Xosé María Arán, Alfonso Mariño y Juan Carlos Díaz del Valle. Hace ya meses que iban a ofrecer su testimonio en A Milagrosa, una cita que no pudo ser, pero que en esta ocasión, acompañados por la hermosa voz de Loly Platas, sí pudo llevarse a cabo. «O que se pasa co covid non se esquece, pervive», dijo Arán, que lidió 85 días con la enfermedad, hasta recibir el alta definitiva. Muy emocionado, recordó la fiebre, el dolor, la neumonía bilateral, la pérdida de audición, gusto y olfato, los problemas musculares, la ansiedad... Él hizo una similitud entre su experiencia y el Cuento de Navidad de Dickens, habló de las «visitas fantasmales» que supone el virus, y también del miedo a la muerte.

Foto: Basilio Rego

Muy dura fue asimismo la intervención de Mariño, quien detalló los cuidados de los sanitarios después de que uno saliese de su casa con la incertidumbre de no saber si volvería: «En el hospital nos encontramos ángeles». No cesaron en su entrega «a pesar de que entraban y salían de la habitación sabiendo que aquello era un avispero de virus, sabiendo que se estaban jugando su salud, pero también la de sus familias». Mariño pidió «sentidiño»: no hay que bajar la guardia, ni creer que se le puede ganar la partida al covid, «porque la perderemos, porque es tremendamente peligroso y se comporta de una forma muy extraña», abundó desde su perspectiva de médico. Esta, la del respeto a las normas, fue una de sus peticiones: las otras dos, fortaleza para los sanitarios y ayuda para quienes se están enfrentando a la enfermedad, además de un recuerdo de aquellos que se han ido.

Foto: Basilio Rego

El psiquiatra Díaz del Valle no sufrió las consecuencias del virus con la misma virulencia que sus compañeros, pero sabe de ellas como víctima y como sanitario: «Hai dous tipos de soedades, a emocional e a social. Neste momento, as emocionais están sendo tremendamente duras». Agradeció además a la familia «polo que levan facendo por min toda a vida».






domingo, 20 de decembro de 2020

Pregón de Nadal 2020: un homenaje a los “ángeles” de la sanidad




Sábado 19 de diciembre de 2020. Iglesia parroquial San Xoán Bautista de Carballo. Eucaristía presidida por el párroco José García Gondar. Como viene siendo habitual todos los años, el último sábado antes de Nochebuena, se celebra el Pregón de Nadal organizado por la Asociación de Pais Católicos. Pero esta nueva edición es diferente. Es un año especial en el que no hubo recital de villancicos, no se brindó en el Centro Social, no hubo una multitud de personas… 



Pero lo que sí hubo, y mucho, fue emoción. La emoción que desbordaron los pregoneros y no es para menos. Xosé María Arán Rodríguez, Alfonso Mariño Cotelo y Juan Carlos Díaz del Valle coincidieron en ser los primeros casos conocidos en nuestra localidad víctimas de la covid. Los tres no se cansaron de alabar el trabajo y humanidad de los sanitarios, a los que denominaron “ángeles” y destacaron la cercanía de sus familias. Los tres nos ayudaron con su testimonio a reflexionar y a cumplir mejor las normas impuestas por las autoridades sanitarias, eclesiásticas y responsables políticos para prevenir la covid 19. Los tres nos motivaron para vivir la Navidad de la pandemia de una forma diferente, especial, más cercana con los enfermos, con los más necessitados, con los que están solos.



Paralelamante, Loly Platas, con su hermosa voz, iba deleitando a lo largo de la celebración con diferentes canciones: Mi amor marinero, Padre Nuestro, Aleluya, Xesús va a nacer.

Finalmente, y debido a las restricciones de aforo, publicamos íntegramente el testimonio de los pregoneros y las canciones de Loly Platas para que todas aquellas personas que no han podido asistir

Monición de entrada:



Presentación de los pregoneros:



Xosé María Arán: relata su padecimiento en los 65 días que estuvo aislado por la covid



Alfonso Mariño Cotelo: habla de la Covid-19 desde su experiencia profesional como médico y como paciente.



Juan Carlos Díaz del Valle: habla desde la experiencia vivida con la enfermedad los invitan a cambiar de actitudes.


Loly Platas: interpertando diferentes canciones.







Fuente: Parroquia de Carballo




sábado, 19 de decembro de 2020

Xosé María Arán: Intervención no Pregón de Nadal na Parroquia de San Xoan de Carballo.

 



Grazas a organización e a parroquia pola invitación a este pregón, ainda que este acto xa estaba programado no seu día para as festas da milagrosa que polo covid non puido ser.

Para min e unha honrra compartir pregón con dúas persoas as que admiro e teño en consideración tanto peroal como profesionalmente, os doutores Alfonso e Juan Carlos e un sentese pequeno entre eles.

Cambiei a miña intervención da que tiña pensado para a Milagrosa por tempo e porque as cousas mudaron neste tempo e un xa ten outra visión.

Por iso quero facer a miña intervención en base a un conto.


Un conto de Nadal

 

É imposible nun curto tempo relatar o meu testemuño e vivencias como afectado do  covid, coma se tentase resumir no mesmo tempo a obra de Charles Dickens “Canción de Nadal ou conto de nadal”… por iso só tentarei dar unhas pinceladas  noveladas e coa complicidade de Noel Feliciano e  parafraseando a obra de Dickens.

Pero se a obra de Dickens transcorría nun xélido ano de 1843 sobre  decembro e o conto desenvolvíase nun mundo xa non existente, a miña, máis humilde,comezou un 12 de marzo de 2020 e está máis presente e real que nunca, aínda que despois de 85 días tivese a alta oficial, a febre, a dor,  o covid, a neumonía bilateral, a perda  auditiva, a falta de sabor e cheiro, os problemas musculares, a ansiedade e outras patoloxías máis… non se esquencen.

O conto  plastifica cinco escenarios e en cada un hai unha visita  fantasmal como a do  covid.

A primeira é a visita da  ultratumba en noiteboa, cas tres pantasmas do nadal, a do pasado, cos seus recordos, a do presente coa axuda, a empatía, e a do futuro que representa o medo á morte; estes tres sentimentos son os que me pasaron a min, pásanme e seguirei con algún deles na miña vivencia co covid e despois del tanto física como mentalmente no tempo.

A nosa familia pasounos con tres positivos confirmados e coa  benxamina da casa que a día de hoxe non sabemos se o pasou.

O protagonista do conto é unha persoa que representa a avaricia, a indiferenza, a vanidade, a intolerancia e a falta de consideración do próximo, igual que na miña historia atopeime en diferentes momentos con persoaxes como este, a dos responsables políticos sanitarios o non estar á altura das circunstancias, o sistema sanitario en precario, a incomprensión de cidadáns cos enfermos e os que non respetan as normas e deixemolo aí para ter esperanza no ser humano.

O conto é unha  alegórica cristiá que fai unha conversión forzosa do seu protagonista revisando a súa vida no pasado, presente e futuro.  O que deberiamos facer todos nós tamén para mellorar despois de ver e sufrir esta pandemia, pero queridos amig@s aínda que estamos en tempo de ilusións, seguimos sen entender que temos que cambiar para que o noso mundo respire e permita respirar ás xeracións vindeiras,  oxala que como no conto no que o seu protagonista fai unha metamorfose existencial e cambia, nós tamén cambiemos para ben de  tod@s.

O noso protagonista viviu unha viaxe, (máis profundo, que poden descubrir no libro aqueles que non o coñezan ou en películas da súa adaptación), no que descubriu o seu cambio,outros vivimos unha viaxe dura pasando por unha sanidade non adaptada a esta pandemia, con decisións desafortunadas da administración que nos tiña que protexer, suplidas con profesionalidade, abnegación e sacrificio por todos e cando digo todos, son todos, os profesionais que contribuiron a levar mellor esta pandemia, en especial os que traballan na sanidade, desde as limpadoras os médicos, eses heroes que brilaron e brilan tan profundamente como esta estrela que podemos ver aquí,eu vivino na miña fase de doente en atención primaria e despois na hospitalización, posteriormente na miña fase de recuperación domiciliaria e na actual  fase de recuperación psicolóxica e física.  Non é unha proba de fe,vin a os anxos,si, non toliei, vin os anxos custodios da sanidade.

Como no conto o persoaxe malvado era o sr.  Scrooge que se liberou o final dos seus pesadelos, na vida real é o virus do  Covid, e tamén coa nosa responsabilidade, coidados médicos, avances científicos  e vacinas, podámos tamén liberarnos deste pesadelo. 

Moitasforon as bágoas que me invadiron neste transito, moitas foron as experiencias vitais que pasamos na miña familia e que algún membro da unidade familiar segue pasando, permítanme un momento egoísta e pensar no propio,quero facer un recoñecemento público a unha persoa que como no conto arrastrou unha gran cadea, pero neste caso de sufrimentos, físicos e psicolóxicos, que como os heroes da sanidade coidounos a min e as nosas fillas a pesar de estar ela tamén afectada, non é outra que a miña muller, que me demostrou unha vez máis aquel compromiso realizado en este mesmo altar e coa bendición do amigo D. Xosé un 31 de maio de 1997 con aquelas palabras que o lembrar este tempo de enfermidade teñen un significado especial, entrecortando o texto para non alargarnos, estas foron as súas verbas“ ...e prometo serche sempre fiel, tanto na alegría como na adversidade, tanto na saúde como na enfermidade…” pois que saibas Amparo que o cumpriches con sobresaiente novamente nesta ocasión e hoxe aínda pagas as súas consecuencias na túa saúde.

Máis de 48.926 mortos segundo o ministerio confirmaba este venres dos cales 1.314 son en Galicia, estas cifras, que sigen subindo, non se poden quedar en simples números porque detrás de cada unha hai unha historia, sei que a vida ten que continuar e que nos temos que sobrepoñer, sei da capacidade da mente para minimizar co tempo os casos traumáticos, desto podenos ilustrar o noso querido doutor Juan Carlos, pero eu négome a esquecel@s.

Non vou a estenderme máis por cuestión de tempo, non é a miña intención alarmar, senón de concienciar, de que temos que ser todos responsables e contribuir na nosa medida a axudar a minimizar os efectos negativos da pandemia. Hai uns días subía ás miñas redes sociais unha foto na que se ollaba unha uci coa seguinte lenda “É mellor perder un nadal na túa vida que a túa vida nun nadal”.

Finaliza o conto de Dickens cando o seu protagonista esperta e dáse conta que é de día, era o 25 de decembro e estaba vivo despois de pasar por todos aqueles pesadelos, fora só un soño ou non. Para min e para moitos non o foi.

Pois estando presentes Loi e Juan, venme o recordo un tema de  xocaloma “foi un soño”  oxala que esta pandemia acabe pronto e pensemos que o foi.

Finalizo cunha petición, se algunha persoa tiña pensado aplaudir esta humilde intervención rógolle que non o faga e que como acto simbólico e abusando da organización e dos presentes, nos poñamos en pé e gardemos medio minuto en silencio e pidamos por todos os que non tiveron a miña sorte e non o superaron, domesmo xeito que os que nos estan deixando nestes momentos que estou a falar por esta pandemia do  covid.

Por favor en pé.

30 segundos...

Boas festas, sentidiño e saude, Grazas.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...