luns, 22 de agosto de 2016

Alfredo Brañas o el galleguismo tradicionalista

Brañas fue uno de los más destacados regionalistas gallegos desde una perspectiva muy conservadora.


Eduardo Montagut 
22 de Agosto de 2016 





Brañas adoptó una posición contraria al liberalismo, la industrialización, defendiendo la vuelta a una economía organizada en gremios

Alfredo Brañas Menéndez nació en Carballo (A Coruña) en el año 1859 y falleció en Santiago de Compostela en 1900. Brañas fue uno de los más destacados regionalistas gallegos desde una perspectiva muy conservadora, además de periodista, y catedrático de Economía y Hacienda Pública en la Universidad de Santiago de Compostela.

                                Estatua Alfredo Brañas | Carballo | 

Defendió una postura descentralizadora desde posicionamientos católicos y tradicionalistas; de hecho, al final de su vida abrazó la causa carlista, enfriándose mucho el galleguismo por el que siempre había luchado. Participó en los Juegos Florales de Tuy donde pronunciará un discurso en gallego, además de mantener contactos con el catalanismo, llegando a publicar artículos donde comparaba el galleguismo con el catalanismo en “La España Regional” y en “La Reinaxença”. Brañas adoptó una posición contraria al liberalismo, la industrialización, defendiendo la vuelta a una economía organizada en gremios.

Brañas fue concejal en Santiago entre 1890 y 1891. En 1890 participó en la creación de la Asociación Regionalista Gallega, escribiendo en su órgano “La Patria Gallega”. Consiguió integrar en la misma a sectores conservadores de la sociedad de Galicia, como la baja nobleza y el clero. Conectó con estos sectores porque veían en Brañas una alternativa al galleguismo más progresista de Manuel Murguía y de Aureliano Pereira. Pero la AGR desaparecería muy pronto, precisamente por este enfrentamiento ideológico.

A pesar del enfrentamiento entre las dos formas de concebir el galleguismo, Brañas y algunos de sus seguidores acudieron al homenaje a Murguía con motivo de su nombramiento como bibliotecario de la Universidad de Santiago. En ese momento se le encargó a Brañas que redactase las “Bases generales del regionalismo y su aplicación a Galicia”. En esas Bases puede apreciarse la influencia de las Bases de Manresa, documento fundamental del catalanismo, planteando un modelo de descentralización. En el año 1893 participará en el acto de protesta que los regionalistas organizarán contra el traslado de la capitanía general de La Coruña a León. Por esa misma época viajará a Cataluña para participar en los Juegos Florales como miembro del jurado.

Brañas también participó en Galicia del espíritu de la doctrina social de la Iglesia establecida en la Rerum Novarum del papa León XIII, ya que fundó el Círculo Católico de Obreros.

Brañas escribió varias obras. Podemos destacar las siguientes: El regionalismo. Estudio sociológico, histórico y literario, Barcelona, 1889; La Crisis económica en la época presente y la descentralización regional, que fue su discurso de apertura en la Universidad de Santiago en el curso 1892-93, y Las Bases del regionalismo y su aplicación a Galicia.

En su localidad natal se levanta una estatua en su honor.

Fuente: Nueva Tribuna

sábado, 20 de agosto de 2016

“IN MEMORIAN” JAIME RODRIGUEZ ESMORIS



¡ATA SEMPRE COMPAÑEIRO ¡

Hoxe pola mañan recibía a chamada da morte de Jaime por medio da súa muller Teresa.  Aínda que xa iba para dous anos de loita contra a enfermidade do noso querido compañeiro, a ún sentalle como un mazazo a nova do seu pasamento.

Van xa vintesete anos que a nosa actividade laboral nos xuntou nesta etapa das nosas vidas, ainda que nestes últimos nove anos foron especiais e pasamos por momentos laboráis moi bos e outros complicados en relación a nosa actividade sindical.

Sobre a persoa nada que decir, bo amigo e alí estaba para o que un necesitase, que máis se pode pedir.

Como compañeiro na andaina sindical, moitos foron os momentos de traballo, entrega e ilusión.  Sempre co seu ímpetu nervioso e prendendo cigarrillo tras cigarrillo, parecía accionista das tabaqueiras  xa que apenas tragaba o fume e sempre apagaba os cigarrillos a metade…

Como na vida cada quen “conta as cousas como lle foi na feira”, seguro que Jaime cometíu erros como calqueira mortal, pero en todos estes anos que traballamos no mundo sindical xuntos, nunca amosou intereses persoais, sempre buscou poder axudar os compañeiros e compañeiras para mellorar o seu traballo ou a súa situación laboral, sempre bulindolle a cabeza e transmitindolle a un esa fortaleza que animaba nos momentos malos para seguir adiante.

Se a sección sindical da cig en calvo, chegou a tan alta representación na súa historia en calvo, esta claro e así hai que decilo, porque é de xustiza, que foi en gran parte grazas o seu traballo incansable e eu dou fé dilo porque así o vivín.

Quedaranse moitas historias que vivimos no tinteiro por mera discreción hacia compañeiros e compañeiras das innumerables intervencións e xestións realizadas, pero sobre todo a paixón que lle poñía os temas ata que se conqueria o obxetivo, e coma sempre mirando polo ben común e repito sobre todo sin buscar nada a cambio.

Jaime a quen non o coñecera ben engañaba nunha primeira apreciación sobre a súa persoa, parecía transmitir o de unha persoal que nestes temas se lle quedaba algo grande a cousa,  pero abofe que só era eso, xa que é un perfecto estratega, con coñecemento sobre a materia e sobre todo cun don de xentes que engaiolaba.

E curioso, intentaba lembrar algún momento no que chegaramos a ter diferencias serias e como non alguna discusión, que sería norml por outra banda, pero a verdade e que non lembro ningún, durante anos case diariamente falamos do día a día da situación laboral dandolle un repaso a como están as cousas e plantexabamos mil e un proxectos para facer esta e outra cousa pero o curioso e que sempre tiñamos os mesmos pensamentos e ideas, así daba gosto.

Pero sobre todo Jaime agradecerche sempre a túa lealtade, nestes tempos en que moitos e moitas non entenden desto, ti sempre estiveches ahí apoiandome sen fisuras, sen reproches, sen faladorias por detrás, cando as veces o mellor para ti podía ser facer o contrario. Grazas compañeiro por ser ca miña persoa, sempre, honesto e leal.

Pero si nos seus momentos  no mundo sindical e profesional  foi moi hiperactivo, que lección me dou nestes últimos anos desde que comenzou a loitar contra a súa enfermidade, en momentos nos que a un lle daría ganas de meterse na cama e non sair máis dela ou de tirar a toalla, el botaballe valor e ilusión para sair do trance.

Eu teño que recoñecer  a miña debilidade e cobardía, porque cada vez que pasaba o tempo facíaseme máis difícil verte, un non se fai a idea de coñecerte e ver como te ibas consumindo, claro que a todos non nos gusta pasar por este trance e queremos lembrar as persoas que apreciamos como eran cando estaban perfectamente. Pero tamén nos últimos momentos hai que saber  estar…


Vaia pois a miña despedida compañeiro e grazas polo honor de permitirme coñecerte.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...