xoves, 28 de febreiro de 2013

“INDULTOS” A XUSTIZA NON E IGUAL PARA TODOS


Un non deixa de sorprenderse a diario, e mira que co que está a chover con isto da crise, non estamos os cidadáns para moitas historias. Pois non chega con este pesar para contemplar como os responsable de quitarnos deste problema están a exercer o máis vil dos papeis, as corrupcións, enganos, enchufismos... Pero un que está no mundo do social, ábrenselle as carnes cando escoita que “unha ves que os colleron cas mans na masa”, aínda así se benefician das prevendas do estado para descolgar as culpas e mentres a outros cidadáns anónimos, cando fan moitos menos, lles cae todo o peso da lei, acabando cos ósos no cárcere. Está claro, hai unha única moeda pero para uns cáelles de face e a outros con todo o peso da cruz.

Artigo 117 da Constitución Española

1. A xustiza emana do pobo e adminístrase en nome do Rei por Xuíces e Maxistrados integrantes do poder xudicial, independentes, inamovibles, responsables e sometidos únicamente o imperio da lei.

A Constitución Española concede o Rei o dereito de graza, sometido á lei e prohibe os indultos xerais (segundo o seu artigo 62.i) (artigo 62 CE: Funcións do Rei.)

O indulto é unha causa de extinción da responsabilidade penal, que supón o perdón da pena, é unha situación diferente á amnistía, que supón o perdón do delito, xa que polo indulto a persoa segue sendo culpable, pero perdoóuselle o cumprimento da pena.

O indulto pode ser total ou parcial, a súa vez pode ser xeral e particular. O indulto total comprende a remisión de todas as penas a que houber sido condenado o reo e que aínda non houberen sido cumpridas. O indulto parcial supón a remisión dalgunha ou algunhas das penas impostas ou a súa conmutación por outras menos graves.

En España, Segundo o Ministerio de Xustiza, o indulto «é unha medida de graza, de carácter excepcional, consistente na remisión total ou parcial das penas dos condenados por sentenza firme, que outorga o Rei, a proposta do Ministro de Xustiza, previa deliberación do Consello de Ministros».

O "dereito de graza", tamén coñecido como indulto, é unha renuncia o exercicio do poder punitivo do Estado, fundada en razóns de equidad, oportunidade ou conveniencia pública (Política).

Poden indultarse as penas accesorias con exclusión das principais e viceversa, a non ser que aquelas sexan inseparables destas. A remisión da pena principal implica, igualmente, a das accesorias, fóra diso a inhabilitación para cargos públicos e dereitos políticos, as cales non entender comprendidas, si delas non se fixen mención especial na concesión.

É dicir unha medida de graza sen render contas a ninguén. O perdón sen explicacións, do que só uns poucos coñecen o motivo. O indulto converteuse en España nunha figura legal polémica, en parte agravada pola opacidad e arbitrariedad que a rodea. A lei que o regula, unha norma de 1870, concede esta potestade o Goberno, pero non lle obriga a xustificar a súa decisión. Nin sequera a recollela nunha estatística, pois só basta publicala no BOE.

A CARA: O 'perdón' é cousa de políticos
O pacto o que levou a Unió Democràtica de Catalunya (UDC) para evitar o cárcere dos acusados polo 'caso Pallerols' pon de relevo os privilexios dos que a clase política goza ante a Xustiza. O fiscal acordou unha sentenza de conformidad no 'caso Pallerols' pola que rebaixa as penas de 11 anos de cárcere a condenas que non supoñen o ingreso en prisión para o empresario Fidel Pallerols; Vicenç Gavaldá, ex membro do comité de goberno de Unió, o seu irmán Lluís Gavaldà, e Santiago Vallvé, ex militante de UDC. A cambio o partido de Josep Antoni Duran terá que devolver os 388.000 euros que desviou dos fondos da Unión Europea destinados a cursos de formación para desempregados, a través das sociedades de Pallerols.

O acordo do 'caso Pallerols' recorda outros tratos de favor a políticos, Gallardón indultó a un ex alto cargo de Unió condenado por malversar. O ex dirixente 'popular' Hormaechea foi indultado polo Goberno de Zapatero. Aznar indultó parcialmente a Barrionuevo e Bera e a un condenado por Filesa. A eles hai que sumar banqueiros e persoaxes de postin que ata o máis inxenuo non entendería como se pode indultar a esta xente.


Os gobernos de Mariano Rajoy (468 indultos en total), José Luís Rodríguez Zapatero (3.378) e José María Aznar (5.897) lideran a concesión de indultos (perdón parcial para non ingresar en prisión) a políticos condenados. Entre os tres concederon 25 indultos a condenados por prevaricación, 107 a condenados por malversación de caudales públicos e 16 a sentenciados por cohecho, segundo publicáronse no Boletín Oficial do Estado.
A CRUZ: A petición de indulto para David Reboredo
No outro lado están os anónimos os da rúa. Como o caso de de David Reboredo, o pai de David é cego, como a Xustiza. Edmundo, octogenario, despediuse do seu fillo o pasado día 5 ante as portas do cárcere da Lama, en Pontevedra. Hai que ver como lle fixo sufrir este mozo. Sábeno ben tantos pais e nais con fillos heroinómanos.... Logo de tantos sinsabores, de tantas bágoas, deulle unha alegría e fai tres anos deixou atrás a sua adicción. Agora ata axuda a un bo número de asociacións contra a droga e colabora coa unidade de apoio a drogodependientes do Concello de Vigo. Pero din que o pasado sempre volve. E o de David regresou en forma de dúas condenas pendentes que acaban de facerse efectivas.

Foi detido en 2006 e 2009 por vender duas papelinas (400 miligramos) de heroína. Outros dous varazos na cabeza de Edmundo. Pero logo diso chegou a rehabilitación. Así que os seus ollos cegos non esperaban ver que a sentenza, sete anos de cárcere, faríase efectiva. Á fin e ao cabo, o cárcere está para rehabilitar, e David xa o conseguiu.

O avogado da familia Reboredo pediu o indulto en dúas ocasións, pero foi denegado en ambas. O feito de ser reincidente é unha traba importante. Agardemos que á terceira vaia a vencida. Agardo que para a publicación deste artigo xa teñamos novas máis boas para el.

So quédame decir: “fecit Deus tantum iustitiam quia homo abusi “, que deus reparta xustiza porque o home só abusa dela. E o peor que sempre pagan os máis indefensos.

venres, 22 de febreiro de 2013

"A Rajoy lo llevaría a 36 años luz de distancia"

Tiene sólo nueve años pero no podría saber más de política. Manu, un niño de Carballo, conoce todas las claves de la situación económica de nuestro país, aunque su pasión está más allá de nuestro planeta.



PARA VER EL VIDEO PULSAR EN EL ENLACE :
http://www.vtelevision.es/informativosv/2013/02/21/0031_26_168425.htm



.

luns, 11 de febreiro de 2013

RENUNCIA EL PAPA Y COMIENZAN LAS QUINIELAS

Posibles sucesores de Benedicto XVI .  Los considerados 'papables' con más opción

La inesperada renuncia del Papa Benedicto XVI generó la especulación en diversos medios de comunicación y conocedores del Vaticano sobre la posibilidad de la elección del primer Papa no europeo en la historia de la iglesia católica.

El diario el País, por ejemplo, planteo la posibilidad de que el próximo pontifíce sea de origen latinoamericano. En esta parte del mundo, dice el influyente medio, habita el 42 por ciento de los católicos, el bloque más numeroso de fieles en todo el mundo de los 1.200 millones de seguidores que profesan esta religión. La cabeza visible de la Iglesia Católica podría estar en manos de otras nacionalidades, aunque no es un secreto que los italianos quieren que el próximo Papa sea de su país.
El colegio cardenalicio, integrado por 118 cardenales con derecho al voto, es decir menores de 80 años, deberá elegir al Papa a mediados de marzo.


LOS QUE ESTAN EN PRIMERIA LINEA


1. João Braz de Aviz, de 65 años, es un cardenal brasileño y actual Prefecto de la Congregación para los Institutos de Vida Consagrada y las Sociedades de Vida Apostólica.


2. Timothy Michael Dolan, 62 años, es un pospular cardenal y arzobispo católico de Nueva York.Es la cabeza visible de los catolicos en Estados Unidos.








3.Leonardo Sandri, 69 años, es un cardenal argentino de la Iglesia Católica. Actualmente es Prefecto de la Congregación para las Iglesias Orientales y consejero de la Comisión Pontificia para América Latina (CAL) entre otros puestos. Sandri es reconocido por anunciar públicam
ente la muerte de Juan Pablo II en la Plaza de San Pedro.



4.Marc Ouellet, de 68 años, es un cardenal canadiense. Actualmente ocupa el cargo de Prefecto de la Congregación para los Obispos y Presidente de la Pontificia Comisión para América Latina. Ouellet habla correctamente seis lenguas: francés (es su lengua nativa), inglés, español, portugués, italiano y alemán.







5. Angelo Scola, de 71 años, es un cardenal italiano y la esperanza de muchos italianos para recuperar el trono de San Pedro. Tras ser patriarca de Venecia, fue nombrado arzobispo de Milán por el papa Benedicto XVI el 28 de junio de 2011. A su favor tiene que es uno de los referentes en el entendimiento entre musulmanes y cristianos.








6. Peter Turkson, de 64 años, es el líder la de la Oficina Vaticana para la Justicia y Paz, y portavoz de la Iglesia en asuntos sociales. Originario de Ghana, es la carta más visible de África.









7. Gianfranco Ravasi, tiene 70 años. Es un cardenal italiano, presidente del Consejo Pontificio para la Cultura y de la Pontificia Comisión de Arqueología Sagrada. Su perfil está involucrado hacia la docencia.









8. Odilo Pedro Scherer, de 63 años, es un Cardenal brasileño de la Iglesia Católica. Actualmente se desempeña como arzobispo de São Paulo, y fue elevado al cardenalato en 2007.








9. Luis Tagle, de 55 años, es un obispo católico filipino, arzobispo de Manila y Cardenal de la Iglesia Católica. Se le reconoce por ser muy cercano a Benedicto XVI y por ser muy carismático.








10. Cristoph Schoenborn, austriaco de 67 años, es un ex alumno de Benedicto XVI y es el arzobispo de Viena.












SEGUN LOS PERFILES MI APUESTA ES POR:

Marc Ouellet (La Motte, 8 de junio de 1944) es un cardenal canadiense. Actualmente ocupa el cargo de Prefecto de la Congregación para los Obispos y Presidente de la Pontificia Comisión para América Latina. Ouellet habla correctamente seis lenguas: francés (es su lengua nativa), inglés, español, portugués, italiano y alemán.


 El 25 de mayo de 1968 fue ordenado sacerdote. En 1970 se traslada a Colombia para enseñar teología en el seminario mayor de Bogotá. Ingresó a la Sociedad de Sacerdotes de San Sulpicio en 1972.

Prosigue sus estudios en Roma, obteniendo en 1974 la licenciatura en filosofía por la Universidad Pontificia de Santo Tomás de Aquino. Vuelve a Colombia como profesor y miembro del seminario mayor de Manizales. Dos años desués regresa a Canadá. En 1978 decide proseguir sus estudios y en 1982 consigue el doctorado en teología dogmática por la Pontificia Universidad Gregoriana. Ese mismo año regresa a Colombia como profesor en el seminario de Cali. En 1983 es nombrado rector del seminario mayor de Manizales hasta 1988,[1] cuando es nombrado 1er Consultor del Consejo Provincial Canadiense de Sulpicianos y profesor del seminario de Montreal. En 1990 es nombrado rector de este seminario[1] y en 1994 rector del seminario de Edmonton. Del 1996 al 2002 fue ordinario de teología dogmática en Roma por la Pontificia Universidad Lateranense.

Obispo y Arzobispo El 19 de marzo de 2001 es consagrado obispo por el papa Juan Pablo II, que lo había nombrado el 3 de marzo secretario del Pontificio Consejo para la Promoción de la Unidad de los Cristianos asignándole la sede titular de Agropoli.

El 15 de noviembre de 2002 es nombrado arzobispo de Québec y primado de Canadá.

Es elevado a cardenal el 21 de octubre de 2003 por el papa Juan Pablo II que le asigna el título de Santa Maria in Traspontina.

El 30 de junio de 2010 el papa Benedicto XVI lo nombra prefecto de la Congregación para los Obispos y presidente de la Pontificia Comisión para América Latina.

Ha sido Legado Pontificio para las siguientes celebraciones:

Apertura de la Peregrinación a la "Sacra Túnica" en el V Centenario de la Ostentación Pública (Catedral de Trier, Alemania, 13 de abril de 2012).

50° Congreso Eucarístico Internacional (Dublín, 10-17 de junio de 2012).

El cardenal Ouellet es miembro de la Academia Pontificia de Teología.

luns, 4 de febreiro de 2013

ENSINO E POLITICA LOCAL, MAIS UNION E MENOS DEMAGOXIA

É curioso as liortas que teñen os políticos no  faladoiro de RADIO VOZ BERGANTIÑOS tódolos martes, cada quen ve un feito sempre desde posturas opostas, normal, será para reafirmarse cada quen na súa carreira persoal para achegarse a cadeira de brazos de mando do Concello. Ata aquí todo “Anormal”, o curioso é que no faladoiro están tres das cabezas de lista a alcaldía polo PP, TEGA, PSG-PSOE e un concelleiro do BNG (que mandar tamén manda) xa que o alcalde seguro que non acode por ter programa propio.

A Carta ben a conto que no faladoiro do martes catro de nadal, falaron as súas señorías do ENSINO en carballo, e o que escribe encendiu a radio do coche para ir o traballo e o pouco de escoitar tamén me encendin eu, o non dar crédito o que escoitaba, que se a culpa é do goberno local, que non teñen preocúpanción polo ensino...  sobre todo o representante do PP, pero un que sabe algo do tema por empezar nunha anpa, nun consello escolar, nunha federación municipal de país e na federación provincial e actualmente no Consello Escolar Municipal e o máis importante como pai.  Un  xa viu pasar a todolos alcaldes dá democracia e pode opinar sobre o tema.

En primeiro lugar chamoume a atención o pouco coñecemento ou amnesia temporal dalgún, xa que teñen que saber que o tema dá zonificación dos centros xa está arranxado neste curso, por certo tratado no Consello Escolar Municipal nunha comisión formada para ese efecto e tido en conta pola delegación provincial que así o fixo por en marcha, do mesmo xeito que está creada tamén outra comisión para intentar unificar os horarios de tódolos colexios e institutos e tamén para arranxar o tema do transporte para que tódolos centros teñan xornada única. Así como neste consello tratanse moitos temas para beneficio do pobo e ca colaboración dá Inspectora de Educación dá Xunta. Ou non lles informan ou non se interan.

Pero que farrapas de gaitas que se o Alcalde non se move e que seguimos cos problemas de fai dez anos como dicía o alcaldable do PP, pois si señor a botar a vista atrás e mirar quen gobernou na  Xunta que é quen ten as competencias e ollo, que moitos dos Delegados/as Provinciais amosaban boa disposición pero a cúpula aparcaba os proxectos de carballo, como se pode falar de eneficiencia do gobernou local, se o actual asumiu obras dá Xunta e colaboración con outras adiministracións como a deputacion no caso dá construción dá segunda gardería municipal e a Xunta ca ampliación do colexio bergantiños, si eu xa oin en Carballo o Conselleiro Celso Currás (PP) que no seguinte curso xa estaba e mira que choviu desde entón.

Pero o que máis me doe e escoitar que o gobernou local non colabora co ensino, un que está presente en moitos foros pode dicir ca boca chea que iso e unha “MENTIRA”, eu son moi crítico co gobernou local en moitos eidos dá política local, pero no ensino tanto ca Concelleira como co Alcalde podo dar fé do traballo ben feito e dá colaboración que  prestan os colexios e I.E.S., así como a  boa sintonía cos Xefes territoriais de Educación.

Para rematar sempre os gobernos do concello de carballo tiveron un trato amable cos centros escolares, non sería xusto se non dixera que o actual gobernó  é o que máis sensibilidade ten, pero tamén teríamos que  lembrar a Marcelino Collazo concelleiro do gobernou do PP, que baixo a súa batuta case tódolos patios cubertos que teñen os centros foron obra súa o  igual que outras melloras, e mais nas últimas eleccións que perdiu o PP, Incluia non seu programa electoral unha dás últimas actuacións que non era outra que a constricción do patio cuberto do colexio dá cristina. Cas novas eleccións chegou o tripartito e nunha reunión cos señores, Ferrero,  Andrade e Viña, decidiuse construír o pavillón dá cristina financiado o cen por cen polo concello, e foi aprobado no pleno cos votos en contra do PP que capitaneaba o Sr. Sueiro, manifestando este que o concello non tiña que gastar en obras que non fosen da súa competencia, vou facer un pouco de demagoxia como os políticos, “notase que a que se mollaba era a miña filla e os seus compañeiros  e non a del”

Podería falar máis , pero teño que deixar material na recámara. Vouno deixar ben clariño, eu non són do BNG, pero como Cristián a  “Deus o que é de Deus e o Cesar o que é do Cesar”. Felicitacións o goberno actual de carballo por estas e outras tarefas realizadas e por estar sempre o lado do ensino público e de calidade, segan Sr. Alcalde e Sra. Concelleira de Educación como ata agora, que van vostedes polo bo vieiro e saúdos as suas Señorias.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...