GRUPO CALVO: La Mágia de Innovar - Vuelca fácil

Ver video aquí: Calvo on Vimeo

 

Vieiro alerta de que botellones y otras reuniones siguen celebrándose pese a las restricciones

Vieiro alerta de que botellones y otras reuniones siguen celebrándose pese a las restricciones

La asociación, con sede en Carballo, lanza un comunicado en el que pide responsabilidad. Su vicepresidente conoce bien los efectos del covid-19: los ha sufrido

CARBALLO / LA VOZ 31/12/2020 11:33 H

«Las celebraciones prohibidas, botellones y otras reuniones nocturnas en varios lugares no paran de celebrarse a pesar de las restricciones, normativas y diversas recomendaciones de las autoridades sanitarias para frenar la expansión del coronavirus». La Asociación Vieiro, con sede en Carballo e histórica entidad antidroga que trata temas sociales de calado, desde el alcohol a la adicción a las nuevas tecnologías, ha hecho público un comunicado («¡A ti!»), con el que quiere «abordar un tema que en este momento resulta preocupante acerca de las fiestas ilegales, el alcohol y el covid».

Xosé María Arán, vicepresidente de la asociación y responsable de la comunicación de esta, sabe bien de las consecuencias del covid. Hace apenas unos días que, en el pregón de la iglesia parroquial San Xoán Bautista, recordaba todo lo que tuvo que pasar con la enfermedad, y las secuelas que permanecen. Lo hacía emocionado, con la voz entrecortada, pidiendo además responsabilidad. En eso incide también en el comunicado: «Mientras que, afortunadamente, la mayoría de las personas toma medidas y precauciones para evitar el contagio por covid-19 otras, ante el cierre y limitaciones de horarios y aforos de los locales de ocio nocturno, hacen caso omiso de las advertencias convirtiendo y prolongando sus salidas nocturnas en botellones y celebraciones ilegales en pisos o en coches, actividades que suponen un peligroso foco de contagio al hacer las reuniones de grupos numerosos de personas, muchas de ellas sin mascarilla y algunas bebiendo de la misma botella, entre otras actitudes que pueden afectar a la salud en la situación actual que estamos viviendo debido a la pandemia por coronavirus tanto por el consumo de alcohol como por el riesgo de transmisión del covid-19».

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cara e cruz dun positivo

XOSÉ MARÍA ARÁN

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Es por eso que insisten de cara a estas fechas: ¡A ti!, No olvides el esfuerzo que tanto tú como tus mayores estáis haciendo. ¡A ti!, que tienes familia con personas de alto riesgo y/o personas mayores a las que puedes llegar a exponer con este tipo conductas irresponsables. ¡A ti!. No es cuestión de que no te diviertas, es cuestión de que diviertas de la forma que ahora toca divertirse, y esto es hacerlo de forma responsable. ¡A ti!. Tan sólo te pedimos reflexión, prudencia y responsabilidad en estas fiestas».

Fuente: La Voz de Galicia

 

«O que se pasa co covid non se esquece»: emotivo pregón en la iglesia carballesa

Tres de los primeros casos de coronavirus conocidos en la localidad piden no bajar la guardia

   Foto: Basilio Rego

P. BLANCO
CARBALLO / LA VOZ

No hubo recital de villancicos, ni multitudes, ni tampoco brindis en el centro social, pero pese a todo desbordó en emoción. La iglesia San Xoán Bautista de Carballo acogió el sábado su pregón navideño, organizado por la Asociación de Pais Católicos, y ofrecido por tres de los primeros casos de covid-19 conocidos en la localidad, los de Xosé María Arán, Alfonso Mariño y Juan Carlos Díaz del Valle. Hace ya meses que iban a ofrecer su testimonio en A Milagrosa, una cita que no pudo ser, pero que en esta ocasión, acompañados por la hermosa voz de Loly Platas, sí pudo llevarse a cabo. «O que se pasa co covid non se esquece, pervive», dijo Arán, que lidió 85 días con la enfermedad, hasta recibir el alta definitiva. Muy emocionado, recordó la fiebre, el dolor, la neumonía bilateral, la pérdida de audición, gusto y olfato, los problemas musculares, la ansiedad... Él hizo una similitud entre su experiencia y el Cuento de Navidad de Dickens, habló de las «visitas fantasmales» que supone el virus, y también del miedo a la muerte.

Foto: Basilio Rego

Muy dura fue asimismo la intervención de Mariño, quien detalló los cuidados de los sanitarios después de que uno saliese de su casa con la incertidumbre de no saber si volvería: «En el hospital nos encontramos ángeles». No cesaron en su entrega «a pesar de que entraban y salían de la habitación sabiendo que aquello era un avispero de virus, sabiendo que se estaban jugando su salud, pero también la de sus familias». Mariño pidió «sentidiño»: no hay que bajar la guardia, ni creer que se le puede ganar la partida al covid, «porque la perderemos, porque es tremendamente peligroso y se comporta de una forma muy extraña», abundó desde su perspectiva de médico. Esta, la del respeto a las normas, fue una de sus peticiones: las otras dos, fortaleza para los sanitarios y ayuda para quienes se están enfrentando a la enfermedad, además de un recuerdo de aquellos que se han ido.

Foto: Basilio Rego

El psiquiatra Díaz del Valle no sufrió las consecuencias del virus con la misma virulencia que sus compañeros, pero sabe de ellas como víctima y como sanitario: «Hai dous tipos de soedades, a emocional e a social. Neste momento, as emocionais están sendo tremendamente duras». Agradeció además a la familia «polo que levan facendo por min toda a vida».

Fuente: La Voz de Galicia

Pregón de Nadal 2020: un homenaje a los “ángeles” de la sanidad

Sábado 19 de diciembre de 2020. Iglesia parroquial San Xoán Bautista de Carballo. Eucaristía presidida por el párroco José García Gondar. Como viene siendo habitual todos los años, el último sábado antes de Nochebuena, se celebra el Pregón de Nadal organizado por la Asociación de Pais Católicos. Pero esta nueva edición es diferente. Es un año especial en el que no hubo recital de villancicos, no se brindó en el Centro Social, no hubo una multitud de personas… 

Pero lo que sí hubo, y mucho, fue emoción. La emoción que desbordaron los pregoneros y no es para menos. Xosé María Arán Rodríguez, Alfonso Mariño Cotelo y Juan Carlos Díaz del Valle coincidieron en ser los primeros casos conocidos en nuestra localidad víctimas de la covid. Los tres no se cansaron de alabar el trabajo y humanidad de los sanitarios, a los que denominaron “ángeles” y destacaron la cercanía de sus familias. Los tres nos ayudaron con su testimonio a reflexionar y a cumplir mejor las normas impuestas por las autoridades sanitarias, eclesiásticas y responsables políticos para prevenir la covid 19. Los tres nos motivaron para vivir la Navidad de la pandemia de una forma diferente, especial, más cercana con los enfermos, con los más necessitados, con los que están solos.

Paralelamante, Loly Platas, con su hermosa voz, iba deleitando a lo largo de la celebración con diferentes canciones: Mi amor marinero, Padre Nuestro, Aleluya, Xesús va a nacer.

Finalmente, y debido a las restricciones de aforo, publicamos íntegramente el testimonio de los pregoneros y las canciones de Loly Platas para que todas aquellas personas que no han podido asistir

Monición de entrada:

Presentación de los pregoneros:

Xosé María Arán: relata su padecimiento en los 65 días que estuvo aislado por la covid

Alfonso Mariño Cotelo: habla de la Covid-19 desde su experiencia profesional como médico y como paciente.

Juan Carlos Díaz del Valle: habla desde la experiencia vivida con la enfermedad los invitan a cambiar de actitudes.

Loly Platas: interpertando diferentes canciones.

Fuente: Parroquia de Carballo

Xosé María Arán: Intervención no Pregón de Nadal na Parroquia de San Xoan de Carballo.

 

Grazas a organización e a parroquia pola invitación a este pregón, ainda que este acto xa estaba programado no seu día para as festas da milagrosa que polo covid non puido ser.

Para min e unha honrra compartir pregón con dúas persoas as que admiro e teño en consideración tanto peroal como profesionalmente, os doutores Alfonso e Juan Carlos e un sentese pequeno entre eles.

Cambiei a miña intervención da que tiña pensado para a Milagrosa por tempo e porque as cousas mudaron neste tempo e un xa ten outra visión.

Por iso quero facer a miña intervención en base a un conto.

Un conto de Nadal

 

É imposible nun curto tempo relatar o meu testemuño e vivencias como afectado do  covid, coma se tentase resumir no mesmo tempo a obra de Charles Dickens “Canción de Nadal ou conto de nadal”… por iso só tentarei dar unhas pinceladas  noveladas e coa complicidade de Noel Feliciano e  parafraseando a obra de Dickens.

Pero se a obra de Dickens transcorría nun xélido ano de 1843 sobre  decembro e o conto desenvolvíase nun mundo xa non existente, a miña, máis humilde,comezou un 12 de marzo de 2020 e está máis presente e real que nunca, aínda que despois de 85 días tivese a alta oficial, a febre, a dor,  o covid, a neumonía bilateral, a perda  auditiva, a falta de sabor e cheiro, os problemas musculares, a ansiedade e outras patoloxías máis… non se esquencen.

O conto  plastifica cinco escenarios e en cada un hai unha visita  fantasmal como a do  covid.

A primeira é a visita da  ultratumba en noiteboa, cas tres pantasmas do nadal, a do pasado, cos seus recordos, a do presente coa axuda, a empatía, e a do futuro que representa o medo á morte; estes tres sentimentos son os que me pasaron a min, pásanme e seguirei con algún deles na miña vivencia co covid e despois del tanto física como mentalmente no tempo.

A nosa familia pasounos con tres positivos confirmados e coa  benxamina da casa que a día de hoxe non sabemos se o pasou.

O protagonista do conto é unha persoa que representa a avaricia, a indiferenza, a vanidade, a intolerancia e a falta de consideración do próximo, igual que na miña historia atopeime en diferentes momentos con persoaxes como este, a dos responsables políticos sanitarios o non estar á altura das circunstancias, o sistema sanitario en precario, a incomprensión de cidadáns cos enfermos e os que non respetan as normas e deixemolo aí para ter esperanza no ser humano.

O conto é unha  alegórica cristiá que fai unha conversión forzosa do seu protagonista revisando a súa vida no pasado, presente e futuro.  O que deberiamos facer todos nós tamén para mellorar despois de ver e sufrir esta pandemia, pero queridos amig@s aínda que estamos en tempo de ilusións, seguimos sen entender que temos que cambiar para que o noso mundo respire e permita respirar ás xeracións vindeiras,  oxala que como no conto no que o seu protagonista fai unha metamorfose existencial e cambia, nós tamén cambiemos para ben de  tod@s.

O noso protagonista viviu unha viaxe, (máis profundo, que poden descubrir no libro aqueles que non o coñezan ou en películas da súa adaptación), no que descubriu o seu cambio,outros vivimos unha viaxe dura pasando por unha sanidade non adaptada a esta pandemia, con decisións desafortunadas da administración que nos tiña que protexer, suplidas con profesionalidade, abnegación e sacrificio por todos e cando digo todos, son todos, os profesionais que contribuiron a levar mellor esta pandemia, en especial os que traballan na sanidade, desde as limpadoras os médicos, eses heroes que brilaron e brilan tan profundamente como esta estrela que podemos ver aquí,eu vivino na miña fase de doente en atención primaria e despois na hospitalización, posteriormente na miña fase de recuperación domiciliaria e na actual  fase de recuperación psicolóxica e física.  Non é unha proba de fe,vin a os anxos,si, non toliei, vin os anxos custodios da sanidade.

Como no conto o persoaxe malvado era o sr.  Scrooge que se liberou o final dos seus pesadelos, na vida real é o virus do  Covid, e tamén coa nosa responsabilidade, coidados médicos, avances científicos  e vacinas, podámos tamén liberarnos deste pesadelo. 

Moitasforon as bágoas que me invadiron neste transito, moitas foron as experiencias vitais que pasamos na miña familia e que algún membro da unidade familiar segue pasando, permítanme un momento egoísta e pensar no propio,quero facer un recoñecemento público a unha persoa que como no conto arrastrou unha gran cadea, pero neste caso de sufrimentos, físicos e psicolóxicos, que como os heroes da sanidade coidounos a min e as nosas fillas a pesar de estar ela tamén afectada, non é outra que a miña muller, que me demostrou unha vez máis aquel compromiso realizado en este mesmo altar e coa bendición do amigo D. Xosé un 31 de maio de 1997 con aquelas palabras que o lembrar este tempo de enfermidade teñen un significado especial, entrecortando o texto para non alargarnos, estas foron as súas verbas“ ...e prometo serche sempre fiel, tanto na alegría como na adversidade, tanto na saúde como na enfermidade…” pois que saibas Amparo que o cumpriches con sobresaiente novamente nesta ocasión e hoxe aínda pagas as súas consecuencias na túa saúde.

Máis de 48.926 mortos segundo o ministerio confirmaba este venres dos cales 1.314 son en Galicia, estas cifras, que sigen subindo, non se poden quedar en simples números porque detrás de cada unha hai unha historia, sei que a vida ten que continuar e que nos temos que sobrepoñer, sei da capacidade da mente para minimizar co tempo os casos traumáticos, desto podenos ilustrar o noso querido doutor Juan Carlos, pero eu négome a esquecel@s.

Non vou a estenderme máis por cuestión de tempo, non é a miña intención alarmar, senón de concienciar, de que temos que ser todos responsables e contribuir na nosa medida a axudar a minimizar os efectos negativos da pandemia. Hai uns días subía ás miñas redes sociais unha foto na que se ollaba unha uci coa seguinte lenda “É mellor perder un nadal na túa vida que a túa vida nun nadal”.

Finaliza o conto de Dickens cando o seu protagonista esperta e dáse conta que é de día, era o 25 de decembro e estaba vivo despois de pasar por todos aqueles pesadelos, fora só un soño ou non. Para min e para moitos non o foi.

Pois estando presentes Loi e Juan, venme o recordo un tema de  xocaloma “foi un soño”  oxala que esta pandemia acabe pronto e pensemos que o foi.

Finalizo cunha petición, se algunha persoa tiña pensado aplaudir esta humilde intervención rógolle que non o faga e que como acto simbólico e abusando da organización e dos presentes, nos poñamos en pé e gardemos medio minuto en silencio e pidamos por todos os que non tiveron a miña sorte e non o superaron, domesmo xeito que os que nos estan deixando nestes momentos que estou a falar por esta pandemia do  covid.

Por favor en pé.

30 segundos...

Boas festas, sentidiño e saude, Grazas.

Pacientes Covid, a vida detrás dos números: "Saímos da UCI como bonecas de trapo"

 

O reconto de casos activos, ingresos e falecementos que nos dá a medida da pandemia cada 24 horas pon o foco nas cifras da Covid-19 e non sempre deixa ver a dor, a rabia e o ánimo que gardan as vidas golpeadas polo coronavirus. Nós Diario comparte o relato de tres doentes infectados durante a primeira vaga de contaxios aínda en fase de recuperación, física e mental.

             Antonio Rodríguez, Laura Martínez e Xosé María Arán.

Susana Rois06:44 do 3 de novembro de 2020

Quen ten a oportunidade de contar a súa experiencia coa Covid-19 en primeira persoa faino desde a satisfacción, o agradecemento, a angustia e a reivindicación. 

A satisfacción de quen se recoñece supervivente. O agradecemento a quen pelexou polo seu benestar. A angustia de sentirse ás portas dunha recaída que frustre a súa recuperación. E a reivindicación de quen se resiste ao abandono dun sistema público de saúde chave para unha xestión óptima da sanidade en tempos de pandemia.

"Os pacientes de UCI damos moito traballo"

Antonio Rodríguez contaxiouse da Covid-19 a finais de marzo. A enfermidade obrigouno a pór en pausa o seu traballo como veterinario e inspector de sanidade alimentaria na comarca do Ribeiro. Bota en falta as viaxes polos concellos da bisbarra e a xente, mais o seu corpo aínda non está listo para retomar esas xeiras. 

Na súa cabeza non deixa de revivir os acontecementos máis dolorosos, que asocia á soidade de verse rodeado de máquinas conectadas ao seu corpo mais de persoas enfundadas que só deixan os ollos á vista e unha mirada de desacougo. "Pasei 44 días na UCI da Covid e outros 11 na unidade de críticos convencional con respiración por traqueotomía. Perdín 24 quilos e gañei unha debilidade extrema. Cando por fin espertei doíame todo, non podía moverme nin falar, mais apurei canto puiden para non pasar moito tempo na planta",  afirma entre saloucos.

Eu paseino mal, pero os profesionais non o pasan mellor. Non é doado para ninguén.

Antonio recoñece agora unha sensibilidade maior. Emociónase con facilidade, e demóstrao ao rememorar tanto as ganas que tiña de volver á casa como o traballo do persoal sanitario. "Eu paseino mal, pero os profesionais non o pasan mellor. Non é doado para ninguén. Os pacientes que acabamos na unidade de críticos damos moito traballo ademais de preocupacións", asegura.

Despois de superar momentos moi complicados que mesmo fixeron temer pola súa vida, Antonio dedicou todos os seus esforzos á recuperación. "Trasladeime ao rural e cumprín cos exercicios que me mandaron as fisioterapeutas. Pouco a pouco funme animando con outras actividades do campo, que ademais de distraerme axudáronme a recuperar a masa muscular que perdera".

Tomo unha dose pequena de esteroides antiinflamatorios que me axudan a paliar os posíbeis efectos secundarios a nivel respiratorio.

Comer e durmir ben tamén axudou. Hoxe, con 59 anos, reséntese das articulacións, que debe exercitar con calma cada mañá, e da capacidade pulmonar, aínda diminuída. "Xa mellorou, pero aínda tomo unha dose pequena de esteroides antiinflamatorios que me axudan a paliar os posíbeis efectos secundarios a nivel respiratorio".

A maiores, confesa medo a unha recaída ante o empeoramento que observa na Galiza e no resto do continente e unha angustia que por momentos o obriga a dicir "frea, para, non pasa nada".

"Ás veces síntome como unha avoa de 100 anos"

Laura Martínez ten 34 anos. A súa voz transmite unha mestura de entusiasmo e determinación contra unha enfermidade que a colleu por sorpresa. Case seis meses despois de recibir a alta hospitalaria, o 7 de maio, segue de baixa médica, pendente dunha recuperación que se pode prolongar, no seu caso, polo menos outro medio ano. Ingresou no hospital do Barco de Valdeorras o 21 de marzo. "Eu pensaba que tiña unha farinxite. Nin febre nin perda do gusto nin do olfacto. Como non melloraba decidín ir a Urxencias, tamén para contentar a miña familia, que tiña medo de que se tratase do coronavirus. Ese día quedei ingresada". 

Cando subimos a planta procedentes da UCI, somos como bonecas de trapo.

 O seu prognóstico empeorou moi axiña. Despois de catro xornadas tivo que ser trasladada ao hospital de Ourense onde botou 21 días na UCI, sedada e intubada. "En total foron 48 días de hospitalización, mentalmente moi duros". Mais tamén desde o punto de vista físico. "Cando subimos a planta procedentes da UCI, as doentes somos como bonecas de trapo. Non podemos facer nada. Non temos forza". 

Ir á compra por catro cousas, esgótame; organizar un móbel da cociña que me obrigue a anicarme, tamén.

 Laura lembra que a súa vida dependía das enfermeiras. "A primeira comida que fixen pola miña man constaba dunha cunca de sopa mais dunha peituga de polo con arroz. Tardei dúas horas en rematala e a carne déronma partida", explica. Un exemplo co que quere facer notar os efectos da perda de masa muscular e da función respiratoria, que segue a recuperar. "Hai días que son como unha avoa de 100 anos. Ir á compra por catro cousas, esgótame; organizar un móbel da cociña que me obrigue a anicarme, tamén. E non falemos de cambiarlle as sabas á cama".

Os meus pulmóns seguen inflamados e teño que coidarme para evitar calquera catarro que complique a súa cura.

A perda de capacidade pulmonar é a principal secuela de Laura. "Os meus pulmóns seguen inflamados e teño que coidarme para evitar calquera catarro que complique a súa cura, moito máis lenta que despois dunha pneumonía normal".

A súa mensaxe para as persoas que están pasando a enfermidade é de ánimo. "Non vale renderse". Para as que se expón ao virus receosas das medidas de hixiene e de restrición social, de reproche. "É moi grave a falta de consideración pola propia vida e pola allea", lamenta.

"Estiven nas mellores mans pero pasei un calvario"

Xosé María Arán preséntase como o paciente cero de Carballo. Ten 56 anos. Notou os primeiros síntomas antes de que se declarase o estado de alarma. "O 12 de marzo achegueime de urxencia ao centro de saúde con 39 de febre, e mandáronme de volta para a casa con analxésicos e a recomendación de falar co meu médico, mais non conseguín cita até cinco días despois". Foi, explica, o primeiro paso dun "calvario" que o leva a reafirmar a importancia dunha sanidade pública forte. "Porque eu e a miña familia sufrimos en primeira persoa o desmantelamento da Atención Primaria".

A médica envioume ao hospital da Coruña para confirmar un diagnóstico que ela sospeitaba máis grave. Con esa decisión, salvoume a vida.

Naquela altura, di, "o meu médico de cabeceira estaba pendente de ser substituído. A persoa que debía cubrilo marchou de baixa e os novos recambios ían e viñan. A médica que me atendeu por teléfono ao cabo de cinco días púxose en contacto co equipo de coordinación da Covid-19, que lle dixo que seguise na casa co tratamento pautado e que chamase ao 112 se empeoraba". Con todo, enviouno ao hospital da Coruña para confirmar un diagnóstico que ela sospeitaba máis grave. "Con esa decisión, salvoume a vida".

As probas revelaron unha pneumonía bilateral grave e un positivo por coronavirus que mantiveron Xosé María illado no hospital unha semana. "Mandáronme para a casa co tratamento que tomaba no hospital até completar a corentena". Alí continuou a súa recuperación illado e anoxado polo trato indiferente do sistema cara a súa familia, tamén recluída. 

Despois de 65 días conseguín que me fixesen unha PCR.

"Tardaron moito tempo en facerlles as probas despois de moitas voltas e xestións. Aínda así, a miña filla menor segue esperando. A única solución que nos deron para ela foi que cambiase de casa. A maior e a muller deron positivo, mais a día de hoxe aínda non as viu un médico de forma presencial". 

Xosé María aínda relata unha segunda corentena, obrigada tras un test serolóxico positivo da súa empresa na véspera de volver ao traballo. "Non puido ser. Finalmente, despois de 65 días conseguín que me fixesen unha PCR, negativa, que me puxo, por fin, no camiño da nova normalidade".

A factura psicolóxica é brutal, derivada da propia enfermidade e do abandono que chegas a sentir.

Porén, a recaída foi emocional. "A factura psicolóxica é brutal, derivada da propia enfermidade e do abandono que chegas a sentir cando non sabes a quen recorrer ou non recibes o apoio necesario ante unha situación impredicíbel" como a que provoca o coronavirus.

 Por iso, reivindica "unha sanidade pública e con recursos. Eu vivino. Coa Atención Primaria vendida e debilitada non se pode atallar esta situación. E dígoo eu que estiven nas mellores mans", incide Xosé María, quen pide falar ás claras dos problemas de saúde mental derivados da Covid-19.

Fuente: Nós Diario

PRENSA: QUE PASA NA COSTA. Vieiro ocupará provisionalmente as oficinas do antigo centro de formación da Cristina tras o incendio da súa sede

 PRENSA: 14/10/2020

Vieiro ocupará provisionalmente as oficinas do antigo centro de formación da Cristina tras o incendio da súa sede

 VIEIRO INCENDIO URBANO

 Sede vieiro incendio

Solución provisional rápida para a familia da Asociación Antidroga de Vieiro despois do tremendo pau do incendio provocado na súa sede.

O goberno municipal carballés reuniuse onte cos membros da xunta directiva Fina Rey, Xosé María Arán e Pilar Mata e con persoal da asociación antidroga, e propuxeron varias alternativas para que a entidade poida ocupar outro local cedido polo Concello.

O local de A Cristina será a sede provisional de Vieiro

O local do edificio do antigo ambulatorio barallouse como posibilidade, pero a necesidade de realizar obras impediría a súa utilización a curto prazo. Posteriormente achegáronse ata o antigo centro municipal de formación, na avenida da Cristina, que en principio reuniría as condicións necesarias para o seu uso inmediato por parte da asociación, polo que se acordou a ocupación provisional da instalación á espera do acondicionamento da sede que se habilitará no antigo ambulatorio.

A Brigada Municipal de Obras colaborará con Vieiro no traslado, que se realizará esta mesma semana.

A entidade agradece a rapidez da resposta municipal.

O Local do ambulatorio será renovada para ficar como sede fixa da entidade

RELACIONADOS

•  Prenden lume ás instalaciós de Vieiro

Fuente: Que pasa na costa