Grazas a organización e a parroquia pola invitación a este pregón, ainda que este acto xa estaba programado no seu día para as festas da milagrosa que polo covid non puido ser.
Para min e unha honrra compartir pregón con dúas persoas as que admiro e teño en consideración tanto peroal como profesionalmente, os doutores Alfonso e Juan Carlos e un sentese pequeno entre eles.
Cambiei a miña intervención da que tiña pensado para a Milagrosa por tempo e porque as cousas mudaron neste tempo e un xa ten outra visión.
Por iso quero facer a miña intervención en base a un conto.
Un conto de Nadal
É imposible
nun curto tempo relatar o meu testemuño e vivencias como afectado do covid, coma se tentase resumir no mesmo tempo
a obra de Charles Dickens “Canción de Nadal ou conto de nadal”… por
iso só tentarei dar unhas pinceladas
noveladas e coa complicidade de Noel Feliciano e parafraseando a obra de Dickens.
Pero se a
obra de Dickens transcorría nun xélido ano de 1843 sobre decembro e o conto
desenvolvíase nun mundo xa non existente, a miña, máis humilde,comezou un 12
de marzo de 2020 e está máis presente e real que nunca, aínda que despois de 85
días tivese a alta oficial, a febre, a dor, o covid, a neumonía bilateral, a perda
auditiva, a falta de sabor e cheiro, os problemas musculares, a ansiedade
e outras patoloxías máis… non se esquencen.
O conto plastifica cinco escenarios e en cada un hai
unha visita fantasmal como a do covid.
A primeira é
a visita da ultratumba en noiteboa, cas
tres pantasmas do nadal, a do pasado, cos seus recordos, a do presente coa
axuda, a empatía, e a do futuro que representa o medo á morte; estes tres
sentimentos son os que me pasaron a min, pásanme e seguirei con algún deles na miña
vivencia co covid e despois del tanto física como mentalmente no tempo.
A nosa
familia pasounos con tres positivos confirmados e coa benxamina da casa que a día de hoxe non
sabemos se o pasou.
O
protagonista do conto é unha persoa que representa a avaricia, a indiferenza, a
vanidade, a intolerancia e a falta de consideración do próximo, igual que na miña
historia atopeime en diferentes momentos con persoaxes como este, a dos responsables
políticos sanitarios o non estar á altura das circunstancias, o sistema
sanitario en precario, a incomprensión de cidadáns cos enfermos e os que non
respetan as normas e deixemolo aí para ter esperanza no ser humano.
O conto é
unha alegórica cristiá que fai unha
conversión forzosa do seu protagonista revisando a súa vida no pasado, presente
e futuro. O que deberiamos facer todos
nós tamén para mellorar despois de ver e sufrir esta pandemia, pero queridos
amig@s aínda que estamos en tempo de ilusións, seguimos sen entender que temos
que cambiar para que o noso mundo respire e permita respirar ás xeracións vindeiras, oxala que como no conto no que o seu
protagonista fai unha metamorfose existencial e cambia, nós tamén cambiemos para
ben de tod@s.
O noso
protagonista viviu unha viaxe, (máis profundo, que poden descubrir no libro
aqueles que non o coñezan ou en películas da súa adaptación), no que descubriu o
seu cambio,outros vivimos unha viaxe dura pasando por unha sanidade non
adaptada a esta pandemia, con decisións desafortunadas da administración que
nos tiña que protexer, suplidas con profesionalidade, abnegación e sacrificio
por todos e cando digo todos, son todos, os profesionais que contribuiron a levar mellor esta pandemia, en especial os que traballan na sanidade,
desde as limpadoras os médicos, eses heroes que brilaron e brilan tan
profundamente como esta estrela que podemos ver aquí,eu vivino na miña fase de doente
en atención primaria e despois na hospitalización, posteriormente na miña fase
de recuperación domiciliaria e na actual fase de recuperación
psicolóxica e física. Non é unha proba
de fe,vin a os anxos,si, non toliei, vin os anxos custodios da sanidade.
Como no
conto o persoaxe malvado era o sr.
Scrooge que se liberou o final dos seus pesadelos, na vida real é o virus
do Covid, e tamén coa
nosa responsabilidade, coidados médicos, avances científicos e vacinas, podámos tamén liberarnos deste pesadelo.
Moitasforon
as bágoas que me invadiron neste transito, moitas foron as experiencias vitais
que pasamos na miña familia e que algún membro da unidade familiar segue
pasando, permítanme un momento egoísta e pensar no propio,quero facer un
recoñecemento público a unha persoa que como no conto arrastrou unha gran
cadea, pero neste caso de sufrimentos, físicos e psicolóxicos, que como os
heroes da sanidade coidounos a min e as nosas fillas a pesar de estar ela tamén
afectada, non é outra que a miña muller, que me demostrou unha vez máis aquel
compromiso realizado en este mesmo altar e coa bendición do amigo D. Xosé un 31
de maio de 1997 con aquelas palabras que o lembrar este tempo de
enfermidade teñen un significado especial, entrecortando o texto para non alargarnos, estas foron as súas verbas“ ...e prometo serche sempre fiel, tanto na alegría como na adversidade,
tanto na saúde como na enfermidade…” pois que saibas Amparo que o cumpriches
con sobresaiente novamente nesta ocasión e hoxe aínda pagas as súas consecuencias
na túa saúde.
Máis de 48.926
mortos segundo o ministerio confirmaba este venres dos cales 1.314 son en
Galicia, estas cifras, que sigen subindo, non se poden quedar en simples números
porque detrás de cada unha hai unha historia, sei que a vida ten que continuar
e que nos temos que sobrepoñer, sei da capacidade da mente para minimizar co
tempo os casos traumáticos, desto podenos ilustrar o noso querido doutor Juan
Carlos, pero eu négome a esquecel@s.
Non
vou a estenderme máis por cuestión de tempo, non é a miña intención alarmar, senón
de concienciar, de que temos que ser todos responsables e contribuir na nosa
medida a axudar a minimizar os efectos negativos da pandemia. Hai uns días subía
ás miñas redes sociais unha foto na que se ollaba unha uci coa seguinte lenda “É
mellor perder un nadal na túa vida que a túa vida nun nadal”.
Finaliza o
conto de Dickens cando o seu protagonista esperta e dáse conta que é de día, era
o 25 de decembro e estaba vivo despois de pasar por todos aqueles pesadelos,
fora só un soño ou non. Para min e para moitos non o foi.
Pois estando
presentes Loi e Juan, venme o recordo un tema de xocaloma “foi un soño” oxala que esta pandemia acabe pronto e
pensemos que o foi.
Finalizo
cunha petición, se algunha persoa tiña pensado aplaudir esta humilde
intervención rógolle que non o faga e que como acto simbólico e abusando da
organización e dos presentes, nos poñamos en pé e gardemos medio minuto en
silencio e pidamos por todos os que non tiveron a miña sorte e non o superaron, domesmo xeito que
os que nos estan deixando nestes momentos que estou a falar por esta pandemia
do covid.
Por favor en pé.
30 segundos...
Boas festas,
sentidiño e saude, Grazas.
CARBALLO / LA VOZ 
