xoves, 30 de xuño de 2011

DON CARLOS ANDRADE CAAMAÑO, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán. Emitese o venres ás 21 horas e repónse o sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.
Emisión: 1-07-2011
Don Carlos Andrade Caamaño.


Artes, Carballo 1957.
Carlos Andrade Caamaño, nace el 23 de mayo de 1957 en la parroquia de Artes (Carballo) A Coruña.
 Las duras circunstancias de la época le llevaron a trabajar desde niño pero no le impidieron que devorara libros y se aficionara a la lectura. La muerte de su madre, tras larga enfermedad, marcó su infancia. Fue radiólogo industrial hasta 1973, momento en que sufrió un accidente manejando energía nuclear y quedó imposibilitado para seguir ejerciendo la profesión. Se dirigió entonces hacia la comunicación publicitaria y hoy es presidente de una importante agencia: Andrade y Asociados. "Aquel diluvio de otoño" fué su primera novela publicada.
Además de su labor como escritor y publicista, actualmente imparte clases de novela y codirige junto con Jorge Eduardo Benavides el Centro de Formación de Novelistas.
Diplomado en Guión Cinematográfico en 2009 por la Escuela Internacional de Cine y Televisión de San Antonio de los Baños, La Habana, Cuba. Master en Creación Literaria multidisciplinar (poesía, crítica literaria, relato breve, teatro, novela) en la Escuela de Letras de Madrid en 2003.
Participación de 1 año en el Taller de Relato Breve Entrelíneas dirigido por Jorge Eduardo Benavides.
En octubre de 2007 publica su primera novela “Aquel diluvio de otoño” con muy buena aceptación por parte de la prensa. Narrativa Nowtilus: http://www.novelanowtilus.com/
En 2011, acaba de publicar su segunda novela Do not cross the line, una trepidante historia de género negro que transcurre en Nueva York, pero en la que, confiesa, Galicia también está presente. El libro, que ya ha sido presentado en Ginebra,Lima y en carballo. 

.

xoves, 23 de xuño de 2011

DON JOSE PUMAR GANDARA, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán. Emitese o venres ás 21 horas e repónse o sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.
Emisión: 24-06-2011
Don José Pumar Gándara.


Val deo  Dubra 1931.
Nacido y Bautizado en Buxán /(Val do Dubra) el 8 /X/1931 Ordenado sacerdote en Santiago el 6-VI/1954.

Cura de las parroquias: Xavestre (1954-55)Trazo (1955-60) Bastavales (1960-1975), Seavia-Erbecedo (1975-1987), Padrón (19987-1997).
Desde esta fecha en Carballo, como miembro del equipo sacerdotal que atiende la Unidad Pastoral.
Músico, escritor, investigador o etnógrafo son algunas de las facetas que tiene en la maleta este estudioso viajero de la vida. Enamorado de la obra y la tierra de Rosalía de Castro, Pumar Gándara tras recorrer varias parroquias, entre ellas las de Bastavales o Seavia, vive en la capital de Bergantiños, entregado al conocimiento de una comarca que siente como propia...

Dice Pumar "Ser galeguista é ter espíritu de amor á terra dun, e á xente, e tamén á vida e aos mortos"
El dicho es conocido (y para el hablar, nada mejor que un dicho): ese cura sabe latín. Si se usa con otros sujetos, el predicado es una manera de darle un plus de sabiduría al protagonista. Pero si se aplica a un cura, entonces es que habla latín de verdad.

Xosé Pumar Gándara lo habla y lo escribe a la perfección. Esta entrevista, si el entrevistador pasase de la primera declinación o dominase los ablativos, podría realizarse en ese idioma, pero la verdad es que los secretos de la lengua que nació por el Lacio solo los domina quien, además de haberse dedicado casi toda su vida al ministerio religiosos (fue ordenado hace 54 años por el cardenal Quiroga) es además un conocido investigador de la historia y las tradiciones de los lugares a los que pertenece o por los que pasa.
Así que sacerdocio, lenguas, investigación...

Hábitos
Lo primero fueron los hábitos. No es tema menor que Pumar Gándara sea la cuarta generación (y tres sacerdotes más por la rama materna) de una familia de curas. Un tío, otro tío, otro tío, él. Pumar Foxado, Pumar Cornes, Pumar Gómez y Pumar Gándara. No habrá quinta, «lamentablemente». Su sobrino ha optado por el régimen especial agrario más que por el general de la vocación sacerdotal.

Xosé Pumar nació en la aldea de Quintán, en Buxán-Val do Dubra. Un bistío era coengo en la catedral de Santiago y lo llevó a Santiago de niño, en el 35, con solo cuatro años. En julio de ese año, recuerda, lo llevaron a ver el aeropuerto de Lavacolla. Su vida iría quedando ya muy asociada ya a Compostela, pero siempre sin perder el fuerte vínculo con su tierra natal, sobre todo en las vacaciones. Y que aún mantiene.

Es la suya una descendencia de una casa fuerte. El primer cura de la estirpe era ya hijo de un cabezadoiro, un hombre destacado, que cobraba las rentas, iba a Santiago y hasta tenía en su Casa el Concello, la misma en la que nació Pumar.
Hecho cura, su vida pastoral lo fue en cinco parroquias. Xavestre, en Dubra, de interino. Trazo, cinco años, no muy lejos. Bastavales, 14 años, un lugar que lo marcó especialmente. Seavia, en Coristanco, 13 años, y Padrón, una década más.
En Bastavales se impregnó de Rosalía. A ella, a su obra, a su conocida poesía dedicada a las campanas de la iglesia («a verdade é que resoaban moito»), debe tal vez su espíritu galeguista. «É que todo o mundo me preguntaba por Rosalía, e eu estudeina moito». Hizo más, escribió la historia de Bastavales en once tomos manuscritos, como homenaje a los también once de López Ferreiro que se guardan en la catedral. Y once volverán a ser los de la historia de Seavia.
En Bastavales hizo más, porque compuso hasta el himno. Dejó huella. El campo de fútbol de este lugar lleva ahora su nombre. Tiene una iglesia que, en la comarca, es como una catedral. De ella dijo Quiroga que tiene el atrio más bonito de la diócesis.

Radio, Pumar vive en Carballo, jubilado, pero escribiendo, dando misas, participando en el espacio de los martes de Radio Voz Bergantiños junto a José García Gondar, y cuyos textos pueden verse en la web parroquial (http://www.parroquiadecarballo.com/).

En sus intervenciones se aprecia ese matiz galeguista del que tal vez se impregnó en el sur de la provincia. Pero, ¿qué es eso exactamente? «Ser galeguista é ter amor á terra dun, e á xente, e tamén á vida e aos mortos. Sobre todo, á terra e á xente. Hai moita cuestión política nisto, pero eu profundizo máis. A patria é a terra e máis os mortos». De ello, y de su capacidad de observación, fue surgiendo su afán compilatorio. Recogiendo palabras, voces, rito, tradiciones, que corren el riesgo de perderse, si es que no lo han hecho ya.
Lo mueve también su amor por la lengua propia. Recuerda los castigos, cuando estudiaba, por hablar gallego. Los profesores querían que lo fuese perdiendo, él y sus compañeros. Eran años difíciles, para el idioma y para la vida misma.

En latín escribe a diario buena parte de su diario. Cada vez, más. Sobre todo, los sentimientos, aspectos íntimos, temas que no le interesa que otros sepan. No las descifrarían ni los que también manejan esta lengua, avisa, dado su dominio. En latín ha escrito (¿quién, si no?) la dedicatoria del hórreo que la próxima semana la delegación parroquial entregará al Papa en Roma.

A Xosé Pumar le gusta echar la vista atrás. El mundo de hoy lo ve «¡tan cambiante, de xeito tan acelerado!». Cree que se está perdiendo el humanismo, «que cede en orde á mecánica, á informática, á economía. Estropeamos fisicamente este mundo noso».

Comparaciones
Le gusta echar un vistazo a las fotos antiguas, y compara. «Hoxe vese moito cemento, uralita. Non se respecta a terra, parece que a maltratamos, e todo ao servizo da mecánica». Reconoce que se ha mejorado en muchos aspectos, pero matiza: «Ao mellor, a doses de dor no mundo de hoxe son tantas ou máis que fai moitos anos. Había felicidade naquel mundo. Non quero darlle á moviola para atrás, pero pérdese aquela confianza que había. Comías o caldo alí onde estaba, dábanllo aos rapaces, estaban as portas abertas...», concluye el sacerdote, con un más que evidente atisbo de melancolía no disimulada.

domingo, 19 de xuño de 2011

SIGUE LA OLA DEL 15M, ESPACIO CURIOSO


Somos ciudadanos como tú que, concienciados políticamente y unidos por el 15-M, hemos decidido pasar a la acción. Creemos que, más allá de partidos e ideologías, están el sentido común y la inteligencia colectiva: hay que mejorar el sistema político y económico, y todo el mundo tiene derecho a opinar sobre ello.


Es nuestra responsabilidad, como miembros de la sociedad, hacer lo que nos dicta nuestra conciencia. Y también nuestro derecho. Mediante esta acción apelamos a toda la ciudadanía a expresarse, a participar, a dar una respuesta a los poderes políticos y económicos sobre las preguntas que no nos formulan.

IR A LA PAGINA:
http://www.referendum15deoctubre.info/referendum15deoctubre/hazlo_tu_mismo.html

.

mércores, 15 de xuño de 2011

ENTREVISTA A D. AVELINO POUSA ANTELO " O ULTIMO GALEGISTA"

  Sempre uns temos os nosos escritores favoritos, os nosos músicos, etc.   
Gostame salientar a persoa de D. Avelino Pousa Antelo como o "último galegista", dunha xeneración que non voltará a repetirse, agrado voltar a velo de novo o día oito de xuño, no acto de entrega de galardóns do ano 2010 que desenvolverá o Padroado Fogar de Bergantiños en carballo, e no que D. Abelino lle será entregado o galardon de Galego do Ano como Presidente da FUNDACION CASTELAO, a que foi premiada. Agardo que a súa idaden e saúde non nós prive da súa presenza.


Entrevista con Avelino Pousa Antelo from Terra e Tempo Tv on Vimeo.

martes, 14 de xuño de 2011

DOÑA MATILDE ANIDO CANCELA, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán. Emitese o venres ás 21 horas e repónse o sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.
Emisión: 17-06-2011
Doña Matilde Anido Cancela.




Agualada, 6-8-1943
Fue concejala de AP en la primera corporación democrática local. Desde el 2000 preside la Cruz Roja de Carballo.

A Matilde Anido Cancela se la conoce en Carballo por varios frentes. El familiar es importante, porque la familia Anido, vinculada desde siempre al comercio en Camiño Novo, es una de las clásicas de la localidad. También por los años en que ella tuvo su propia tienda, La tienda de Ma . Son sus iniciales, su primera sílaba y el nombre con el que algunos amigos la llaman. Desde luego, Matilde es conocida por la labor social que desarrolló durante muchos años, ya fuese en el Centro Cultural Alfredo Brañas, en cuya fundación participó, ya en el Consello Parroquial. Y es indudable que su presidencia, desde hace trece años, de la Cruz Roja local, le ha dado una proyección pública.

Sin embargo, tal vez no tantos la recuerden en la actividad política. Y la tuvo. Además, en la primera corporación democrática, cuando todos empezaba. Iba en las listas de AP, no salió elegida, pero renunció el que le precedía y entró. Estuvo casi cuatro años. Y no hubo más. «Juré que nunca más. Me llevé una gran decepción de la política, tal vez porque soy una persona ilusa. Mis ideas siguen siendo las mismas, me considero, además, una persona loitadora , pero lo de meterse en una lista, de eso nada». Salta a la vista que no quedó nada contenta. ««No. La política, como yo la entiendo, es o debe ser un servicio total a los demás. Además, no debe distinguirse a las personas por las ideas que tengan, eso no tiene que influir en las amistades. En fin, que vi que aquello no era lo mío».

Lo de la Cruz Roja sí que es algo más suyo. Lleva muchos años como voluntaria y socia, y como presidenta, trece. Antes era vicepresidenta, pero la renuncia de la responsable condujo a unas elecciones y salió elegida. «Es una experiencia muy positiva. Para mí, y creo que para Carballo, por las actividades que hace, por su función, por el tiempo que lleva. Ha habido dificultades, pero la mayoría de la gente se ha portado muy bien, y el Concello, lo mismo».

Pero, claro, no es oro todo lo que reluce: «Creo que la gente no se entrega a las labores sociales todo lo que debería. Falta espíritu de sacrificio, algo que creo que es inherente a estos tiempos. No se les enseña a los niños que hay cosas que cuestan».

Si la Cruz Roja hace algo es, precisamente, labor social. En Carballo, en Galicia, en España y en el mundo. «Cuando pasa algo en cualquier sitio, la primera que aparece es la Cruz Roja. Yo creo que no nos damos cuenta de lo que tenemos. ¡Si hasta la sanidad pública y las farmacias nos cogieron el anagrama, el de la cruz!».

Cuenta Matilde que, en Carballo, la labor que realizan es sobre todo de ayuda a inmigrantes, que por ejemplo reciben clases de español. También hay cursos de primeros auxilios, encuentros o área de búsqueda de empleo. Tienen «voluntarios muy buenos, perfectamente preparados». Y «doscientos y pico» socios, con una cuota baja, pero podría ser más. Por eso, Matilde hace un llamamiento a las empresas para que colaboren con la Cruz Roja. Porque, además, «desgrava».

Matilde dice que ya ha llegado el momento de ir dejando el cargo, de buscar relevo. «Ya estoy algo cansada», explica, y anima a los que quieran presentarse al puesto a que lo hagan.

Desde Agualada
Matilde se considera carballesa de toda la vida, y los es, pero en realidad nació en Agualada. Ocurre que se trasladó a Carballo con apenas dos años. Así que es mucho más de San Xoán que de San Lourenzo. Y mucho de Camiño Novo, calle en la que se crió y vivió (ahora reside en la de Barcelona) y hasta en la que encontró novio y marido, Luis González-Botas, con el que se casó a los 26 años, y del que enviudó hace poco más de once, y con el que tuvo tres hijos, María-Itziar, Domingo-Manuel y Yiyi.

A Carballo también pertenecen sus recuerdos. «El Carballo de mi infancia y juventud era bastante mejorable, pero era un buen Carballo. Nos conocíamos todos, tuvimos muy buenos alcaldes, unas fiestas de San Xoán maravillosas y, por cierto, un maravilloso edificio del Concello que nos tiraron abajo». Su etapa comercial también le trae momentos dulces. Lo que más le gustaba eran «la decoración y los zapatos». De lo primero llegó a dar consejos, hace unos años, a los oyentes de la emisora Radio Voz Bergantiños. Tuvo 12 años La Tienda de Ma , pero, por circunstancias personales, tuvo que dejarla. Señala que trabajaba mucho y que, por los comentarios que le hacen a veces por la calle, ex clientes y amigos la echan de menos. Desde joven, desde hace más de 40 años, participó en actividades culturales y sociales de Carballo. Explica que con Fernando Botas, Justo Pose, Marcelino Collazo o Manuel Varela, entre otros, participó en la creación del Centro Alfredo Brañas.

En moto a los 12 años, y con carné desde 1964
Llamarla pionera es exagerar, pero la verdad es que, en los primeros años sesenta, no había muchas conductoras de Carballo. Matilde se sacó el carné en el año 1964, tan pronto pudo hacerlo. «Y nunca he tenido un accidente desde entonces», toca madera. Conducir, ya sabía de antes: a los 12 años, su padre le había enseñado a pilotar una moto.

En cuestiones de enseñanza, de quien guarda muy buenos recuerdos es de su profesora Esperanza,  en la escuela de niñas frente al jardin municipal: «Me enseñó muchísimo. Era muy recta y exigente, aunque tenía que serlo, porque éramos 70 niñas. Siempre la recuerdo». María Rey o la señorita Sira también aparecen en sus rápidas memorias, igual que la academia España, de A Coruña, donde preparó la reválida, o el servicio social de la Sección Femenina realizado, interna, en Oviedo, que fue el que le abrió la puerta al carné de conducir.
S. Garrido (LVG)


.

luns, 13 de xuño de 2011

PROPUESTAS ASAMBLEA PUERTA DEL SOL -15M


Éstas son las propuestas aprobadas en la asamblea de la protesta de Sol.
Éstas son algunas de las medidas que, en cuanto ciudadanos, consideramos esenciales para la regeneración de nuestro sistema político y económico. ¡Opina sobre las mismas y propón las tuyas en el foro!


1. ELIMINACIÓN DE LOS PRIVILEGIOS DE LA CLASE POLÍTICA:

  • Control estricto del absentismo de los cargos electos en sus respectivos puestos. Sanciones específicas por dejación de funciones.
  • Supresión de los privilegios en el pago de impuestos, los años de cotización y el monto de las pensiones. Equiparación del salario de los representantes electos al salario medio español más las dietas necesarias indispensables para el ejercicio de sus funciones.
  • Eliminación de la inmunidad asociada al cargo. Imprescriptibilidad de los delitos de corrupción.
  •  Publicación obligatoria del patrimonio de todos los cargos públicos.
  • Reducción de los cargos de libre designación.
2. CONTRA EL DESEMPLEO:

  •  Reparto del trabajo fomentando las reducciones de jornada y la conciliación laboral hasta acabar con el desempleo estructural (es decir, hasta que el desempleo descienda por debajo del 5%).
  • Jubilación a los 65 y ningún aumento de la edad de jubilación hasta acabar con el desempleo juvenil.
  • Bonificaciones para aquellas empresas con menos de un 10% de contratación temporal.
  • Seguridad en el empleo: imposibilidad de despidos colectivos o por causas objetivas en las grandes empresas mientras haya beneficios, fiscalización a las grandes empresas para asegurar que no cubren con trabajadores temporales empleos que podrían ser fijos.
  • Restablecimiento del subsidio de 426€ para todos los parados de larga duración.
3. DERECHO A LA VIVIENDA:

  • Expropiación por el Estado de las viviendas construidas en stock que no se han vendido para colocarlas en el mercado en régimen de alquiler protegido.
  • Ayudas al alquiler para jóvenes y todas aquellas personas de bajos recursos.
  •  Que se permita la dación en pago de las viviendas para cancelar las hipotecas.
4. SERVICIOS PÚBLICOS DE CALIDAD:

  • Supresión de gastos inútiles en las Administraciones Públicas y establecimiento de un control independiente de presupuestos y gastos.
  • Contratación de personal sanitario hasta acabar con las listas de espera.
  • Contratación de profesorado para garantizar la ratio de alumnos por aula, los grupos de desdoble y los grupos de apoyo.
  • Reducción del coste de matrícula en toda la educación universitaria, equiparando el precio de los posgrados al de los grados.
  • Financiación pública de la investigación para garantizar su independencia.
  • Transporte público barato, de calidad y ecológicamente sostenible: restablecimiento de los trenes que se están sustituyendo por el AVE con los precios originarios, abaratamiento de los abonos de transporte, restricción del tráfico rodado privado en el centro de las ciudades, construcción de carriles bici.
  • Recursos sociales locales: aplicación efectiva de la Ley de Dependencia, redes de cuidadores locales municipales, servicios locales de mediación y tutelaje.
5. CONTROL DE LAS ENTIDADES BANCARIAS:

  • Prohibición de cualquier tipo de rescate o inyección de capital a entidades bancarias: aquellas entidades en dificultades deben quebrar o ser nacionalizadas para constituir una banca pública bajo control social.
  • Elevación de los impuestos a la banca de manera directamente proporcional al gasto social ocasionado por la crisis generada por su mala gestión.
  • Devolución a las arcas públicas por parte de los bancos de todo capital público aportado.
  •  Prohibición de inversión de bancos españoles en paraísos fiscales.
  • Regulación de sanciones a los movimientos especulativos y a la mala praxis bancaria
6. FISCALIDAD:
  • Aumento del tipo impositivo a las grandes fortunas y entidades bancarias.
  • Eliminación de las SICAV.
  •  Recuperación del Impuesto sobre el Patrimonio.
  • Control real y efectivo del fraude fiscal y de la fuga de capitales a paraísos fiscales.
  • Promoción a nivel internacional de la adopción de una tasa a las transacciones internacionales (tasa Tobin).
7. LIBERTADES CIUDADANAS Y DEMOCRACIA PARTICIPATIVA:
  •  No al control de Internet. Abolición de la Ley Sinde.
  • Protección de la libertad de información y del periodismo de investigación.
  • Referéndums obligatorios y vinculantes para las cuestiones de gran calado que modifican las condiciones de vida de los ciudadanos.
  • Referéndums obligatorios para toda introducción de medidas dictadas desde la Unión Europea.
  •  Modificación de la Ley Electoral para garantizar un sistema auténticamente representativo y proporcional que no discrimine a ninguna fuerza política ni voluntad social, donde el voto en blanco y el voto nulo también tengan su representación en el legislativo.
  • Independencia del Poder Judicial: reforma de la figura del Ministerio Fiscal para garantizar su independencia, no al nombramiento de miembros del Tribunal Constitucional y del Consejo General del Poder Judicial por parte del Poder Ejecutivo.
  • Establecimiento de mecanismos efectivos que garanticen la democracia interna en los partidos políticos.
8. REDUCCIÓN DEL GASTO MILITAR

9.ELIMINAR EL SENADO.NORUEGA, SUECIA, DINAMARCA, NO TIENEN SENADO, ALEMANIA SÓLO 100 SENADORES y EE.UU. UN SENADOR POR CADA ESTADO. LOS GRANDES TEÓRICOS DEL DERECHO INTERNACIONAL Y CONSTITUCIONAL OPINAN QUE ES UNA CÁMARA INNECESARIA, PRESCINDIBLE Y QUE ESTÁ EN EXTINCIÓN, ¿ENTONCES POR QUÉ TENEMOS QUE MANTENER A 260 SENADORES?. DE ESTA FORMA AHORRAREMOS 3.500 MILLONES DE EUROS CADA AÑO.
10. ELIMINAR LA PENSIÓN VITALICIA DE TODOS LOS DIPUTADOS, SENADORES Y DEMÁS
"PADRES DE LA PATRIA".

11. ELIMINAR A TODOS los diplomáticos excepto un embajador y un cónsul en cada país. No es posible que gastemos en esto más que Alemania y el Reino Unido). Con eso, y con rebajar un 30% las partidas 4, 6 y 7 de los PRESUPUESTOS GENERALES DEL

12. ESTADO (transferencias a sindicatos, partidos políticos, fundaciones opacas y varios), se ahorrarían más de 45.000 millones de Euros y no haría falta tocar las pensiones ni los sueldos de los funcionarios, como tampoco haría falta recortar 6.000 millones de Euros en inversión pública.

CON LA MITAD DEL DINERO QUE EL ESTADO SE AHORRARÍA CON ESTAS MEDIDAS,
SE ACABARÍA LA CRISIS EN ESPAÑA
Por el cambio de la ley electoral, y por una democracia participativa de verdad, donde nuestra opinión, la de los ciudadanos, sea lo que gobierne, no una papeleta cada cuatro años y que hagan con ella lo que quieran sin dar cuentas ni explicaciones.


.

martes, 7 de xuño de 2011

DON FRANCISCO SUAREZ CALVO, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán. Emitese o venres ás 21 horas e repónse o sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.

Emisión: 10-06-2011
Don Francisco Suárez Calvo



Nado en Coristanco 1 DE FEBREIRO DE 1949, é Presidente de Cáritas Interparroquial de Bergantiños, tamén foi mestre de primaria e Director do CEIP "A Cristina" de Carballo, ca entrada da ESO foise de profesor para o IES "Monteneme" de Carballo.  Francisco Súarez a parte da docencia tamén é un apaixoado da caza, pero sobre todo da pesca, da que agora pode disfrutar con máis tempo, tamén ocupou cargo nunha Comisión da Federación Nacional de Caza, cando Manuel Andrade Cristobal ostentaba a súa Presidencia.

A solidariedade é o seu método de traballo. O coristanqués Francisco Suárez Calvo leva dez anos ao fronte de Cáritas Interparroquial de Bergantiños, co único obxectivo de erradicar a pobreza na zona. Este veciño compaxinaba o seu labor altruísta coa súa profesión de mestre de secundaria impartindo Xeografía e Historia, no instituto Monte Neme de Carballo, hoxe xa está xubilado. Este organismo promove diversos proxectos, entre os que se atopa o máis recente, o Centro de día en Berdillo, unha realidade en funcionamento. Como responsable da institución católica valora de forma positiva o seu mandato, xa que se dotou á comarca de novas infraestruturas e servizos.

Manifesta que "nesta época de crise que vivimos as cousas son diferentes. Os roupeiros estanse esgotando en moitas cidades, parece mentira, pero a roupa está sendo unha necesidade. Pero non é a única. Existen moitos aspectos nos que podemos axudar e que non están relacionados directamente con algo físico. Hai moita xente que se atopa soa e que precisa de alguén que a acompañe. A soidade é unha das grandes necesidades deste mundo, e aí tamén actuamos nós. De feito, canto máis grandes son as cidades, máis xente soa hai. En parte, a creación do comedor social baseouse niso, xa que se creou coa idea de que a xente que non ten familia poida relacionase con outras persoas, ademais de ofrecer un prato de comida por pouco prezo".

Os servizos de cáritas, como o comedor sobre rodas foron importantes, pero ytamén manifesta que non paran de traballar durante todo o ano. O comedor sobre rodas tamén lles permite chegar ás persoas que, por desgraza, teñen problemas de mobilidade. A carpa solidaria ou o piso de inmigrantes están facendo un gran labor. O banco de alimentos, as axudas que se están prestando a moitos fogares, o traballo da educadora social, que é imprescindible... Son moitas cousas que axudan a acabar coa pobreza na comarca.
Sobre si tense algún problema por ser unha institución da Igrexa, manifesta que "en todas partes imos recibir críticas, pero iso non pode frear o noso traballo. Ao contrario, seguimos facendo cousas, porque o que nos interesa é axudar a todo o que estea pasando por unha mala situación. Cando alguén precisa de nós, non lle preguntamos que crenzas ten, porque non nos importa. Somos unha obra social da Igrexa, nese sentido moi discreta, pero estamos para mellorar a vida das persoas, independentemente da súa condición ou confesión. Axudamos a todo o mundo que se achega ás parroquias".

Cáritas tamén colabora con proxectos internacionais, ten diversos proxectos para colaborar con América do Sur e estanse facendo moitas cousas, "pero nós limitámonos a esta zona. Creo que temos que axudar aos que temos, ao veciño do lado, cando o está pasando mal. A solidariedade tamén é actuar cos que temos cerca". "É importante que continuemos na mesma liña, porque creo que se están facendo as cousas ben. Estamos co centro de día de Berdillo, é un espazo no que as persoas maiores con certa mobilidade poden reunirse e realizar moitas actividades. Creo que o obxectivo debe ser seguir traballando para chegar a onde as Administracións non van".

Sobre si é valorado o seu traballo, manifesta que  haberá de todo. " Á xente que está en Cáritas tampouco lle interesa que a sociedade valore quen fai as cousas, senón o labor que se está levando a cabo polo ben do interesado. Desde o meu punto de vista, como entidade estamos facendo un traballo marabilloso. Os colaboradores, sobre todo son mulleres que non cobran nada, nin contan as horas que se pasan traballando para atopar solucións para a xente que o pasa realmente mal. Cada vez que tentamos sacar dun apuro a algunha persoa sentímonos moi satisfeitos".

.

luns, 6 de xuño de 2011

NO ESTA DEMAIS QUE RECORDEMOS LAS PRECAUCIONES ESTE VERANO CON EL SOL

Laboratorios Vichy y Cruz Roja han presentado su IX Campaña ‘Este verano quiérete mucho’, de prevención de riesgos en verano, donde un grupo de personajes del mundo del deporte, la cultura y los medios de comunicación proporcionan consejos para protegerse del sol.

sábado, 4 de xuño de 2011

PETICION DE FIRMAS















Queridos amigos y amigas,
Un imparable movimiento ciudadano está emergiendo para luchar contra las injusticias económicas y el deficit democrático en nuestras instituciones. Si somos suficientes los que alzamos nuestras voces, podremos presionar a nuestros dirigentes para que emprendan reformas genuinas que favorezcan a la mayoría, y no a las élites dominantes. Firma esta petición urgente y entregaremos nuestro mandato ciudadano a todos los grupos parlamentarios:

http://www.avaaz.org/es/spain_people_power_a/?cl=1103633575&v=9311

Durante las últimas semanas, una imparable oleada de poder ciudadano ha hecho temblar nuestros cimientos políticos y sociales, impulsada por la acción de cientos de miles de ciudadanos que hemos tomado las calles de manera pacífica para exigir genuinas reformas democráticas y un sistema económico más justo.
Aun así, nos seguimos enfrentando a enormes retos. Las elecciones del 22M han arrojado una aplastante victoria conservadora, mientras docenas de imputados por delitos de corrupción se han asegurado cargos públicos. Pero a menudo estos vuelcos en el sistema también abren grandes oportunidades para impulsar reformas.
Los partidos políticos saben que necesitan del apoyo activo de los ciudadanos. Si logramos permanecer y luchar unidos, podemos forzarles a tomar medidas que permitan el paso a una nueva era de democracia en nuestro país. Haz click abajo para firmar la petición exigiendo reformas reales y medidas contundentes contra la corrupción y compártela con todos tus conocidos. Entregaremos nuestro mensaje a todos los líderes de los grupos parlamentarios antes del comienzo del pleno del Congreso de los Diputados la próxima semana.
A pesar del alarmante resultado de las pasadas elecciones, un potente movimiento ciudadano está emergiendo para luchar contra las injusticias económicas que golpean a la ciudadanía y el deficit democrático en nuestras instituciones. Y desde la comunidad de Avaaz estamos aportando una importante contribución.

Desde el pasado mes de marzo, han sido más de 100.000 los que hemos emprendido acciones contra la corrupción, desencadenando un verdadero torrente de cobertura en los medios nacionales y locales, y catapultando este tema a lo más alto del debate electoral. La votación para elegir a los premios Imputado Deluxe" de Avaaz generó una participación masiva, culminando en una gala memorable (ver detalles abajo). Y durante los últimos diez días, hemos ayudado a crear una avalancha de presión pública dirigida hacia ministros clave inundando sus oficinas con mensajes pidiéndoles que respetasen nuestras libertades de reunión y derecho de protesta frente a los intentos de silenciar las voces ciudadanas disolviendo las acampadas pacíficas en varias ciudades.

Sabemos que nos enfrentamos a un duro y largo camino. La combinación de un gobierno débil y el abrumador control de los gobiernos locales y autonómicos por parte del principal partido conservador amenaza con agudizar la erosión de nuestros derechos económicos, políticos y sociales.

¡Pero juntos podemos darle un vuelco a estas batallas! Por internet, en las calles, a través de los medios, en las instituciones locales, autonómicas y nacionales, en los tribunales de justicia, y en el marco de las elecciones venideras. Sabemos que construir una democracia más justa e inclusiva va a requerir de un esfuerzo sostenido a largo plazo. Pero también estamos aprendiendo durante estos días de lo que somos capaces cuando juntamos nuestras fuerzas. Si nos mantenemos unidos, nada puede pararnos. ¡Firma la petición y corre la voz!

xoves, 2 de xuño de 2011

UN TERZO DOS ALIMENTOS ACABA NO LIXO

Un non deixa de sorprenderse cas noticias que aparecen, hoxe quero facerme eco do informe global de residuos alimentarios e alimentos perdas (perdas e desperdizo de alimentos no mundo), foi encomendado pola FAO para o Instituto Sueco para a Alimentación e Biotecnoloxía (sik) para o Congreso Internacional Save Comida! (ahorra comida!), celebrado en Düsseldorf (Alemaña)

Entre outras conclusións importantes inclúen, que os países industrializados e en desenvolvemento perden máis ou menos a mesma cantidade de alimentos: 670 e 630 millóns de toneladas, respectivamente. Tamén cada ano, consumidores en países ricos desperdician a mesma cantidade de comida (222 millóns de toneladas) que é a totalidade da produción de alimentos neta na África subsariana (230 millóns de toneladas). Tamén que as froitas e verduras, así como raíces e tubérculos, son os alimentos con maior índice de desperdício e para rematar a cantidade de alimento que é perdido cada ano é equivalente a máis da metade da colleita de grans do mundo (2 300 millóns de toneladas en 2009/2010). Com estos datos demoledores, que está a pasar.

O informe distingue entre as perdas de alimentos e residuos deles. As perdas, que poden ocorrer na fase de produción, colleita, post-colleita e procesamento son máis elevadas nos países en desenvolvemento debido á precaria infraestrutura, tecnoloxía e falta de investimento en sistemas de produnción de alimentos.

A perda de alimentos é un gran problema nos países industrializados, na maioría dos casos causados por os que vende polo miúdo e os consumidores, que arroxan alimentos perfectamente comestible o lixo. Residuos per cápita entre os consumidores é de 95-115 kg ao ano en Europa e América do Norte, mentres que en África subsahariana e Asia Meridional e sueste asiático son lanzados só entre 6-11 kg por persoa.

A produción total de alimentos per cápita para o consumo humano é de preto de 900 kg por ano nos países ricos, case o dobre en comparación coa 460 kg producido nas rexións máis pobres. Nos países en desenvolvemento o 40 % das perdas producense en todalas fases de post-colleita e procesamento, mentres que nos países industrializados, máis de 40% das perdas é a nivel de venda polo miúdo e do consumidor .

As perdas de alimentos durante a colleita e almacenaxe son unha perda de renda para pequenos agricultores e prezos altos para os consumidores pobres, dixo o informe. A redución desas perdas pode significar tanto "impacto inmediato e significativo" sobre os medios de subsistencia e seguridade alimentaria.

A perda e o desperdizo de residuos tamén representan recursos importantes, incluíndo auga, terra, enerxía, traballo e capital, xunto coa produción innecesaria de gases de efecto invernadoiro que contribúen o quentamento global e o cambio climático.

O informe ofrece varios consellos sobre como reducir perdas e desperdicios.
Nos países en desenvolvemento, o problema é basicamente o uso de técnicas de recolección inadecuada, mala xestión de loxística e post-colleita e falta de infraestrutura, procesado e envasado axeitada. Esta situación é agravada pola falta de información de marketing que permitan unha mellor adaptación da produción á demanda.

Polo tanto, é aconsellable para fortalecer a cadea de subministración alimentaria, de apoio os pequenos agricultores para conectar directamente cos compradores. sectores público e privado tamén deben investir máis en infraestruturas, transporte, procesado e envasado.

Nos países de renda media e superior, perdas e desperdicios procedentes, sobre todo, do comportamento do consumidor, senón tamén a falta de comunicación entre os diferentes intervenientes na cadea de subministración.

A aparencia ten moito. O nivel de venda polo miúdo tamén desperdician grandes cantidades de alimentos, debido os estándares de calidade que dan excesiva importancia á aparencia. Investigacións indican que os consumidores están dispostos a mercar produtos que non cumpren os requisitos de aspecto, se son seguros e de bo gusto. Así, os consumidores teñen o poder de influír nos estándares de calidade e debe, segundo o informe.

Outra suxestión é para vender produtos agrícolas os consumidores máis directamente, sen ter que cumprir os estándares de calidade dos supermercados. Poderían obter ca venda en mercados dos agricultores e na granxas.

Tem que atoparse um medio axeitado de aproveitar os alimentos que doutro xeito serían desperdiciados. As organizacións comerciais e institucións de benificiencia poden traballar cós minoristas para recoller ou usar produtos que van para o lixo e que son adecuados en termos de seguridade, sabor e valor nutricional para o seu consumo.

Os consumidores dos países ricos son moitas veces estimulados a mercar máis alimentos que necesitan. Promocións do tipo "Compra tres e pague dous" son un exemplo, e outro sería comidas preparadas e copiosas feitas póla industria alimentaria. Moitas veces, os restaurantes ofrecen Buffets por un prezo fixo que impulsan os clientes a encher o prato de comida.

O informe di que, en xeral, os consumidores non conseguen planificar adecuadamente as súas compras. Isto significa que moitas veces tíranse os alimentos cando pasan a data de consumo preferente.

A Educación nas escolas e as iniciativas políticas son posibles puntos de partida para o cambio de actitudes dos consumidores, o estudo suxire os consumidores dos países ricos que deberían aprender que tirar a comida innecesariamente é inaceptable.

Debese concienciar da dispoñibilidade limitada dos recursos naturais, é máis eficaz reducir as perdas de alimentos que aumentar a produción para alimentar unha poboación mundial crecente.

Está claro que coma sempre os que perden neste mundo son os máis desfavorecidos, os países que están menos desenvoltos, non é cuestión moitas veces de dar o peixe, senón de dar a caña para ensinar a pescar, con proxectos sostibles e como se crean sociedades xustas.

En moitas ciudades de España os supermercados contratan servizos de recollida do lixo privados, para que os excedentes que tiran por presentación, data de consumo, etc. que poden ser , non sexan recollidos dos contenedores, tamén podemos acudir os restaurantes, sobre todo os de banquetes grandes e ver os contenedores do lixo a rebosar ou nos mercados de frutas , etc.

Estamos nunha sociedade consumista, e agora aínda se está a ser un pouco máis restrictivo pola crisis actual, pero temos que cambiar pautas de comportamento, porque o noso mundo non pode con esta carreira de arrampar cos recursos naturais, os nosos mares están esquilmados, o sector primario abandoado en difinitiva é unha cuestión como moitas veces que me manifestó de índole educacional.

.

mércores, 1 de xuño de 2011

DONA MARIA MANSO CID, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán. Emitese o venres ás 21 horas e reponse o sábado e lún ás 12:00 e ás 16´30.
Emisión: 03-06-2011
Dona María Manso Cid.


Cardeita- Ourense.31-12-1947
Fue la primera mujer en Galicia, y probablemente de las pioneras en España, que dirigió una oficina agraria. En la de Carballo lleva 36 años.
María Manso encontró su auténtico rincón carballés cuando llegó al municipio, un 10 de septiembre de 1974: su primera casa estaba situada encima del bar Rincón, en la calle Vitoria. Aquel fue su encuentro con Carballo, «algo provisional», evoca con humor. Esa temporalidad va camino ya de las cuatro décadas, con toda una vida personal y laboral labrada -nunca mejor dicho- en la capital de Bergantiños.

Y vinculada muy directamente con la plaza de la iglesia, la situada en su parte posterior. Justamente cuando llegó llevaba poco tiempo construida. En un edificio lateral estaba, y aún está, la oficina comarcal a la que fue destinada, y justo encima se compró un piso para vivir. En esa plazoleta vio a sus hijas crecer y jugar, y por ella sigue pasando cada día, cuando acude al trabajo. Así que no hay duda alguna de sus estrechas vinculación a este rincón que, como es lógico, elige para la imagen.

María es de Ourense. Del lugar de Cardeita, en la parroquia de San Estevo, una de las tres del Concello de Sandiás, en plena comarca de Limia, a la que tantos identifican con la patata, como ocurre en Bergantiños. Ese es un nexo, pero en realidad se trata de zonas muy distintas: «Se aquí chove, alí non. Se alí fai frío, aquí calor, e se fai vento, pois ao revés. Alí as estacións están máis marcadas». Cambia el clima, el paisaje y también la gente. «Si, é distinta, unha zona é interior e outra é costa». Más aún, con los años que lleva aquí, también aprecia los diversos matices entre los vecinos de Bergantiños. Solo tiene buenas palabras para los vecinos: «A xente é marabillosa, nunca tiven un problema con ninguén. A xente do campo é moi respectuosa». Y gente del campo ha conocido a mucha. Cree que pocos núcleos le pueden quedar sin ver en toda la comarca, y en muchos casos ha tratado con tres generaciones de la misma familia.

María llegó a Carballo procedente de un hermoso pueblo de Ávila, adonde había llegado como segundo destino tras Vegadeo, tras acceder al Ministerio de Agricultura por oposición. Pidió el traslado a Galicia, puso primero Ourense y después Carballo, y obtuvo el segundo.

La primera oficina agraria estaba en la calle Valle Inclán, y a los dos años estrenaron la que aún sigue funcionando en la zona de la iglesia. En el 87 accedió a la dirección: fue la primera mujer en Galicia en ocupar un cargo que tradicionalmente se reservaba a los hombres, y lo mismo ocurría en el resto del país.

Diferente
El Carballo que conoció al llegar «era moi diferente». Le pareció un pueblo grande. Ya entonces tenía 20.000 habitantes, aunque en la capital municipal no llegaba aún a la mitad. Le gente le dispensó un trato «moi cercano». Indica que le sorprendió mucho que, en las tiendas, le dejaban llevarse algo sin pagar. «Dicíanme: 'Lévao, que xa o pagarás'». Esa confianza no la había visto nunca.

En general, se declara una privilegiada, con los vecinos, con los compañeros. «Sempre fun feliz indo a traballar e no traballo. Os compañeiros sempre foron máis que iso, foron amigos. Cando chegamos, todos eramos novos, e fixémonos como algo da familia». Los primeros años de trabajo no eran como los de hoy. Las oficinas agracias funcionaban casi como dinamizadores sociales, además de formadores en agricultura, con muchos cursos de todo tipo, jornadas maratonianas. La primera cabalgata viviente en Bergantiños, recuerda, la organizó ella en Rus en 1975. Gestionaban ayudas para para obras comunitarias (campos de fiesta, fuentes, apertura de caminos...). Eran años de transformación, de construcción de establos, de praderas artificiales. La incorporación a la UE multiplicó el papeleo y el trabajo. Algún agricultor le llegó a decir que su oficina parecía una sucursal de los trabajadores del campo. Otros le llegaban con cartas recibidas de la Xunta que no habían abierto.

Los tiempos ahora son otros. «O campo en Bergantiños cambiou totalmente. Agora, o que priman son as sociedades, agruparse. A xente quere calidade de vida. Para un mozo é impensable que se incorpore ao campo como os facían os seus pais ou avós, traballando as 24 horas. Aínda que non haxa tanta ganancia, queren ter tempo libre, así que fan turnos e dese xeito poden ter algún tempo de vacacións», explica. Nacen SAT, cooperativas, sociedades civiles. También tienen su riesgo, pero María asume que de vez en cuando hay que asumirlos.

La crisis también se nota: «Si, nos tempos de crise hai máis xente nova que opta polo campo». Para ellos hay líneas de ayudas, créditos. No regresan como antes, porque la especialización triunfa y sae abren otras vías de negocio, desde la agricultura ecológica al porco celta o la venta por Internet. «A xente nova está moito máis preparada».

María Manso también define como «risco» el haber entrado en política. Fue hace cuatro años y medio, por las filas del PSOE de Carballo, de número tres. Salió elegida y se ocupó del área de formación y empleo. Cree que fué una buena experiencia, pero lamenta no tener más tiempo para dedicarle todo el preciso. «Se cadra, se chegara antes á política...», concluye.

En la Lagoa de Antela cuando aún tenía agua.
María nació al lado de la famosa Lagoa de Antela. Célebre por su importancia y ahora por su recuerdo, tras haberla desecado. Antes de que eso ocurriese, navegó por ella en lanchas, recogió huevos de pato, comió ancas de rana, y escuchaba cantar a lo lejos a los batracios, por las noches. Vivió allí hasta los diez años, después se marchó a estudiar a Ourense, pero el vínculo no lo ha perdido. Viaja a su tierra natal cada quince días, donde viven sus padres (María es hija única). Los viajes de ahora no tienen nada que ver con los de entonces, cuando podría durar cinco horas. Hoy, ni dos. En su tierra ourensana practica la bicicleta, como hacía de pequeña. Todo es llano, y se hace más cómodo. Aunque a ella siempre le gustó la gimnasia, y aún recuerda su matrícula de honor en el instituto. Se declara muy carballesa, pero también de A Limia: en su despacho hay fotos de Baldaio y de Sandiás, de un castaño de Manzaneda y de un pañuelo de la Festa do Boi de Allariz.
S. Garrido(LVG).



.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...