Hoxe soterramos en sofán as cinzas de Moncho (Ramón Varela Rodríguez) , meu primo-irmá. Moitos son os recordos xuntos sobre todo da miña infancia e adolescencia xuntos con el e como non, tamén agora, aínda que por cousas da vida o contacto non é tanto.
Non son de visitas, nin de estar enrriba da xente, senon que estou sempre ahí para cando me necesiten e me chamen.
Coma sempre o tempo fará que a morte dun ser querido quede dispersa polo día a día, é un mecanismo de defensa que temos os seres humáns para a nosa propia saúde mental.
Aínda que sin menospreciar a ninguén, hai persoas as que lle tes un cariño especial desde sempre, pase o tempo que pase. Moncho cando chegues arriba dalle saúdos a meu pai e a o abó rafael entre outros, a Morte non é o final e ata sempre.
Ningún comentario:
Publicar un comentario