venres, 9 de setembro de 2011

DIFERENZA ENTRE PADRE, PAPA Y PAPI


PAI:

Hasta fai cousa dun século, os fillos acataban o cuarto mandamento como un verdadeiro ditame de Deus. Imperaban normas estritas de educación: Ninguén se sentaba á mesa antes que o PAI, ninguén falaba sen permiso do pai, ninguén se erguía da mesa se o pai non se erguera antes; por algo era o pai. A nai foi sempre o eixe sentimental da casa, o pai sempre laautoridad suprema.


PAPÁ:
Todo empezou a cambiar hai unhas sete décadas, cando o pai deixou de ser O pai e se converteu en PAPÁ. O mero substantivo era xa unha derrota. Pai é unha palabra sólida, rocosa,imponente; papá é un apelativo para oso de felpa ou para can faldreiro; da demasiada confianza. Ademais, co uso de papá o fillo sentiuse autorizado para protestar, cousa que nunca acontecera cando o papá era o pai. A diferenza do pai, o papá era tolerante. Permitía ao fillo que fumara na súa presenza, en vez de arrancarlle os dentes cunha trompada, como facía o pai en circunstancias parecidas. Os fillos empezaron a levar amigos á casa e a organizar bailes e bebidas, mentres papá e mamá se desvelaban e comentaban en voz baixa: Bueno,polo menos tranquiliza saber que están a tomarse uns tragos na casa e non en quen sabe onde. O papá marcou un achegamento xeracional moi importante, algo que o pai desaconsellaba por completo. Os fillos empezaron a comer na sala mirando a tele, mentres papá e mamá o facían sós na mesa. Papá seguía sendo a autoridade da casa, pero unha autoridade bastante maltreita. Era, en fin, un tipo querido; lavaba, pasaba o ferro, cociñaba e, ademais, se podíaselle pedir un consello ou tamén diñeiro prestado.

PAPI:
E entón veu PAPI. Papi é un invento recente dos últimos 20 ou 30 anos. Descendente menguado e raquítico de pai e de papá, xa nin sequera se lle consulta nin se lle pregunta nada. Simplemente notifícaselle. Papi, lévome o coche, damepara gasolina. Ordénanlle que se vaia ao cine con mami mentres os fillos están de festa. Atúano e ata lle indican como dirixirse a eles: Papi, ¡non me volvas a chamar "chiquita" diante de Jonathan!


 Non sei que seguirá despois de papi. Supoño que a escravitude ou o desterro definitivo. Eu estou aterrado, despois de ser neto de pai, fillo de papá e papi dos meus fillos, o meu neto empezou a chamarme "PA"..........!!! CREO QUE QUEREN DICIR: ¡ ¡ PA QUE LEITE SERVES!!!.

.


.

sábado, 3 de setembro de 2011

Salvador Bacarisse (España, 1898-1963)

Existen músicas preciosas que a un lle poñen a "carne de galiña", é o que me pasa a min no caso da ROMANZA de Bacarisse, este tema que hoxe en día me volve a memoria, por ser a cabeceira do programa "España en la Memoria" no canal de TV Intereconomia, deixovos aquí unhas reseñas para coñecer mellor o autor e un video ca música, o cal ten engadido unha montaxe de montxo fort sobre a nosa cruenta guerra civil en concreto en Euskadi.



Compositor nacido en Madrid o 12 de setembro de 1898; morreu en París o 5 de agosto de 1963. Estudou no Conservatorio de Madrid, onde tivo como profesores a Alberdi, piano, e C. do Campo, composición. Xunto ás súas tarefas de compositor, exerceu a crítica musical na prensa madrileña. Formou parte da Xunta de Música e Teatros Líricos e foi Director artístico de Unión Radio, postos nos que desempeñou un valioso labor. Durante a Guerra Civil española trasladouse sucesivamente, seguindo ao goberno republicano, a Valencia e Barcelona. Nesta última cidade, e como delegado do goberno en asuntos musicais, organizou algúns concertos e tempadas de ópera. Ao termo da contenda trasladouse a París e alí desempeñou durante moitos anos un posto na Radiodifusión Televisión Francesa, como encargado da sección hispanoamericana. Foi unha figura destacada na que se chamou «xeración da República», obtendo por tres veces o Premio Nacional de Música. Xunto con Rodolfo e Ernesto Halffter, Gustavo Pittaluga ou Julián Bautista, representaba a extrema vangarda da música española. Unha pasaxeira influencia do «impresionismo» deixou pronto paso na súa música á estética, que por aquel entón puxeron en circulación Cocteau e «os seis» en París. Finalmente, a súa inspiración arribou a un «neo-romanticismo» sinceramente sentido e que, en realidade, non deixara de latexar na súa obra, nin sequera nos momentos de máis exasperado modernismo. A súa produción, bastante extensa, tivo escasa repercusión internacional, e tampouco parece exercer unha influencia apreciable sobre as novas xeracións españolas. Obras principais: Corrida de feira (ballet); Charlot (ópera); Heraldos, Música sinfónica, Serenata, Impromptu, Sinfonietta e Concerto grosso, para orquestra; catro Concertos e unha Balada para piano e orquestra; Fantasía para violín e orquestra; un Concerto para cello e outro para guitarra, así como música de cámara, piano só e un certo número de cancións, sobre textos de Juan Ramón Jiménez, Alberti e Cernuda, entre outros.
Obras: Corrida de feira (ballet)  - Heraldos - Balada para piano e orquestra - Fantasía para violín e orquestra - Concerto para cello - Concertino para guitarra e orquestra - Romanza - Charlot (1933)

Bacarisse compuxo para piano, para conxuntos de cámara, ópera (incluídas Charlot [1933] e O tesouro de Boabdil, coa que gañou un premio da radio francesa en 1958), e obras orquestrais, entre as que se atopan dous concertos para piano e un para violín.
A súa obra máis coñecida é o Concertino para guitarra e orquestra na menor, opus 72, composta en 1957, nun estilo neoromántico próximo ao do Concerto de Aranxuez de Joaquín Rodrigo (1940). A súa Fantasía andaluza é unha peza breve crecientemente aceptada no repertorio para arpa e orquestra.

.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...