martes, 29 de marzo de 2011

PERMISO POR PUNTOS A RAZON DA SIN RAZON

Xa pasou tempo desde que entrou en vigor o novo sistema de permiso de conducir por puntos. Esta medida está enmarcada na lei que aprobou o parlamento español , que é, a reforma da ley existente sobre seguridade vial.
Correron ríos de tinta sobre as diferentes posturas adoptadas por defensores e detractores do novo“carnet por puntos”. Sobre isto eu non podo máis que amosar algúns datos da posta en marcha deste novo sistema. Sen ir máis lonxe podemos ver como os galegos vamos un pouco máis alá co resto dos españoles en conductas antirregulamentarias cando conducimos:

A velocidade representa un 28% das sancións impostas no primeiro mes da súa implantación, seguidas polo consumo de alcohol 19% e pola falla do uso do cinturón de seguridade 19%. As provincias da Coruña e Pontevedra foron as que menos respectan as normas, por certo para aqueles machistas que sempre poñen a muller como a “maruxa da estrada” salientar que os homes galegos cometeron 4.090 infraccións e as mulleres 470, case nada , haber se aprendemos os homes.

A miña vontade á hora de escribir este artigo non pasa pola aportación de datos que sirvan para saber qué cousas se sancionan máis ou menos, en qué temas debemos ter precaución ou non. Sobre iso xa recibimos información nas nosas casas enviada pola Dirección Xeral de Tráfico, o desexo deste artigo é o de centrar a atención do conductor/a na educación e o sentido común.

Dicía o escritor español Miguel de Cervantes que “A prudencia e afastar de nós as cousas que nos fan dano e é natural cousa aborrecer ás que nos fan mal e aquelas que nos estorban o ben”, está claro que non fai falla ser un gran filósofo nin moito menos un erudito para facer da prudencia a nosa gran virtude, e no referente o tema que estamos a tratar moito máis, cunha actitude responsable e prudente ó conducir estamos a facer unha sociedade máis xusta, culta e solidaria.

Eu como podedes ollar, estou a favor desta medida e non só porque estudios independentes en paises europeos, avalan esta clase de iniciativa na disminución dos riscos, (que xa teñen estes sistemas funcionando), senón porque no día a día podo comprobar como a conducción está a ser máis responsable, e non cabe dúbida que é polo medo que teñen alguns conductores a ser sancionados…

O que me da pena disto é que este comportamento se debe ó medo que temos de que apareza un axente da autoridade e nós poida sancionar, non porque esteamos realmente concienciados do perigo que supón a conducción temeraria. Non pensamos que ca nosa actitude irresponsable ó volante, non adoptando os mecanismos de prevención (cinturón, sillas nenos, etc) podemos condicionar o noso futuro e o dos nosos acompañantes , ou aínda peor provocar un accidente e condicionar a vida doutros viaxeiros e conductor que si cumplían as normas.

Tamén neste apartado habería que facer unha reflexión profunda sobre o exemplo que como pais damos ós nosos fillos no referente á educación vial: andar sempre con presa por chegar ó destino, non poñer o cinturón nos traxectos cortos, mostrar rabia e perder o control nos atascos, etc, son algúns dos exemplos que nos deberían facer reflexionar.

Hoxe en día penso que a resolución deste conflicto pasa pola sanción, aínda que eu sexa unha persoa a que lle gusta máis previr que castigar, pero vendo os acontecementos e as cifras, fan que leis como estas teñen que ser aínda máis contundentes e represivas, porque estamos a falar da vida das persoas, quedar tirado no asfalto por unha imprudencia , o consumo de alcohol (fins de semana), a conducción a altas horas despois dunha xornada de ocio abusiba (ruidos, fume, cansancio,etc). Son un cóctel explosivo que para calquera persoa normal e con sentidiño sería imposible de compaxinar ca conducción.

Cando os maiores demos exemplo ós mozos, as cousas poderán mudar, cando nas familias e na escola se imparta educación vial as cousas poderáqn mudar, cando todos teñamos mais respeto e ducación por nós mesmos as cousas poderán mudar… pero mentras tanto é unha obriga da administración poñer todas aquelas medidas para garantir o benestar da sociedade e de aqueles cidadáns que cumpren as normas en detrimento dos que as incumplen.

Xa o decía o filósofo inglés Bacon sobre a conducta “A perfección da propia conducta dase en manter cada quen a sua dignidade sen perxudicar a liberdade allea”, se o aplicamos o tema que nos ocupa podemos dicir que aquel que incumpre as normas viais, está a incumplir a liberdade dos demáis conductores.

.

xoves, 24 de marzo de 2011

MEDIDAS SANITARIAS FRONTE O TABAQUISMO, QUE SE DECIA E QUE E NA ACTUALIDADE

Está claro que este tema non deixou nin deixa indiferente a ninguén, sexa porque estar en contra ou a favor, desde a liberdade e ríspeto que teño polos fumadores, penso que están nun erro, non por cuestión de razón, senón por mor dunha adicción que os controla.
OS DATOS
Tendo en conta que en España cada 10 minutos morre unha persoa por causas directamente relacionadas co tabaco, ou sexa, 6 a hora, 150 o día, 1.050 a semana, 4.500 o mes e unhas 55.000 o ano.

Que o gasto diario de tabaco en España ascende a 24.040.050 €, isto significa que cada segundo o gasto é de 279 €.

Que de 70000 estudios científicos e numerosos informes emitidos polas axencias sanitarias de diversos países demostran o nocivo que é o tabaco, convertendo esta evidencia na máis documentada de toda a historia da medicina.

¿ Que fai falla para convencer o fumador?
SINDICATOS E PATRONAL
A Confederación Española de Organizacións Empresariais (CEOE) ten un punto de partida: A lei plantexa, na súa visión, inseguridade xurídica, xa que deixa nas súas mans a responsabilidade diante dos infractores e porque os fumadores pasivos poidan denunciar a actitude permisiva da empresa.

E os sindicatos máis do mesmo: Manifestan que producirá conflictividade laboral, tanto entre traballadores como nas súas relacións ca dirección, polo que UXT e CC OO demandarán as empresas pausas e tempos para que os seus empregados fumadores poidan prender os seus cigarros, ante a porta ou en espazos o aire libre, -si fose así, xa veremos quen fai uso deste dereito- e plans de deshabituación.

AS ESTRATEXIAS DAS TABAQUEIRAS.
As empresas tabaqueiras xa montaron a súas estratexias para recuperar novos fumadores para cambiar os que abandonen a súa adicción o tabaco, os expertos sinalan que as empresas tabaqueiras lograron o que se propoñían, xa que entre outras medidas, fixeron o lanzamento das marcas de baixo custe, ou sexa o manteñemento do mercado. Neste sentido, saben que xa non van a poder empregar como arma a publicidade, e iso non ten volta atrás, a única vía que lles queda é tratar de atraer novos consumidores.

INCONGRUENCIA DO ESTADO.
Mentres o Ministerio de Sanidade contempla a incursión das marcas de tabaco de baixo custe, como unha “iniciativa de libre mercado” e sabendo que a venda das “cajetillas” a 1 euro ou 1,30, é facilitar o consumo dos máis mozos.

Pola outra banda o Ministerio de Economía e Facenda a intervir sobre os prezos, o que contemplamos é unha paradoxa dos poderes públicos, en comparación con outros da UE. O porqué é fácil de explicar, o tabaquismo provoca uns gastos directos de 3.000 millóns de euros no Sistema Nacional de Saúde, pero os ingresos son de 7.400 millóns a facenda pública, non fai falla ser un lince, o Goberno evita manexalas cifras simultaneamente, pero si o fixeramos, a comparación de ambas cifras sería argumento de peso para engadir na sanidade pública os tratamentos de deshabituación .

Entendese menos aínda a permisividade cas marcas de baixo custe, xa que lesiona os intereses de Sanidade e facenda, que en poucos meses teñen conquistado unha cota de mercado do 28%, co dobre efecto de disparar o consumo e reducir a recadación fiscal polos seus baixos prezos.
RESUMINDO
Está claro que a persoa que fuma, faino porque ten unha dependencia, xa que con estes apuntes mínimos, chegan de sobra para que unha persoa sensata non o faga.

Pode ser hoxe para ti, si eres fumador a hora de deixalo e si non fumas de convencer a que o fai, si un non é un capaz de deixalo, que facer, moi fácil buscar axuda.

Xa o dicía Aristoleles, “Amase máis o que con máis esforzo se consigue”, o problema do tabaquismo e máis de educación e hábitos, que de leises, é cuestión de vontade e decisión, pero xa se sabe cando esto non funciona están as leises para cumprilas.

Grazas e ata a próxima.


.

mércores, 23 de marzo de 2011

CARLOS PUGA TRIGAS, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA

Programa de entrevistas, en clave personal, que emitirá BERTV -Canal 31.
Dirigido y presentado por Xosé Mª Arán Rodriguez. Se emitirá el viernes 25-03-2011 a las 21´00 horas y se repone el sábado y lunes a las 12´00h. y a las 16´30h.

D. Carlos Puga Trigas.
Emisión: 25-03-2011


Vilagarcia, 23 de febreiro de 1954
Lleva casi treinta años en Carballo, así que es un carballés más. O no: abogado, profesor, tertuliano, deportista. Todo eso lo convierte en un observador privilegiado.
Con Carlos sí que se puede decir que lo conoce todo el mundo. Muchos, por haber recibido clase suya de inglés, porque para eso es profesor en el instituto Alfredo Brañas desde hace 26 años. Otros, por haber solicitados sus servicios en la asesoría Cervantes, situada en la calle del mismo nombre, y que da trabajo a 12 personas. Es posible que el conocimiento venga de los ocho años en los que fue concejal desde el 87, hace justo 20. Cuatro en el gobierno, y cuatro en la oposición. O puede que, más que su cara, suene su voz, naturalmente irreproducible en esta página, pero sí definible: clara, directa, nada dubitativa y sin alargar más las frases más allá de lo preciso. Desde hace unos tres lustros es colaborador y tertuliano semanal en Radio Voz Bergantiños, aunque ya antes, en los tiempos de Antena 3, participaba en muchos programas, para hablar sobre todo de cuestiones deportivas.

Si ninguno de estos requisitos basta que el lector lo identifique (a estas alturas, esto ya parece un concurso, y de momento es un artículo), aún hay más. Es probable que, como abogado, haya defendido los intereses de algún conocido, sobre todo en temas laborales, mercantiles o fiscales, en los que está más especializado.

¿Aún no? Llega ahora el dato definitivo. La foto de al lado ayuda. Carlos Puga es ese señor alto y espigado (lo de Trigás, un apellido ourensano de los que apenas quedan dos centenares en Galicia, no tiene nada que ver) que cuatro días a la semana sale a correr entre 7 y 9 kilómetros por las calles de Carballo y por sus alrededores. Y que toda la semana camina de un lado para otro, amante como es del ratito a pie y el otro andando, y enemigo del coche para todo. Ahí, en los andares, le tira más la vena nórdica, de haberla o de tenerla, que la mediterránea, de existir.

Carlos nada mucho. Lo ha hecho siempre. No ha parado. Nació en Lobios, Ourense, hijo de maestra y de viajante. A los 4 años la familia se trasladó a Vilagarcía, y allí creció. Se hizo maestro. En el 79 lo destinaron al colegio de Rus (hoy Erbecedo) donde estuvo un mes, coincidiendo, entre otros, con Manuel Varela. Como había estudiado además filología inglesa, al poco aprobó las oposiciones de secundaria y lo destinaron al Alfredo Brañas, donde no ha parado, con la excepción de un curso en Sestao en los años duros. En Carballo se casó y en Carballo se quedó.

Siguió andando y estudió Derecho. Tanto, que, ahora, cuando se le pregunta qué es (visto lo anterior, la respuesta no parece fácil) responde que abogado. Sigue formándose continuamente. «Para ser un bo profesional, se non te actualizas, esmoreces», justifica. Por años y formación, es un observador privilegiado. ¿Cómo ve Carballo? «Nestes anos, mellorou moito, pero podía ter mellorado moito máis. Moitas das accións que se fan ou fixeron van ou parece que foron descoordinadas. Falta, ás veces, esa perspectiva global. Como estou moi contento de vivir en Carballo, gustaríame ir máis aló, ser ambiciosos na concepción do Carballo do futuro». ¿Y qué opina de la enseñanza actual? «Non son nada optimista. cada vez hai menos ilusión, tanto polos profesores e pola falta de apoio da sociedade. Precísase un gran cambio de todos». ¡Y de los carballeses? «Coa xente estou moi satisfeito. Carballo é un pobo moi traballador».

Siendo de Arousa y viviendo en Carballo, no sorprendería que de vez en cuando le gastansen alguna broma evidente: «Si, ja, ja, os de aquí, co de Arousa, e os de aló, co de Carballo. Pero eu non vexo nada diso».

Teño unha muller excepcional, se non fose por ela, posiblemente non estaría donde estou

La familia. Carlos nombra a su mujer, Mercedes, al menos dos veces durante la conversación. «Teño unha muller excepcional, e se non fose por ela, posiblemente non estaría donde estou. O seu apoio é fundamental». Tal vez ese sea, entonces, su mejor rincón.

Mercedes es carballesa, igual que sus hijos, chico y chica, de 26 y 23 años. Ambos estudiaron derecho. A lo mejor siguen sus pasos, pero no parece que eso le preocupe: «O que me importa é que sexan persoas, boa xente, humildes. Iso si que é importante». No olvida sus raíces y acude con frecuencia a Vilagarcía, donde viven sus padres. Andando, no.

S. Garrido (LVG).

.

martes, 22 de marzo de 2011

ELECCION MUNICIPAIS EN CARBALLO E CORISTANCO. "PRESUNTAMENTE"

  Este artigo só quere facer unhas reflexións sobre comentarios de taberna, paseos, amigiños...

Verdade ou ficción, xa nos interaremos, vou omitir nomes porque aínda que os teño con apelidos incluídos, o prexuzgar pode ser unha tarefa pouco seria.
Como se soe dicir no mundo da xustiza poñemos todo o tema como PRESUNTAMENTE.

Xa sábese que a política e máis a local, está estes días de actualidade ante as vindeiras eleccións municipais e os partidos están a presentar e a rematar cas súas listas dos posibles alcaldables e concelleiros.

Moitos son os rumores que se fan e que despois son realidade, caso curioso cando CARBALLO DIXITAL, amosaba antes dá executiva a lista dos candidatos do PSOE en Carballo e que con certas variacións na orde deron no pleno.
Pero os comentarios non rematan e como no caso de TEGA en Carballo que lle costa facela súa, ou a do PP de Carballo que de número dous presentará a un coñecido avogado carballés (será pola súa cercania o concello e que será o seu bautizo na política ) e outros que retornan como o caso dalgún ex-concelleiro de servizos....
Pero o "boom" dos rumores, podese dar en Coristanco, onde din que tivo que ir o propio lider do BNG de Carballo a por orde nas filas dos nacionalistas, en primeiro lugar porque as bases elexiron unha nova candidata a alcaldía e despois o aparello do partido, designou o actual cabeza de lista a presentarse de novo.
 Pero a bomba informativa pode estar posta, presuntamente, en que membros  integrantes dá pasada lexislatura, poden desaparecer dás lista do BNG (por decisión propia), uns para as súas pretensións persoais-chamemoslle así- pero outros e outras e aquí está a "nai de todas as listas" podense pasar as filas do PP de Coristanco. "Recoño" será certo, pois tempo o tempo.

Xa vemos que en política todo pode ser posible. Noutros concellos da comarca e no noso están a facerse moitas maniobras, o que suscribe non quere afondar en máis temas pero non estaría de mais  crear unha porra dos posibles alcaldables e concelleiros, seguro que acertaríamos. ¡Animo!

De tódolos xeitos a partir de agora imos a escoitar de todo, pero xa sábese que o que menos sabe de política , máis político se fai.  

Saúdos e paciencia.


.

xoves, 17 de marzo de 2011

SANTIAGO PAZOS IGLESIAS EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA

Programa de entrevistas, en clave personal, que emitirá BERTV -Canal 31.

Dirigido y presentado por Xosé Mª Arán Rodriguez. Se emitirá el viernes 18-02-2011 a las 21´00 horas y se repone el sábado y lunes a las 12´00h. y a las 16´30h.

D. Santiago Pazos Iglesias.

Emisión: 18-03-2011




MESÓN DO VENTO (ÓRDENES)  1958
Hijo de SINDA, de la parroquia carballesa de Artes(madre de familia y trabajadora en las descargas de pescado) y de SANTIAGO (fallecido), de Centiña, Coristanco (Cerralleiro y fontanero).

Tiene 10 hermanos, los cinco mayores son gallegos (2 chicas y 3 chicos) y los cinco pequeños son asturianos (también 2 chicas y 3 chicos).

Cuando contaba 3 meses, sus padres emigran a Avilés (Asturias) donde viven en un barrio chabolista obrero que surte de mano de obra al incipiente complejo industrial ENSIDESA.

Cuando tenía 9 años, atendiendo a los requerimientos de su abuelo paterno enfermo de demencia senil, se trasladan a Carballo.

Vive en el Barrio de La Milagrosa y estudia EGB en las escuelas del jardín, con Don Bartolo, en la escuela de la carretera de Razo, con Don Santiago, y en la recién inaugurada Escuela Hogar.

Desde los diez años compagina los estudios con la venta callejera, fundamentalmente en la estación de trolebuses, de revistas semanales y del periódico El Ideal Gallego. Actividad que mantiene hasta los 16 años en que empieza a trabajar de camarero en la Tasca Don Quijote y la Discoteca As Airas.

En 1971 comienza a estudiar tercero de bachillerato en el Instituto Alfredo Brañas, donde permanecerá hasta terminar COU en el verano de 1977, año en el que se traslada a Madrid para estudiar Sociología en la Universidad Complutense de Madrid, obteniendo la Licenciatura en 1982.

Militante del Partido Socialista Popular (PSP) desde 1975 hasta su disolución en el PSOE.
Desde principios de 1981 hasta 1996 trabaja en la Universidad Internacional Menéndez Pelayo, primero a media jornada dando información y una vez terminada la carrera en el departamento de Programación y Estudios.

En 1996 volverá a Carballo donde reiniciará una relación sentimental con su primer amor de la adolescencia con quien vive actualmente.

Durante este tiempo coordinó las campañas electorales municipales de 1999( PSOE) y 2003 (PDV) y colabora como comentarista sobre temas de actualidad social y política en la Cadena SER, Radio Lider y Punto Radio, así como columnista político del Periódico de Bergantiños, Adiante y la página Web WWW.anosacosta.com, además de otros trabajos esporádicos. En la actualidad edita en solitario, aunque también admite colaboraciones, su dirección es: Intrusos en la red
.

xoves, 10 de marzo de 2011

JORGE MIRA PEREZ ( Director do Departamento de Física Aplicada da U.S.C.)

Programa de entrevistas, en clave personal, que emitirá BERTV -Canal 31.
Dirigido y presentado por Xosé Mª Arán Rodríguez. Se emitirá el viernes 11-03-2011 a las 21´00 horas y se repone el sábado y lunes a las 12´00h. y a las 16´30h.




Baio (A Coruña), 30 octubre 1968, Profesor, investigador y divulgador científico.
Licenciado en Física por la Universidad de Santiago de Compostela (1991), doctor en Física (1995), doctor europeo en Física (1995), actualmente es profesor titular del Área de Electromagnetismo en la Facultad de Física de la Universidad de Santiago de Compostela.
Cursó la  E.G.B. en el colegio Labarta Pose. El Bachillerato en el Instituto Alfredo Brañas de Carballo.

En esa etapa prendió en él la vocación de la Física, una carrera que haría en la Universidad de Santiago, donde se licenció y doutoró con Premio Extraordinario.  Fueron sus inicios en la investigación, en los campos del magnetismo y la nanotecnología, en los que es autor de alrededor de 80 publicaciones científicas en revistas de rango internacional. Actualmente es profesor Titular de Electromagnetismo en la Facultad de Física de la Universidad de Santiago de Compostela. Su actividad investigadora está centrada en el estudio del magnetismo en sólidos y la nanotecnología, en las siguientes líneas de investigación: análisis de sistemas con ferromagnetismo débil, propiedades de nanopartículas magnéticas, magnetismo de baja dimensionalidad, anisotropía magnética en vidrios metálicos, magnetorresistencia y materiales dieléctricos. En dichos temas ha publicado más de 80 artículos de investigación en revistas internacionales y realizado más de 80 comunicaciones en congresos nacionales e internacionales.
Al margen de la actividad docente e investigadora desarrolla un activo perfil de gestión. Así en los años 2.006 y 2.007 fue colaborador de la Secretaría General de Política Científica y Tecnológica del Ministerio de Educación y Ciencia, y desde 2.006 es el Director del Departamento de Física Aplicada de su universidad.

Al largo de su trayectoria académica y científica "-aún corta por la juventud de Jorge- ya fue galardonado con numerosos premios y distinciones.
Fue finalista del Premio de la Real Sociedad Española de Física al Físico Español Joven en 1.999. En 2001 se le concedió el Premio de la Diputación de Pontevedra, en el área de Ciencia y Tecnología; y en 2.002 el Premio de la Real Academia Gallega de Ciencias, etc, también otros de indole social como el Gallego del Año, otorgado por el Patronato Fogar de Bergantiños.

No termina ahí su perfil profesional, que se completa con una activa labor de divulgación científica en el mundo de la comunicación: Colaborador científico del programa de la 2º cadena de TVE -¡Que Serán!- en 1.999; de la Radio Gallega desde 2000 hasta 2007 y también del diario -La Voz de Galicia-. En la TVG, hizo lo propio en el año 2.004 en el programa -Arrampla con todo- y desde 2006 a 2008 en el programa -Ciencia Nuestra-, también en la televisión autonómica por ser la imagen de las ciencias en el programa -Cifras y Letras-.

Por esta actividad mediática ha conseguido un amplio reconocimiento a nivel español: en el año 2.000 obtuvo la Mención de Honra del Premio -Física en Acción- de la Real Sociedad Española de Física, y en el siguiente a Mención de Honra del Premio -Ciutat de lees Arts i lees Ciencies de Valencia-, siendo escogido en las dos ocasiones para representar a España en la Fase Europea de la Semana Europea de la Ciencia y la Tecnología. En el año 2.005 fue galardonado con el Premio -Ciencia en Acción- del Ministerio de Educación y Ciencia y la Fundación Española para lana Ciencia y lana Tecnología, siendo propuesto cómo candidato a los Premios Descartes de la Unión Europea en la modalidad de Comunicación de la Ciencia.

Este perfil lo completa con la coordinación del Programa Conciencia de la Universidad y el Consorcio de Santiago, que es considerada una de las acciones de comunicación de la ciencia de más impacto social de Galicia, al ser desarrollada nada más y nada menos que por Premios Nobel, que nunca visitaron Galicia con tanta asiduidad como lo están haciendo ahora. Por cierto, se recuerdan los paseos gallegos de Stephen Hawking y otros noveles por nuestras comarcas, también son deber la este programa Conciencia, que le concedió su Premio Fonseca de comunicación de la ciencia.

Pero Jorge es un hombre polifacético por antonomasia, y a cuyo objeto sus múltiples ocupaciones no se reducen sólo al ámbito académico y científico, sino que abarcan los más inimaxinados campos.
Fue miembro de la Federación Gallega de Ajedrez, miembro y supervisor en Galicia de tests de admisión de la asociación Mensa, fundador del Periódico de la Facultad de Física de la Universidad de Santiago de Compostela... Y aún dispone de tiempo para retornar todos los fines de semana a su Baio natal, y participar en distintos movimientos asociativos de esa villa, donde lleva 28 años como catequista, es directivo de la Agrupación Deportiva Su a Agra, fue presidente y directivo de la Asociación de Vecinos de Baio, y es portavoz y coordinador de la -Comisión Labarta Pose para las Letras Gallegas- desde su fundación en 1999.

Pero sin duda el deporte es uno de los núcleos de la vida de nuestro homenajeado, tanto a nivel organizativo cómo practicante de diversas disciplinas. Participó con su hermano en la fundación de los clubes de ajedrez y baloncesto de Baio, del Aberto Vila de Baio de Ajedrez (el tercero más antiguo de Galicia), y de la Liga de la Costa de baloncesto en la segunda mitad de los años 90. Como deportista, ganó diversas medallas en torneos de la Costa da Morte en Taekwondo; es jugador de ajedrez con ránking internacional desde 2.002, compitiendo siete temporadas en la Primera División de la Liga Gallega de Ajedrez, con el clube de su villa; en 1.996 fue Campeón Gallego de Baile de Deportivo y de Salón; consiguió la semifinal en el I Trofeo Ciudad de Santiago de Esgrima, modalidad espada en 1997; es nadador de categoría máster del Clube Deportivo Universitario de Santiago, con diferentes títulos a nivel universitario y gallego; y en atletismo ha obtenido diversos pódiums en carreras pedestres. Incluso se atreve con el parapente.

.

O ENTROIDO

Estaba o outro día ollando un artigo de Mónica B. Suárez Groba, sobre o entroido e pareceme interesante ilustrar este comentario co tema do entroido, xa que estamos no seu remate.

ORIXE.
A orixe do entroido pérdese na noite dos tempos. Garda conexión con celebracións pagás da antigüidade, relacionadas cos ciclos agrarios e co equinoccio de primavera, pero a estes elementos engadíronselles outros de orixe romana, cristiá e medieval. Hoxe por hoxe resulta evidente que ten unha clara relación co ciclo litúrxico cristián, pois cómpre despedirse da carne -e ceibar os propios instintos- antes da entrada nun período sen carne e onde se debe manifestar un grande recollemento -a Coresma-. Non obstante, o entroido é, antes que nada, a celebración que o mundo rural leva a cabo da entrada do novo ano -que tradicionalmente comezaba na primavera-.

O Entroido é celebrado en toda Europa dende épocas descoñecidas. Non se sabe con certeza a súa orixe, algúns pensan que vén da tradición celta, outros afirman cós comezos desta festa, pódense atopar na adoración a Baco ou Dionisos .

A festa recibe en galego os nomes de entroido, antroido, intruido, entruido, entrudo e entroiro. Todos estes vocábulos teñen a súa orixe no termo latino introitus, co significado de entrada ou comezo. Daquela, o étimo fai referencia a un significado da festa como entrada ou comezo nunha nova estación -a primavera-, independentemente de que por parte do cristianismo nos sexa a entrada na Coresma -sendo preciso, polo tanto, despedirse da carne-.

Coa chegada do cristianismo, moitas das festas pagás, que eran antigamente celebradas foron tomadas e cristianizadas. Deste xeito, esta celebración que tiña posiblemente o seu significado na despedida dos longos e duros días do inverno, mesturouse coa despedida da carne antes do período de abstinencia da Coresma que comeza no día mércores de Cinza (é dicir "corenta días antes do domingo de Ramos).

As orixes das palabras que denominan a esta festa son: o termo "Carne Vale" (é dicir "o adeus á carne"), do que despois derivou a palabra "Carnaval"; ó termo "Introitum" (que significa "a entrada á Coresma!) do que vén a palabra "Entroido" ou "Antroido".

O entroido fai referencia a unha época de "carne" , tomando o sentido literal da palabra. O Entroido quere significar, dende sempre, a volta ó mundo do revés, a subversión, a ruptura das convencións sociais e o cambio de roles. As características comúns destes días son o comer, beber e cantar, rirse do máis sagrado, é dicir , as cousas que non se fan habitualmente.

En sentido relixioso trátase do triunfo de "don Carnal" sobre "dona Coresma", que reinará nos seguintes corenta días, ata a celebración do Xoves Santo. Pero o Entroido foi deixando pouco a pouco o seu sentido relixioso como festa preparatoria da Coresma para converterse nun acontecemento cheo de xolda e desenfreo.

O Entroido subsiste debido a que é unha festa que invita á participación de todos, sen prexuízos nin distincións. O anonimato que proporcionan as máscaras e os disfraces é un dos seus principais atractivos, pois permítelle á xente facer máis cousas que ó acostumado.

A COMIDA NO ENTROIDO
Dentro da filosofía do Entroido está a de comer e beber ata o límite. En Galicia a comida sempre foi un elemento fundamental, sendo as máis tradicionais as filloas, a cachucha, a bica, as orellas a androlla ou tamén os doces, os chourizos, o lacón ou o caldo que son consumidos en masa e son ideais para estas datas do inverno

OS PERIODOS DA ESMORGA

Domingo Fareleiro ou Borrallento: Coincide co domingo de septuaxésima, e nesta da é costume que os veciños se manchen uns ós outros con "borralla" ou "farelo", a fariña de peor calidade.

Xoves de Compadres: Neste día realízase unha tradicional pelexa entre sexos. As mozas fabrican un boneco ou varios bonecos que representan os homes e tentan queimalo, mentres os mozos loitan por llo roubar.

Domingo Corredoiro ou Oleiro: Nesta data realízanse celebracións moi diferentes segundo os lugares. Tradicionalmente era cando se facía a corrida do galo; en Laza lánzanse formigas enriba da xente e faise a farrapada, loita con farrapos enchoupados en lama ou esterco. Na Praza Maior de Xinzo celébrase o xogo das olas, en que os participantes se pasan olas de barro, e a aquel que a rompa debe pagar unha rolda.

Xoves de Comadres: Ó revés do de Compadres, son os homes os que fan un ou varios bonecos con feitura de muller e son estas quen loitan por llelo sacar.

Domingo de Entroido: Comeza a festa maior.

Martes de Entroido: En moitos lugares celébranse os "Testamentos" do Entroido e entérrase a representación da festa.

Mércores de Cinza: É a data na que todo remata, e a escolleita en moitas vilas e aldeas para enterra-la sardiña

Domingo de Piñata: E o primeiro domingo de Cuaresma e nél realizarase o coñecido xogo da piñata que chegou de Italia no S. XVIII a España.

Entroido a vivir e disfrutar, agardo que pasarades unhas boas festa.





xoves, 3 de marzo de 2011

XENTE DE AQUI DE ALA E DE ACOLA, Dona ARECELI VILA REGUEIRA

Programa de entrevistas, en clave personal, que emitirá BERTV -Canal 31.
Dirigido y presentado por Xosé Mª Arán Rodríguez. Se emitirá el viernes 04-03-2011 a las 21´00 horas y se repone el sábado y lunes a las 12´00h. y a las 16´30h.

Dona. Araceli Vila Regueira.
Emisión: 25-02-2011


Carbaballesa, Principal artífice de la Protectora de Carballo, lamenta la falta de apoyos y espera poder acometer algún día las necesarias obras de mejora del refugio


Al Muíño do Moreno ya hace años que no acuden con sus sacos de grano los vecinos de As Airas. Aunque solo hay una casa, los habitantes se cuentan por docenas, porque en ese lugar de la parroquia de Bértoa, en medio de un frondoso bosque bañado por el Anllóns, tiene su sede la Protectora de Carballo, una asociación que lleva tres años trabajando por y para los perros.

Pero el Muíño do Moreno es mucho más. Es el rincón de Araceli Vila Regueira, el lugar en el que nació, en el que vive junto a su marido y sus cuatro hijos y en el que ha creado un refugio para los perros abandonados. «Siempre me han encantado. En mi casa siempre hubo perros cuando era pequeñita y yo siempre estaba metida entre ellos. Los recuerdo a todos: Diamante, Pinocho... Pero soy muy amante de todos los animales e intento protegerlos. Es lo que siempre me ha gustado». Algo genético debe haber, porque sus hermanas y sus hijos han desarrollado también esa sensibilidad hacia los animales y, de una manera especial, hacia los perros. «Son los más indefensos, hay que echarles una mano», explica.

En estos momentos, recién salida de una intervención quirúrgica en una mano, Araceli Vila no podría sacar adelante el trabajo en el refugio sin la colaboración de los seis voluntarios que se turnan para atender a los canes. De hecho, a ella le gustaría pasar desapercibida. «Que esté yo al frente no significa que no haya aquí un montón de gente que está colaborando y haciendo una labor muy buena».

En algún momento, Araceli reconoció tener a su familia un tanto relegada -«Esto te absorbe todo el día», asegura-, pero cuenta con el apoyo de sus hijos y de su marido. Empezó hace doce años, con un amiga con la que se dedicaba a recoger perros abandonados y a darles cobijo en su casa. «Se nos fue de las manos», reconoce.

Cuando puso en marcha la protectora pensaba que tendría que haber un montón de personas como ella, pero no tardó en darse cuenta de que no. «La gente no colabora mucho», señala. En el fondo, tal vez, exista cierta falta de sensibilización. Por eso, en los últimos tres años se han puesto en marcha iniciativas para llamar a la conciencia de los ciudadanos, evitar el abandono de perros y fomentar las adopciones. Precisamente mañana comenzarán en la plaza del Concello de Carballo una serie de mercadillos que se repetirán todos los domingos de feria del verano y en los que se pondrán a la venta todo tipo de objetos. Uno de los objetivos es recaudar fondos, que hacen mucha falta, pero el principal es trabajar en esa sensibilización de la sociedad.

La misión se prevé complicada. «Cada vez hay más perros abandonados y, sobre todo, muchas mamás con crías. Excepto una, que es un cruce con pastor alemán, las demás son todas perras de caza con cachorros». Estas situaciones son, para Araceli Vila, las peores. «Ver un animal en la calle que está desorientado, que no sabe qué hacer, que no entiende por qué lo han dejado... para mí eso es lo más triste». Frente a eso, en la Protectora de Carballo hay un grupo de personas que se declaran «sensibles a todo eso» a las que, por supuesto, les gustan los animales. Cada vez que se produce un ingreso, se encargan de desparasitarlos, vacunarlos, localizar a sus propietarios si tienen microchip o llevarlos a una clínica veterinaria si están enfermos o heridos, lo cual es bastante frecuente. «Esperamos los 21 días reglamentarios por si aparece el dueño, y después se pone en adopción», explica.

Araceli Vila asegura que trabajar con perros «es una cosa muy bonita y muy gratificante», y en su caso en particular, «estar aquí con ellos significa relajación. Me gusta». Su gran sueño es poder acometer las reformas necesarias para dejar el refugio en las condiciones «en las que debería estar. Pero es muy difícil. Tuvimos que pedir un préstamo para hacerlo y todavía lo estamos pagando. Se ha puesto según hemos podido, pero lo ideal sería ponerlo todo bien».

Cuando era pequeña y jugaba con sus mascotas en el Muíño do Moreno, Araceli Vila pensaba que vivía alejada del mundo. «Ahora me doy cuenta de que estamos muy cerca», dice. Pero tal vez solo desde el punto de vista físico. En lo que respecta a sensibilidad hacia los animales se encuentran a años luz.

Inscrita en el Registro Mercantil de A Coruña en el Tomo 2438 del Archivo, Sección General, a los folios 91 y siguientes, hoja C-2141. CIF: A-15000649.

Desde que echó a andar, la protectora no ha hecho más que acumular pérdidas. El año pasado ingresó 14.000 euros, pero los gastos superaron los 20.000, y este 2010 no se prevé mucho mejor, ya que a estas alturas del año se contabilizan 61 entradas de perros y solo 44 adopciones. Solo en pienso se van 800 euros al mes.

«Estamos pendientes de subvenciones de la Xunta y la Diputación, pero con la crisis...», lamenta Araceli Vila. Tampoco es suficiente la colaboración de particulares. Algunos cree que la protectora está obligada a rescatar a todos los perros abandonados. «Nosotros hacemos todo lo posible, pero la obligación de recogerlos es de los ayuntamientos. No tenemos espacio, y si no hay adopciones...». Algunos tendrán que ser sacrificados.

Cristina Abelleira (LVG).
 
 
.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...