domingo, 30 de decembro de 2012

VIEIRO QUEDA SIN FONDOS PARA PREVENCION ESTE AÑO Y EL PROXIMO

22 ANOS DE ILUSION, O ENGANO DÁ XUNTA DE GALICIA E UN S.O.S.



Fai 22 anos que se constituía a Asociación Antidroga Vieiro en Carballo, foi froito de todo o movemento social de Carballo e do propio apoio do Concello. Pero o máis importante foi o convenio establecido desde o comenzo pola Consellería de Sanidade dá Xunta de Galicia e o Concello de Carballo ca dotación económica que sería xestionada - como entidade prestadora de servizos - pola Asociación Vieiro. Así foi acordado polo pleno do Concello de Carballo composto por: IxC, PP, BNG e PSOE e así continuou aprobándose ano tras ano, ata hoxe.

Con estes fondos foron moitas as actividades desenvolvidas e os proxectos realizados, tamen moitas horas de voluntarios e profesionais, isto todo recoñecido pola propia Xunta de Galicia a Vieiro como entidade “Declarada de interese para a Comunidade Autónoma de Galicia en materia de drogodependencias”.

Paradoxas dá vida, a Vieiro chegoulle o agasallo de nadal de forma cruel e inxusta por parte dá Consellería de Sanidade dá Xunta de Galicia, o non asinar o convenio que tiña comprometido co Concello para o 2012, ou sexa un tremendo engano, que Vieiro supera este ano polo remanente económico que tiña. Pero tamen mándannos outro, o comunicarlle o Concello que tampouco asináse ningún convenio para o 2013.

Xa comezamos os recórtes: proxectos, revista, gastos xerais, profesionais contratados dos programas… e o que mais me doe, que si non se encontra financiamento, teremos que despedir a nosa educadora social que leva 22 anos con nos. Desde aquí fago un chamamento especial os políticos e tamén a empresas e xente de ben, para que se volva a mostrar aquela marea de solidaridade de fai 22 anos e que Vieiro poda seguir traballando outros tantos anos.

venres, 28 de decembro de 2012

LA XUNTA DE GALICIA NO SUBVENCIONARA LOS PROGRAMAS DE PREVENCION DE ADICCIONES A AYUNTAMIENTOS EN 2012 Y 2013

www.vieiro.org

FOTO: carta enviada al Alcalde de Carballo.


GALICIA, En la carta enviada por la Federación Gallega de Municipios y Provincias, a los ayuntamientos de Galicia que contaban con convenios con la Consellería de Sanidad de la Xunta de Galicia en PREVENCION DE TRANSTORNOS ADICTIVOS y se conveniaban a través de la FEGAMP, esta comunica a los Alcaldes lo siguiente:
Que a pesar de las numerosas gestiones realizadas desde el primer semestre del año 2012 por distintos órganos de la FEGAMP, lamenta comunicar a los ayuntamientos que ha resultado imposible la firma para 2012 del CONVENIO DE PREVENCION DE TRANSTORNOS ADICTIVOS. Que fue separado del convenio marco que, para la realización de programas de protección y promoción de la salud y que venía siendo firmado en años anteriores, y que englobaba los tres principales programas de la Consellería de Sanidad con los Ayuntamientos: atención a drogodependientes, mantenimiento PACs, y este ya citado de prevención de drogodependencias.

Según se le informa a la Fegamp en fechas recientes por parte de la Consellería de Sanidad, las dificultades económicas derivadas del escenario de crisis hicieron imposible el mantenimiento de la partida económica que sustentaba este programa. La FEGAMP expreso su profunda disconformidad de fondo y forma con la Consellería de Sanidade, al entender que no se actuó con la debida corrección con las entidades locales en este proceso. Recordando que en el mes de setiembre de este mismo año se le decía a la fegamp que se daba por seguro la firma de los convenios.
También se informa por parte de la Consellería que para el año 2013 esta situación continuara y tampoco se contempla en los presupuestos esta partida, lo que informa la Fegamp para que sea tenido en cuenta en la realización de los presupuestos de cada Ayuntamiento o asociación de ayuntamientos y se puedan programar las actividades con suficiente antelación sin comprometer un gasto que no será cubierto por la Comunidad Autónoma.
La Fegamp considera que con esta medida se ha producido un importante prejuicio en las arcas de los ayuntamientos y asociaciones de ayuntamientos que contaban con estos fondos, y así lo hizo saber la presidencia de la Federación a los responsables del departamento autonómico, con los que se negocio hasta el último minuto para que cumpliesen este compromiso adquirido, no siendo posible.
Los motivos por los que la Fegamp firmaba este convenio marco es simplificar los trámites, la unificación de las distintas ayudas, el dar autonomía a los ayuntamientos para adaptar las cantidades aportadas a la realización de las actividades según las prioridades de cada ayuntamiento y, lo más importante, anticipar las transferencias económicas al permitir al convenio libra el 80% de los fondos como anticipo, siendo por ello que la fegamp lamenta esta situación a la que es ajena, máxime a estas alturas de año.

El comunicado a cada alcalde está dirigido por Eduardo Ramonde Rodríguez, secretario general de la Fegamp, el 21 de diciembre.

xoves, 27 de decembro de 2012

LA FALTA DE FONDOS DE LA XUNTA HACE PELIGRAR LA LABOR DE VIEIRO




CARBALLO-GALICIA, La única asociación antidroga que sigue activa en la Costa da Morte no recibió este año. Por primera vez en su historia, subvención de la Xunta.
Por primera vez en 22 años, la asociación antidroga Vieiro de Carballo, la única de estas características que continua activa en la Costa da Morte, podría verse obligada a suspender sus programas de prevención. La subvención anual que recibía de la Xunta no ha llegado en el 2012, y los fondos que la entidad tenía en reserva no dan para más.
Si la situación no cambia, este curso escolar no se llevara a cabo las campañas como la de habilidades sociales, que se impartía durante tres meses en colegios e institutos, para un colectivo considerado como de alto riesgo por parte de los especialistas.
El presidente de Vieiro, José Manuel Vázquez Gómez, se resigna ante lo que parece inevitable, pero no se calla. “Me parece una actitud de cobardes, porque podrían que este año no contásemos con nada, y por lo menos sabríamos a qué atenernos. Pero dicen que sí, que va a haber subvenciones, y aquí no llega nada”, manifestó.
Vázquez Gómez critica el progresivo desmantelamiento del Plan de Galicia sobre Drogas. “Fraga lo puso en marcha, el bipartito lo mejoro y Feijoo, nada. Desde que empezó este gobierno – añadió- lo escarallaron”.
Además se pregunta a donde han ido a parar los fondos porque, según explico, la Xunta recibe una aportación del programa nacional y otro procedente de las incautaciones. “¿Qué hacen con el dinero? ¿A dónde va? Yo no lo sé”. Declaro.

El presidente de Vieiro se declara consciente de que la sociedad gallega tiene problemas muy acuciantes. “El paro, la delincuencia, que cada día va a mas…El problema de las drogas pasa a un último plano, pero hay que tener en cuenta que tenemos un problema gravísimo con el alcohol y el hachís”, manifestó. En este sentido echa de menos una mayor implicación social, mientras “al que le toca la china es el que lo nota”.
Este año, Vieiro ha podido mantener su programación habitual gracias a un remanente de 62.000 euros, pero ya no quedan más fondos, y la junta directiva se plantea incluso prescindir de la única persona que hay contratada. Serán los propios responsables de la entidad los que mantengan el servicio de información y formación para usuarios y familias, la ayuda jurídica al toxicómano y el apoyo en cualquier otra cuestión. “Neria ya dio de baja su programa, y así nos pasara al 90% de las entidades de Galicia”, augura Vázquez Gómez.

ANTECEDENTES

El programa de Neria hace aguas.
Neria es la otra entidad de la Costa da Morte que trabaja en el ámbito de la prevención de drogodependencias, en su caso con un plan que se puso en marcha en 1995 y que, como en el caso de Vieiro, en el 2013 podría desaparecer. Desde la directiva de la entidad han negado la supresión de la actividad, pese que la Xunta redujo su aportación a la mitad este año y Neria prescindió de una de las personas que tenia contratada para las actividades.


.
.

mércores, 26 de decembro de 2012

DESHAUCIOS, UN CONTO DE NADAL...


Tiña feito un artigo para falar como non da “maldita crise” e en especial dos “DESHAUCIOS”, pode ser que estivera ben, con datos estadísticos, posturas dos colectivos anti-desaucios, da mala praxis bancaria, das saidas posibles, e como non tarde e arrastro, das solución plantexadas por políticos e goberno, aínda que hai que ser xusto e non tódolos partidos actuaron con tardanza, xa que algún deles fixeron propostas xa fai tempo, pero pola súa presenza minoritaria no parlamento non foron a ningures.

Pero decateime que estamos en tempo de nadal e que mellor forma de falar do tema que deixando de lado os datos, xa por moitos escoitados en radio, leidos en prensa e internet ou vistos na televisión e contarvos un conto que pensó que intentando atoparlle a similitude pode ser máis aconsellable e descriptivo.

Falovos dun fermoso conto, que a min desde cativo sempre me fixo reflexionar, que nas datas de nadal en diferentes adaptacións do cine podese ver nas nosas televisións, o título do conto é “Un conto de Nadal” unha novela curta escrita polo británico Charles Dickens en 1843. Seguro que moitos tivechedes a ocasión de ler o libro ou ver a película.

Non está demais lembrase de novo dela. Nela fálase de como unha persoa huraña ou rañas pode cambiar a súa actitude durante o Nadal.

 O protagonista é o señor Ebenezer Scrooge, un home avaro e rañas que non celebra a festa de Nadal por mor da súa solitaria vida e a súa adicción o traballo. Non lle importan os demais, nin sequera o seu empregado Bob Cratchit, o único que lle importan son os negocios e gañar diñeiro. Cando van pedirlle diñeiro para os pobres, Scrooge di "¿Non hai prisións?, ¿Non hai asilos?" e di que, se a xente morre, deterase a sobrepoblación, botando á xente do sitio.

Unha noite, en véspera de Nadal, Scrooge recibe a visita dunha pantasma que resulta ser o do seu mellor amigo e socio Jacob Marley, que morre sete anos antes do inicio da historia. O espectro cóntalle que, por ser avaro en vida, toda a súa maldade converteuse nunha longa e pesada cadea que debe arrastrar por toda a eternidade. Anúncialle a Scrooge que xa superou o conxunto das súas maldades, polo tanto, cando morra terá que levar unha cadea moito máis longa e pesada. Entón anúncialle a visita de tres espíritos do Nadal, que lle darán a última oportunidade de salvarse. Scrooge non se asusta e desafía a predición. Scrooge dórmese.

Esa noite, Scrooge esperta e atopa á Pantasma do Nadal Pasado, que irradia luz e que parece un neno, dille que o acompañe, primeiro móstrao como un neno solitario, que está só na escola todo o verán lendo, logo, móstralle á súa irmá Fanny, que vai buscalo para levalo a casa e xuntos saen de aí, a pantasma recórdalle que morreu ao ter un fillo, o seu sobriño, Fred. Logo móstralle a súa aprendizaxe, ao seu mestre Fezziwig, a Dick Wilkins e á súa noiva. Logo móstralle unha escena triste, na que a súa noiva déixao debido a que se volveu rico e xa non lle importaba o Nadal.

Finalmente, chega a Pantasma do Nadal do Presente que lle fai ver o avaro a actual situación da familia do seu empregado Bob Cratchit, que a pesar da súa pobreza e da enfermidade do seu fillo Tim, celebra o Nadal, Scrooge pregúntalle á pantasma se Tim sobrevivirá, a Pantasma dille que morrerá, e di que non importa, "pois deterá a sobrepoblación", avergoñando a Scrooge pola súa conduta. Logo o Espírito móstralle como todas as persoas celebran o Nadal; ata o sobriño de Scrooge, Fred, celebra o Nadal dun xeito irónico pero alegre (debido a que os invitados non queren a presenza do avaro). Ao final, A Pantasma lévao a un reloxo onde Scrooge repara nunha garra que sae da súa túnica, a Pantasma ábrella e revela a un neno e a unha nena que son a Miseria e a Ignorancia, cando Scrooge pregúntalles se non hai quen os coide, o neno pregunta "¿Non hai prisións?" e a nena pregunta "¿Non hai asilos?", a Pantasma envellece e morre rapidamente.

A Pantasma do Nadal Futuro, mudo e de carácter sombrío, móstralle o máis desgarrador: o destino dos avaros. A súa casa saqueada polos pobres, o recordo sobrío dos seus amigos da Bolsa de Valores, a morte de Tim Cratchit e o máis espantoso: a súa propia tumba, ante a cal Scrooge arrepíase finalmente e intenta convencer o espírito de que está disposto a cambiar se lle inviste o destino. Ao final, o avaro esperta do seu pesadelo e convértese nun home xeneroso e amable.

O cambio víveo o propio Scrooge cando finalmente celebra o Nadal, fai que un mozo merquelle o pavo e envíeo para o seu empregado Cratchit sen dar a coñecer quen o mandou. Posteriormente sae á rúa para saudar á xente cun Feliz Nadal e entra en casa do seu sobriño Fred para festexar, causando asombro entre os invitados. Con respecto a Cratchit, finxe reprendelo pola súa chegada tarde ao traballo; dálle un aumento de soldo e vai con el para axudar á familia e en especial a Tim no seu tratamento da enfermidade, o que o final causa felicidade neles facendo memorable a frase do pequeno Tiny Tim: E que Deus nos bendíga a todos.

Scrooges na nosa sociedade actual hai moitos e nestes momentos pensó que o conto de Dickens escrito no1843 ten a mesma actualidade que no tempo actual que estamos a vivir, chamense banqueiros corruptos e usureiros, fan que nestas datas moitas familias non poidan pasar estas festa non na súa vivenda, senón no seu fogar que tanto traballo lles costou conseguir, e como un sono efímero fixolles mudar a súa situación.

Hai moitos que din: que non se arriscaran, xa sabían que tiñan que devolver as hipotecas, foron uns imprudentes…. Que fácil é falar dos demáis cando un non ten problemas, que fácil e botarlle a culpa a quen co seu traballo foi pagando as súas débedas ata que chegou esta “crise” que acabou non só co carto para pagar a hipoteca senón ca vida da súa familia, que fácil e botarlle a culpa o desauciado e non a banca “usureira” que lle valora agora menos a sua vivenda quedase con ela e aínda os hipoteca pòr vida, que fácil é falar…

Non me quero esquencer dos que sofren esta traxedia, e quero plasmalo no caso de Amaia Egaña que deixou a vida suicidándose en Barakaldo diante da súa casa.

Agardemos que como Scrooge, todos os que teñen nas súas máns a posibilidade de arranxar o temas dos “DESHAUCIOS” DAS HIPOTECAS, teñan un soño como el e que brile o milagre o despertar del, e como a realidade supera nas miserias os mellores contos, este que remate cun final feliz.

Sorte para todos e todas e boas festas.


.
.

luns, 24 de decembro de 2012






MENSAXE DE NADAL DA S. M. O REI 24 de decembro de 2012

Boas noites, Nesta Noiteboa, como cada ano, quero reflexionar convosco sobre o que nos preocupa e tamén sobre as nosas esperanzas. En concreto, gustaríame referirme a tres asuntos: a crise económica, a fortaleza de España como nación europea e iberoamericana e a necesidade de reivindicar a política como instrumento necesario para unir as forzas de todos e acometer a saída da crise e os retos que temos por diante.

Non penso que esaxero se digo que vivimos un dos momentos máis difíciles da recente historia de España. A grave crise económica que atravesamos dende hai uns anos alcanzou unha intensidade, unha amplitude e unha persistencia no tempo que ninguén imaxinaba. Os cidadáns sofren hoxe o seu rigor, que está a poñer en dúbida o benestar de non poucas familias.

Penso en tantas persoas de todas as idades, pero moi especialmente na gran parte da mocidade, que se ergue cada día con sensación de inseguridade e desánimo pola difícil situación da súa economía, a falta de traballo e as incertas perspectivas de futuro. Non podemos ignorar que existe pesimismo, e que os seus efectos se deixan sentir na calidade do clima social que vivimos. Está ademais a xerar un desapego cara ás institucións e cara á función política que a todos nos preocupa. Fronte a este pesimismo, como fronte ao conformismo, cabe encontrar novos modos e formas de facer algunhas cousas que reclaman unha posta ao día.

A realidade actual é complexa e non sempre doado de entender nin de solucionar nun curto prazo. Austeridade e crecemento deben ser compatibles. As renuncias de hoxe han de garantir o benestar de 2 mañá, nun prazo razoable de tempo, de maneira que se asegure a protección dos dereitos sociais que son sinal de identidade da nosa sociedade desenvolvida. Para que a nosa economía volva medrar temos que poñer orde nas nosas contas e, á vez, xerar estímulos para a creación de riqueza. Hai estímulos que son creados por medidas de política económica ou fiscal, ou por políticas de fomento da innovación ou o espírito emprendedor, pero o primeiro estímulo que nos sacará desta crise chámase confianza.

Ao longo dos trinta e sete anos do meu reinado pasamos por varias conxunturas económicas realmente complicadas que os que temos xa algúns anos lembramos ben. Se cadra non foron tan difíciles como esta pero en calquera caso foron moi complicadas. E non obstante, soubemos saír delas con éxito e facer que a nosa economía medrase e que o noso benestar mellorase. E lográmolo por moitas razóns pero, en primeiro lugar, porque tiñamos confianza nun proxecto compartido por todos e nas nosas posibilidades de saír adiante. Hoxe como daquela, poderemos superar as dificultades actuais coa xenerosidade, o talento e a creatividade dos nosos homes e mulleres e coa fortaleza do noso sistema produtivo se temos confianza en nós mesmos e se somos capaces de xerala tamén nas instancias e nos mercados internacionais. España é parte da solución á crise global e debe ser protagonista na toma de decisións nos grandes foros internacionais.

 Iberoamérica é parte fundamental de nós, como tamén nós o somos dela. O mesmo acontece con Europa. Coa Unión Europea temos que seguir traballando para superar as visións puramente nacionais e reforzar as bases de solidariedade coas que entre todos avanzamos no proceso de integración. Debemos garantir que nada do conseguido xuntos, nin os dereitos individuais e sociais, nin o benestar económico, nin o proceso de construción política e económica poidan verse ameazados. Pero non todo é economía. Por moi evidente que sexa, non é malo repetilo: non todo é economía. Non ignoro que a política non vive 3 hoxe as súas mellores horas na percepción dos cidadáns.

Por esta razón eu quixera esta noite reivindicar a política porque o seu papel é fundamental na saída da crise. Quero reivindicar a política grande, esa, que para destacar a súa dignidade e valor adoitamos chamar a política con maiúsculas. A que, dende o goberno ou dende a oposición, fixa a súa atención no interese xeral e no benestar dos cidadáns. A que, lonxe de provocar o enfrontamento e dende o respecto á diversidade, integra o común para sumar forzas, non para dividilas. A que sabe renunciar a unha porción do seu para gañar algo maior e mellor para todos. A que busca o entendemento e o acordo para canalizar e resolver os grandes e fundamentais desafíos colectivos. A que se cimenta no espírito de servizo e se acomoda aos principios da ética persoal e social.

 A que, en fin, é capaz de sacrificar a satisfacción do curto prazo, a miúdo efémero, para expandir o horizonte das súas ambicións. Esa foi a política grande que soubo inaugurar unha nova e brillante etapa integradora na nosa historia recente e é a única que ten a capacidade de reafirmar a confianza na nosa gran nación, abrir novas portas á esperanza e materializar esa arela de superación que está a reclamar a nosa sociedade. Para conseguilo, é necesario promover valores como o respecto mutuo e a lealdade recíproca. Son valores que hai máis de tres décadas contribuíron a poñer en pé un novo marco de convivencia, o recoñecemento da nosa pluralidade e o amparo das diferentes linguas, culturas e institucións de España.

É hora de que todos miremos cara a adiante e fagamos o posible por pechar as feridas abertas. Será novamente un éxito de todos, cidadáns e institucións, baseado no respecto ás leis e ás canles democráticas. A Coroa é moi consciente do esforzo e o sacrificio que os cidadáns están a levar a cabo con enteireza. Ningún esforzo na vida é ermo e o serán os que se están a facer agora. Neste contexto,


quero salientar a actitude abnegada e leal das familias e asolidariedade de moitas organizacións asistenciais que, coa súa axuda, tanto están a contribuír á estabilidade social. Tamén, o sacrificio de todos os españois que deixan agora o noso país para conseguir mellores condicións de vida para eles e as súas familias.

A súa experiencia e preparación constituirán ao seu regreso un importante efecto dinamizador da nosa economía.

O Nadal simboliza o triunfo da xenerosidade sobre o egoísmo. Xenerosidade, solidariedade e compromiso son valores que todos debemos recoñecer, conservar e promover sempre e nestes tempos máis que nunca.

Feliz Nadal para todos e boas noites.   .

xoves, 20 de decembro de 2012

FELICIDADES FAMILIA ARAN - LOUREIRO



Afrikaans ■Geseende Kerfees en 'n gelukkige nuwe jaar - Alemán ■Fröhliche Weihnachten und ein gluckliches Neues Jahr! - Amharic ■Melkam Yelidet Beaal -  Árabe ■I'D Miilad Said ous Sana Saida -Aragonés ■Feliz Nadal e Buena Añada. - Aranés ■Bon Nadau e Erós An Nau - Armenio ■Shenoraavor Nor Dari yev Pari Gaghand - Azeri ■Tezze Iliniz Yahsi Olsun - Bengalí ■Shuvo Baro Din - Shuvo Nabo Barsho - Bable ó Asturiano ■Felices navidaes y prosperu añu nuevu - Bretón ■Nedeleg laouen na bloav ezh mat - Bulgaro ■Vasel Koleda; Tchesti nova godina! - Catalán ■Bon Nadal i Feliç Any Nou - Cantonés ■Seng Dan Fai Lok, Sang Nian Fai Lok - Checo ■Veselé Vánoce a šťastný nový rok - Choctaw ■Yukpa, Nitak Hollo Chito - Coreano ■Sung Tan Chuk Ha - Cornish ■Nadelik looan na looan blethen noweth - Crazanian ■Rot Yikji Dol La Roo - Cree ■Mitho Makosi Kesikansi - Creek ■Afvcke Nettvcakorakko - Croata ■Sretan Bozic - Danés ■Glaedelig Jul - Duri ■Christmas-e- Shoma Mobarak - Dutch ■Vrolijk Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar! - Egipto ■Colo sana wintom tiebeen - Esquimales ■Jutdlime pivdluarit ukiortame pivdluaritlo! - Español ■Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo. - ■Felices Pascuas y Feliz Año Nuevo. - Eslovaco ■Veselé Vianoce a šťastný nový rok. - Esloveno ■Vesele bozicne praznike in srecno novo leto. - Euskera (vasco) ■Zorionak eta Urte Berri On! (Felicidades y próspero año nuevo) - Inglés ■Merry Christmas and Happy New Year. - Esperanto ■Gajan Kristnaskon - Estonia ■Rõõmsaid Jõulupühi - Faeroese ■Gledhilig jol og eydnurikt nyggjar! - Farsi ■Cristmas-e-shoma mobarak bashad - Finlandés ■Hyvää Joulua or Hauskaa Joulua - Flamenco (Bélgica) ■Zalig Kerstfeest en Gelukkig nieuw jaar - Francés ■Joyeux Noël et bonne année! - Frisio ■Noflike Krystdagen en in protte Lok en Seine yn it Nije Jier! - Galés ■Nadolig LLawen a Blwyddyn Newydd Dda. - Galo ■Nollaig chridheil agus Bliadhna mhath ur! - Gallego ■Bo Nadal e Feliz AniNovo. - Griego ■Kala Christougenna Kieftihismenos O Kenourios Chronos. - Guaraní ■Vy'apave heñói (Feliz Navidad) - Hausa ■Barka da Kirsimatikuma Barka da Sabuwar Shekara! - Hawaiano ■Mele Kalikimaka & Hauoli Makahiki Hou. - Hebreo ■Mo'adim Lesimkha. - Hindú ■Shub Naya Baras. - Holandés ■ Zalig Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar. (Feliz Navidad y un Próspero Año Nuevo) - Húngaro ■Kellemes Karácsonyi Ünnepeket és Boldog Új Évet! (Felizes fiestas!) - ■Boldog Karácsonyt! (Feliz Navidad!) - ■Boldog Új Évet Kívánok! (Feliz Año Nuevo!) - Islandia ■Gledileg Jol og Farsaelt Komandi ar! - Iraquí ■Idah Saidan Wa Sanah Jadidah. - Irlandés ■Nollaig Shona Dhuit. - Italiano ■Buon Natale e Felice Anno Nuovo. - Japonés ■Shinnen omedeto. Kurisumasu Omedeto. - Jèrriais ■Bouan Noué et Bouanne Année. -Jiberish ■Mithag Crithagsigathmithags. - Krio ■Appi Krismes en Appi Niu Yaa. - Latín ■Natale hilare et Annum Nuovo! - Latvia ■Prieci'gus Ziemsve'tkus un Laimi'gu Jauno Gadu! - Lituano ■Linksmu Kaledu - Macedonian ■Streken Bozhik - Malayo (Indonesia) ■Selamat Hari Natal - Malayalam ■Puthuvalsara Aashamsakal - Maltese ■Nixtieklek Milied tajjeb u is-sena t-tabja! - Mandarín ■Sheng Dan Kuai Le!(¡Feliz Navidad!) - Manx ■Nollick ghennal as blein vie noa - Maorí ■Meri Kirihimete. - Marathi ■Shub Naya Varsh. - Mongol ■Zul saryn bolon shine ony mend devshuulye. - Norwegian ■God Jul og Godt Nyttår. -Occitan ■Polit nadal e bona annada. - Oriya ■Sukhamaya christmass ebang khusibhara naba barsa. - Papiamento ■Bon Pasco. - Papua Nueva Guinea ■Bikpela hamamas blong dispela Krismas na Nupela yia i go long yu. - Pashto ■De Christmas akhtar de bakhtawar au newai kal de mubarak sha. - Polaco ■Wesolych Swiat Bozego Narodzenia i Szczęśliwego Nowego Roku - Portugués ■Boas Festas e um feliz Ano Novo - Punjabi ■Nave sal di mubaraka. - Pushto ■Christmas Aao Ne-way Kaal Mo Mobarak Sha. - Rapa-Nui ■Mata-Ki-Te-Rangi. Te-Pito-O-Te-Henua. - Rhetian ■Bellas festas da nadal e bun onn. - Romanche ■Legreivlas fiastas da Nadal e bien niev onn! - Rumano ■"Craciun Fericit si un An Nou Fericit!" - ■Hristos s-a Nascut si Anul Nou Fericit. - Ruso ■Pozdravlyayu s prazdnikom Rozhdestva i s Novium Godom. - Sami ■Buorrit Juovllat - Samoano ■La Maunia Le Kilisimasi Ma Le Tausaga Fou. - Sardo (Cerdeña) ■Bonu nadale e prosperu annu nou. - Gaélico (Escocia) ■Nollaig chridheil huibh. - Serbio ■Hristos se rodi. - Serbio-Croata ■Sretam Bozic. Vesela Nova Godina. - Shanghainés ■Xin Ni Ho! - Singalés (Sri Lanka) ■Subha nath thalak Vewa. Subha Aluth Awrudhak Vewa. - Somalí ■Ciid wanaagsan iyo sanad cusub oo fiican. - Sueco ■God Jul och Gott Nytt År. - Sudanés ■Wilujeng Natal Sareng Warsa Enggal. - Swahili ■Krismas Njema Na Heri Za Mwaka Mpya. - Tagalog (Filipinas) ■Maligayang Pasko at Manigong Bagong Taon. - Tamil ■Nathar Puthu Varuda Valthukkal. - Tailandés ■Suksan Wan Christmas lae Sawadee Pee Mai. - Tok Pisin ■Meri Krismas & Hepi Nu Yia. - Tongo ■Kilisimasi Fiefia & Ta'u fo'ou monu ia. - Trukeese ■Neekirissimas annim oo iyer seefe feyiyeech! - Turco ■Noeliniz Ve Yeni Yiliniz Kutlu Olsun. - Ucraniano ■Veseloho Vam Rizdva i Shchastlyvoho Novoho Roku! - Urdu ■Naya Saal Mubarak Ho. - Valenciano ■Bon nadal i feliç any nou! - Vietnamita ■Chuc Mung Giang Sinh - Chuc Mung Tan Nien. - Xhosa ■Siniqwenelela Ikrisimesi EmnandI Nonyaka Omtsha Ozele Iintsikelelo Namathamsanqa. - Yayeya ■Krisema. - Yoruba ■E ku odun, e hu iye' dun! - Yugoslavo ■Cestitamo Bozic.- Zulú ■Sinifesela Ukhisimusi Omuhle Nonyaka Omusha Onempumelelo.



luns, 26 de novembro de 2012

CARBALLO A OUTRA CARA ( A CRUZ)

SI VES ALGUNHA QUEIXA SOBRE O ESTADO DE CARBALLO, URBAN E PARROQUIAS, SACA A TUA CAMARA E MOVIL E MANDAS.  xose.maria.aran@gmail.com


MUDAMOS ESTA SECCION A: https://www.facebook.com/forocarballo


ZONA: EXPLANADA DETRAS DO COLEXIO A CRISTINA
DATA FOTOS: 26-11-2012
DEFICIENCIA: escombrera encuberta, lugar de parada de familias marxinais adicadas a chatarra, realizanse fogatas, deixanse desperdicios, tíranse escombros obras,etc.
SITUACION CORREXIDA: PENDENTE
















ZONA: PISTA DEPORTIVA PARQUE ANLLONS
DATA FOTOS: 22-11-2012
DEFICIENCIA: pista porteria sen redes, muros rotos, ramas árbores en pista, sen porta acceso, falta redes protección, etc.
SITUACION CORREXIDA: PENDENTE






ZONA: SEÑAL DE PEONS PONTE RUA LUIS CALVO SANZ
DATA FOTOS: 22-11-2012
DEFICIENCIA: Como outras moitas señais, esta está torcida e si se levanta ata pode marchar un con ela.
SITUACION CORREXIDA: REPARADA



xoves, 22 de novembro de 2012

Juan Carlos Castro Pombo: «Gallardón é o peor ministro de Xustiza, e mira que o anterior era malo...»

España Cristina Abelleira
Carballo / La Voz 22 de noviembre de 2012 19:48

Juan Carlos Castro Pombo é avogado e concelleiro do PP en Carballo dende 1995. Como membro da corporación municipal, en xuño asinou unha moción en contra da supresión dos partidos xudiciais. Como letrado, ademais de participar nas protestas diante dos xulgados, nos últimos días mostrouse moi combativo nas redes sociais contra a Lei de Taxas Xudiciais, e mesmo dirixiuse á Defensora del Pueblo para pedirlle que presentase un recurso de inconstitucionalidade.

  -A súa oposición á Lei de Taxas Xudiciais non deixa lugar a dúbidas. ¿Por que?
-É unha barbaridade. Calquera elefante entraría nunha cacharrería con máis sixilo que Gallardón no Ministerio de Xustiza. Conseguiu poñer en contra a todos os operadores sen excepción: secretarios, fiscais, xuíces, avogados, procuradores e funcionarios. Pode ser entendible que se estableza algunha taxa, pero non 800 euros por unha apelación, porque iso supón dicirlle á xente que non ten dereito a que o seu caso o revise un tribunal superior. Na práctica, iso supón converter en prohibitivo o acceso á xustiza.

-¿Por iso recorreu á Defensora del Pueblo?
-Eu mandeille un correo electrónico ao portavoz do PP no Parlamento, outro a Soraya Sáenz de Santamaría e un terceiro, máis técnico, á Defensora del Pueblo, dicíndolle por que consideraba que as taxas son inconstitucionais e pedíndolle que presentase un recurso de inconstitucionalidade, porque un avogado non pode interpoñelo. E onte [polo pasado martes] chegoume a carta da Defensora do Pueblo dicindo que o recibiran e que se tramitaría, nada máis.

-¿Cales son, en grandes trazos, os motivos de inconstitucionalidade que ve vostede?
-Pois que supón un obstáculo para o acceso á xustiza, unha vulneración da tutela xudicial efectiva, unha vulneración do principio de igualdade, e sobre todo que acceder á xustiza é un dereito fundamental.

-Non se pode dicir, polo menos no seu caso, que esteamos ante unha mobilización política.
-É que eu penso que non houbo moita mobilización, sinceramente. A min o que me sorprendía, de feito, é que ninguén protestase cando Gallardón dixo que ía aplicar unhas taxas para que o custe real da administración de Xustiza recaese sobre quen facía uso dela, porque iso supón non facer unhas taxas só disuasorias, senón que todo o peso vai recaer sobre ti, e ao final temos estas taxas. E a xente non é consciente, penso eu, do que lle vai afectar.

-¿Por iso di en Twitter que Gallardón é o peor ministro de Xustiza?
-Evidentemente. É do PP, pero para min non hai dúbida de que Gallardón é o peor ministro de Xustiza, e mira que o anterior era malo...

-¿Non ten medo a que politicamente lle tiren das orellas?
-Que va, que va. Ademais, se me tirasen a min das orellas terían que tirarlle a todos os avogados de España que son do PP e que están en contra disto. Eu aínda non vin a ningún que estivese a favor ou que lle parecese ben, nin sequera que lle dea igual, e hai xente que é simpatizante do PP, incluso en órganos directivos do Colexio de Avogados da Coruña e non están a favor disto precisamente, ao contrario. Á parte de que estar a favor do PP non quere dicir que esteas a favor de todo o que fai o PP. Hai cousas que fai o Partido Popular que eu non comulgo con elas.

MAS NOTICIAS SOBRE DECLARACIONES DE JUAN CARLOS CASTRO EN LA PRENSA:

LA VOZ DE GALICIA: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/espana/2012/11/22/gallardon-e-peor-ministro-xustiza-mira-anterior-era-malo/0003_201211G22P39912.htm#.UK33BEu0sVo.facebook

EL PAIS: http://ccaa.elpais.com/ccaa/2012/11/22/galicia/1353581370_936700.html

PUBLICO: http://www.publico.es/espana/446266/un-concejal-del-pp-tacha-a-gallardon-del-peor-ministro-de-justicia

LA OPINION DE A CORUÑA: http://www.laopinioncoruna.es/gran-coruna/2012/11/22/gallardon-peor-ministro-justicia-edil-pp-carballo/666757.html

EL BOLETIN.COM: http://www.elboletin.com/index.php?noticia=65229

LA VANGUARDIA: http://www.lavanguardia.com/local/galicia/20121122/54355507893/concejal-del-pp-en-carballo-ve-a-gallardon-como-el-peor-ministro-de-justicia-y-pide-a-la-defensora-r.html

ELECONOMISTA: http://ecodiario.eleconomista.es/interstitial/volver/pnov12/espana/noticias/4417477/11/12/concejal-del-pp-en-carballo-ve-a-gallardon-como-el-peor-ministro-de-justicia-y-pide-a-la-defensora-recurrir-las-tasas.html

20 MINUTOS: http://www.20minutos.es/noticia/1655160/0/

PAGINA DE NOTICIAS: http://www.paginanoticias.es/n/Espana/74riet83f/Concejal-del-PP-en-Carballo-ve-Gallard%C3%B3n.htm

EL PERIODICO DE HOY: http://www.elperiodicodehoy.com/gallardon-se-niega-a-cambiar-la-ley-y-feijoo-le-pide-que-lo-reconsidere/

EUROPA PRESS: http://www.europapress.es/galicia/noticia-concejal-pp-carballo-ve-gallardon-peor-ministro-justicia-pide-defensora-recurrir-tasas-20121122111655.html .

SUCESOS Y TRIBUNALES: http://www.diarioelaguijon.com/noticia/8777/SUCESOS-Y-TRIBUNALES/Un-concejal-del-PP-dice-que-un-elefante-entraria-en-una-cacharreria-con-mas-estilo-que-Gallardon-en-Justicia.html

EUROPA PRESS GALICIA: http://www.europapress.es/galicia/noticia-ampfeijoo-respalda-gallardon-opina-habria-reconsiderar-determinadas-tasas-judiciales-20121122150922.html

EUROPA ORESS NACIONAL: http://www.europapress.es/nacional/noticia-pp-difunde-argumentario-defensa-tasas-gallardon-dice-aplicaran-gente-mas-recursos-20121122190507.html

.
.

martes, 9 de outubro de 2012

ALBERTO GENDE : DEZANOVE ANOS DE PERCORRIDO XUNTOS


EMPIEZA LA CAMPAÑA CON LAS... ocurrencias


NO TENDREMOS TIEMPO PARA OTRAS COSAS, PERO PARA LOS MONTAJES RECURRENTES PARA LAS CAMPAÑAS SI LOS HAY.

OS DEJO AQUI UNA MUESTRA, ANIMARSE Y ENVIARME COMO HAN HECHO CON ESTE: VIDEOS, ENLACES, FOTO, ETC. OCURRENTES SOBRE LA CAMPAÑA.

PARA VER EL DE HOY ENLAZA CON: 

http://www.galiciaprimeiro.com/

PD. TIENE FONDO MUSICAL Y POR CIERTO EL PP NO REGISTRO EL SLOGAN DE LA CAMPAÑA Y AHORA LO CONVIERTEN EN UNA WEB EN SU CONTRA, VAYA FALLO SR. RUEDA.



.

luns, 8 de outubro de 2012

DIFERENCIA ENTRE ABSTENCIÓN, VOTO NULO, VOTO EN BLANCO Y EJEMPLO IMAGINARIO EN BANANARIA

 

DIFERENCIA ENTRE ABSTENCIÓN, VOTO NULO Y VOTO EN BLANCO (EJEMPLO BANANARIA)

Octubre 2012 en algún lugar de la depauperada España; a estas alturas sobran razones para afirmar que el sistema que nos gobierna no está funcionando nada bien, ni es justo, ni es equitativo, ni escucha, ni responde, ni respeta, ni beneficia, ni representa a la mayoría de los ciudadanos.

Ahora, nos llaman otra vez a votar, se abre así el telón de una nueva farsa, la parodia mediante la cual nos hacen creer que nuestra opinión cuenta en esto a lo que llaman democracia. Si has llegado al punto en que ya no te crees nada de la representación que escenifican los actores de turno, si te indigna y entristece a la vez todo lo que nos está pasando, y buscas pero no encuentras; si pensabas votar en blanco, o nulo, o a un partido minoritario aún a sabiendas de lo poco que sirve eso, o si ni tan siquiera pensabas ir a votar, dedica a este espacio unos minutos porque tal vez sea esta tu campaña, la que le dice a los que dirigen esta pantomima de democracia: “¡No cuenten conmigo para esta farsa!”.

Como veis, se trata de votar nulo, pero metiendo una papeleta concreta en el sobre, la papeleta del voto nulo por supuesto. Ya sé, ya sé… no hay papeletas para votar nulo en los colegios electorales. No importa, buscamos una. Una, sí… ¿pero cuál?  proponemos esta que ven aquí abajo, nos ha llegado a través de la red y ya corre desde hace días, dicen que como la pólvora. Aunque valdría cualquier otra, como si metéis en el sobre una loncha de chorizo, lo cual sería muy representativo por cierto. Pero la potencia del asunto es que se pueda identificar a todos los rebeldes del voto nulo con una marca, y que esa sea una imaginativa papeleta, acompañada con todos los argumentos que se quiera. Porque un voto nulo individual no significa nada tomado aisladamente –alguien que se equivocó-, pero cuando se trata de un mismo y masivo voto nulo la cosa cambia, y pasa a ser la voz de la disconformidad de una sociedad frente a sus gobernantes como forma de protesta pacífica que busca y exige un cambio en la manera de hacer política, un serio aviso ante un posible estallido social.

Pero ya que estamos convendría explicar cuáles son las diferencias entre votar en blanco, votar nulo, no votar y votar a un partido minoritario, por ser estas las cuatro opciones que habitualmente se bajaran para mostrar el rechazo a los partidos que gobiernan.

 ABSTENCIÓN:
Esta opción sería efectiva si dejaran de ir a votar de un 60% del electorado en adelante, y aun así, estaría por ver si la clase gobernante se daría por aludida o seguiría diciendo que hizo un buen día de playa y la gente prefirió no pasar por las urnas.

La abstención activa y con conciencia, por desgracia no hay forma de probarla, y suele camuflarse con el simple pasotismo o desafección del ciudadano por todo lo que huela a político. En el actual estado de la situación se hace difícil pensar en una abstención superior al 50%, por tanto, no creemos que sea la mejor opción como medida de protesta.

Una alta abstención hace que sean necesarios menos votos para conseguir un escaño, pero afecta por igual a todos los partidos, sean grandes o pequeños.


VOTO A UN PARTIDO MINORITARIO.
Es otra opción elegida por algunos para votar y no votar a los partidos que gobiernan, aún cuando no se identifican del todo o no conocen el programa de ese minoritario partido, y saben que no alcanzará unos objetivos mínimos capaces de lograr cambiar algo. Sobran razones para desaconsejar esa opción de voto. De entrada porque en la mayoría de los casos no logran pasar el corte y se convierten en votos tirados a la basura, víctimas de un sistema electoral donde los topes necesarios para poder optar a escaño se elevan hasta el 6% en Canarias, donde hay que sumar otro tope o barrera electoral, la del 30% insular, haciendo así de la sistema electoral canario el más injusto y desigual de Europa. Aún más complicado en un sistema que tiende claramente al bipartidismo, donde los medios y el capital están todos en manos de esos mismos grandes partidos. Y en último extremo, ¿que posibilidades tendría de cambiar algo uno de estos partidos alternativos en el caso de lograr… uno, dos, tres escaños? ¿Los dejaría el sistema hacer, o los asimilaría? ¿Acaso no son los Mercados los que dictan las normas?

En definitiva, y aún a expensas de que moleste a algunos, en mi opinión votar a un partido minoritario hoy es votar a las comparsas que participando en el juego legitiman el fraude. Lo legitiman porque todos esos votos llamados no útiles que van a parar a partidos pequeños para luego no alcanzan representación alguna, lo único que con ello logran es subir la participación electoral de forma que permiten a los gobernantes decir que la democracia goza de muy buena salud, porque han votado en torno al 60 o al 70 por ciento los electores. En Canarias, sin ir más lejos, en las últimas
elecciones autonómicas, de los 921.284 votos a partidos casi 200.000 no obtuvieron representación pero hicieron que la participación alcanzara el 63% y todo pareciera normal. De no haber votado esos casi 200.000 la participación habría caído por debajo del 50% y el descontento se habría visto algo más claro.


VOTO EN BLANCO:
Este es el voto de los indecisos, de los que no encuentran partido que los represente pero no cuestionan ni critican el sistema. Es un voto de descontento políticamente muy correcto. Hasta ahí todo está bien, es lo que casi todo el mundo sabe.

Pero hay más sobre el voto en blanco, ese famoso mito de los que dicen que votar en blanco favorece a la mayoría. Lo dicen pero nadie se para a explicarlo. Está bien, nosotros lo haremos. Veremos la influencia que tienen los votos en blanco en el reparto de escaños, que es mucha, aunque no lo parezca a simple vista.

Y para saberlo, nada mejor que imaginarnos un hipotético plebiscito, en una comunidad inventada a la que llamaremos, por ejemplo… Bananaria. En Bananaria se sigue la misma Ley Electoral que se aplica en nuestra Comunidad, pero sólo hay 20.000 personas con derecho a voto, y de esas, sólo 10.000 han votado. Tenemos pues un 50% de abstención, similar a lo que sucede en muchos plebiscitos en muchos lugares del mundo. Los 10.000 votos han quedado repartidos de la siguiente manera:

Partido A:………………… 4.000 votos.
Partido B:………………… 3.500 votos.
Partido C:………………….1000 votos.
Partido D:………………….. 550 votos.
Votos en blanco:…………....950 votos.

Algunos detalles importantes:
® Para que un partido cualquiera pueda acceder al reparto de escaños es necesario que acceda a un porcentaje mínimo de votos con respecto al total de votos emitidos. En algunos lugares, para algunos comicios esa barrera es del 3%, en otros es del 5%, y en otros es del 6%. En Bananaria esa barrera se sitúa en el 6%.
® Los escaños que se reparten son un total de 40.

Bien, pues empecemos con el recuento, veamos los porcentajes de cada uno para ver quienes superan la barrera del 6%. Algo que por suerte en Bananaria es sencillo:

40% para el Partido A,
35% para el Partido B,
10% para el partido C,
9,5% para los votos en blanco y
5,5% para el Partido D.

¿Qué ha ocurrido? Ha ocurrido que el Partido D, sintiéndolo mucho por ellos, no ha alcanzado ese 6% y se quedan fuera del reparto de escaños, lástima, lástima, otro año
será.

¿Y qué pasa con el voto en blanco? Pues pasa que sí que se cuenta, su 9,5%, porque es un voto válido y así está contemplado en la Ley Electoral general de Bananaria, pero no computa, esto es, no entra en la segunda fase, en la del reparto de los escaños, aún cuando pase del 6%.

¿Qué nos queda? Un parlamento con 40 escaños a repartir entre tres partidos de la siguiente manera:

Partido A: 4.000 votos……………….19 escaños.
Partido B: 3.500 votos……………….17 escaños.
Partido C: 1000 votos…………………4 escaños.

¿A cuantos votos les sale el escaño a cada partido? Lo sabremos con mucha aproximación con una sencilla operación que resulta de dividir los 8500 votos computables entre los 40 escaños, de lo que nos da un resultado de 212 votos. 212 votos voto arriba voto abajo es lo que le cuesta a cada uno de los tres partidos del Parlamento de Bananaria un escaño.

Primera lectura que podemos hacer de los resultados: hay un partido de Bananaria que ha sacado 550 votos y no ha obtenido ningún escaño, cuando el escaño sale a poco más de 200 votos. ¿Un poco injusto parece verdad? Así es. Esto mismo le sucedió a un partido en Canarias en las últimas elecciones autonómicas: con más de 50.000 votos no superó el 6% y se quedó sin escaños, cuando el escaño a los partidos que sí pasaron el corte del 6% les había salido por entre 12.000 y 14.000 votos.

Ahora veamos qué pasaría en Bananaria con una pequeña variación en los resultados. Veamos qué ocurre si los que votan en blanco deciden finalmente no votar y abstenerse. Parece claro que variarán los porcentajes de votos sobre el total de cada partido, restado ya el 9,5% de todos los que votaron en blanco. Varían pero, ¿en qué sentido? Con unas simples reglas de tres obtenemos un resultado que nos deja al: Partido A con un 44%,
el Partido B con el 39%,
el Partido C con el 11%
y el partido D superando por poco el 6%.

¡Voilà! El partido D entra ahora en el reparto, ha superado el 6%. ¡Enhorabuena! Y además le corresponden 2 escaños. 2 escaños que antes no tenía y que por arte del sistema de reparto de Bananaria -igual que el de nuestra CCAA, el mismo que en España- se los ha restado al partido A, que se queda con 18 escaños, y al Partido B que se sitúa en 16.

Segunda y principal conclusión que sacamos de esta simulación: el voto en blanco que se dio en la primera hipótesis fastidiaba claramente a un partido pequeño y beneficiaba a los partidos más votados. En la segunda hipótesis, los descontentos políticamente correctos votantes en blanco se lo pensaron mejor y decidieron quedarse en casa. Y gracias a esa decisión de última hora en el Parlamento de Bananaria hay cuatro fuerzas políticas en lugar de tres. ¿Curioso verdad? Pues así es. Piensen ahora los que votaron en blanco en tantos y tantos comicios, cuantos escaños le habrán quitado a partidos minoritarios para dárselos a partidos grandes.

Se entiende así mejor por qué casi nadie se molesta en explicar este detalle y a ningún partido de los grandes preocupa ni parece molestar esta opción de voto descontento.

Dicho esto tampoco parece muy buena opción de protesta el uso del voto en blanco.


VOTO NULO:
El voto nulo se considera un voto inválidamente emitido, es decir, un voto que no se ajusta a ninguna de las opciones posibles y disponibles. En los albores de la democracia en nuestro país el voto nulo era relacionado con personas que se equivocaban al votar por desconocimiento del proceso. En las últimas décadas se ha identificado también con un voto de protesta de corte radical, frente al voto en blanco que representaba al voto de protesta políticamente correcto.

El voto nulo, a diferencia del voto en blanco, se queda en la primera fase y sólo se cuenta como voto emitido, pero no entra a fastidiar a nadie con el reparto de porcentajes. No fastidia a ninguno de los que quieren jugar a la farsa electoral, y no lo hace porque ni siquiera juega, rompe las reglas, no las acepta, y lleva así por tanto implícito el mensaje de protesta. Es la abstención, pero es activa y clara y no se confunde con la desidia o el pasotismo, expresa una discrepancia formal con las normas, con la manera de hacer de la clase política y en definitiva con el sistema que nos gobierna. El voto nulo no quiere un pequeño cambio, quiere un cambio sustancial, quiere otra manera de hacer las cosas.

Hagamos para acabar una última simulación con la que podremos ver el potencial del voto nulo bien organizado. Tomemos las  elecciones al Parlamento de Canarias en el año 2007. Fueron:
- 921.284 votos a partidos,
- frente a 523.594 electores que no fueron a votar.

¿Cuántos de ese más de medio millón no votaron por pasotismo y cuantos no votaron como expresión de protesta? Nunca lo sabremos con certeza. Ahora imaginad que 323.000 de esos abstencionistas decidieran votar nulo en lugar de quedarse en casa. ¿Qué habría pasado?: que el voto clara e incuestionablemente contrario y rebelde al sistema habría ganado las elecciones.

Y hasta aquí lo que se podía explicar sobre esta campaña. Lo demás corre por cuenta de los participantes aunque es sencillo, divertido y además barato: basta con que circule la papeleta del señor sentado sobre el water, por el ciberespacio o por el espacio real, en universidades, barrios obreros, playas, supermercados, oficinas del paro, salas de espera y por qué no también en los mismo buzones que llenarán de papeletas de voto y propaganda electoral pagada con nuestros impuestos. Al menos, la nuestra no va a cuenta del contribuyente. ¿Os animáis entonces?.




www.singlesbarcelona.es
.

domingo, 7 de outubro de 2012

ME VOY DE VACACIONES ELECTORALES

ACABAN DE EMPEZAR Y ES QUE NO PUEDO CON ELLOS...


CERRADO POR VACACIONES POLITICAS HASTA EL DIA 22 DE OCTUBRE,.

sábado, 6 de outubro de 2012

Elecciones Galicia 2012: 26 candidaturas

DE DONDE SALEN TODOS ESTOS,
  • Acción Democrática de Centro de Galicia:
  • Alternativa Galega de Esquerda:
  • AnovaIrmandade Nacionalista: se presenta integrada en la Alternativa Galega de Esquerda
  • Bloque Nacionalista Galego:
  • Centro Democrático Liberal:
  • Compromiso por Galicia:
  • Comunistas da Galiza:
  • Converxencia XXI:
  • Democracia Ourensana:
  • Demos el Cambio:
  • Equo Galicia: se presenta integrada en la Alternativa Galega de Esquerda.
  • Escaños en Blanco:
  • Espazo Ecosocialista Galego: se presenta integrado en la Alternativa Galega de Esquerda.
  • Esquerda Unida: se presenta integrada en la Alternativa Galega de Esquerda.
  • Falange Española de las JONS:
  • Hartos.org:
  • Partido Animalista Contra el Maltrato Animal:
  • Partido Humanista:
  • Partido de Integración Comunitaria:
  • Partido Popular de Galicia:
  • Partido Social y Democrático de Derecho:
  • Partido da Terra:
  • Piratas de Galicia:
  • Por un Mundo Más Justo:
  • PSdeG-PSOE:
  • Sociedad Civil y Democracia:
  • Solidaridad y Autogestión Internacionalista:
  • Unificación Comunista de España:
  • Unión Coruñesa:
  • Unión Progreso y Democracia:

mércores, 3 de outubro de 2012

MODULAR BELLS POR HENRIQUE MARIÑO



A esta señora, Cifuentes, le pasó lo que a Mike Oldfield, un chaval de dieciséis años que vendió otros tantos millones de unidades de su primer disco. Las genialidades precoces, o que las protestas alumbren en otoño como champiñones, tienen sus inconvenientes. En el caso del autor de Tubular Bells, saber que tu vida va a ser a partir de entonces, antes incluso de la maquinilla de afeitar, una cuesta abajo. Por eso aquel muchachote imberbe y solitario decidió que su existencia, al menos musicalmente, consistiría de allí en adelante en modular, y empezó por las mozas que le pusieron voz.
Una vez le pregunté a Mike Oldfield cómo había superado tamaño éxito a una edad tan temprana y reconoció que no pudo asimilarlo. “Me escapé a las montañas, a un lugar lejano poblado por corderos, y bebí mucho alcohol”, respondió el otrora adolescente prodigio, que lleva ya casi medio siglo echando balones fuera sobre su obra posterior, viéndose una y otra vez forzado a responder si será capaz de engendrar una composición que supere a la primera.
Si no es fácil modular la voz, imagínense el discurso. Pese a ello, los políticos se esfuerzan cada día por hablar en falsete, cambiando su tonalidad como quien muda de eufemismo. Cristina Cifuentes, que es la delegada del Gobierno en Madrid, una redundancia comparable a tener un portavoz de la Santa Sede en el Vaticano, ha salido diciendo que hay que “modular” el derecho de reunión y manifestación porque la ley es “muy permisiva y amplia”.
Y nada, que me ha hecho pensar en las modulaciones de Mike, que no dejan de ser una justificación eterna de su pecado original. A lo mejor a usted lo de modular le recuerda a su peluquera cuando le comenta que sólo le va a cortar las puntas y luego se lleva toda la cabellera ella.

.

luns, 1 de outubro de 2012

El sufragio femenino en España


La primera vez que se reconoció en España el sufragio femenino fué en 1924 cuando se reconoció a las mujeres cabezas de familia como electoras y elegibles, en el Estatuto Municipal, del 8 de marzo de 1924, (Decreto-Ley sobre Organización y Administración Municipal, Arts. 51.° y 84.°, Gaceta de Madrid, 8 de marzo de 1924) y se incluía a este electorado femenino en el censo electoral (Real-Decreto para la depuración del Censo Electoral, Gaceta de Madrid del 12 de abril de 1924), con el resultado de que en el nuevo censo electoral de 6.783.629 votantes había 1.729.793 mujeres (Archivo del Congreso de los Diputados, Sección de Varios, Serie de la Junta Central del Censo o Junta Electoral Central, Legajo 69/2. Octubre de 1924). Al año siguiente, en el Estatuto provincial se reconocía también el derecho electoral a las mujeres en las mismas condiciones (Real Decreto-Ley sobre Organización y Administración Provincial de 20 de marzo de 1925, Gaceta de Madrid de 21 de marzo de 1925).

En 1926 fueron convocadas todas las mujeres mayores de 18 años, igual que los varones, al plebiscito que se realizó los días 11,12 y 13 de septiembre de 1926 para comprobar el apoyo que tenía el dictador Primo de Rivera en el electorado. En el censo electoral de ese plebiscito, las mujeres eran el 52%, y de éstas participaron un 40%.

En 1927, en la convocatoria de la Asamblea Nacional Consultiva de la Dictadura de Primo de Rivera se establece que pueden formar parte de ella «varones y hembras, solteras, viudas o casadas, éstas debidamente autorizadas por sus maridos». En esa asamblea, abierta el 11 de octubre de 1927, participaron 13 mujeres, de ellas, Concepción Loring fue la primera mujer en la historia en hablar en una asamblea parlamentaria española.

En el Anteproyecto de Constitución de la Monarquía española de 1929, elaborado por la Asamblea Nacional Consultiva de la Dictadura de Primo de Rivera que para las elecciones para diputados a Cortes, el voto femenino ya se reconocía como derecho en igualdad con el masculino dentro del sufragio universal, al establecer en su artículo 58: "Serán electores de sufragio directo todos los españoles de ambos sexos... Serán electores en los colegios especiales los españoles de ambos sexos".

En 1931, en los inicios de la Segunda República, aunque las elecciones a Cortes Constituyentes de junio de 1931 se realizaron por sufragio universal masculino, a las mujeres se les reconoció el derecho al sufragio pasivo, por lo que pudieron presentarse como candidatas. Aunque sólo tres mujeres resultaron elegidas (Margarita Nelken en las listas del Partido Socialista Obrero Español, Clara Campoamor en las del Partido Republicano Radical y Victoria Kent en las del Partido Radical-Socialista) tuvieron un destacado protagonismo, especialmente las dos últimas, en el debate sobre la concesión del derecho al voto a las mujeres (sufragio activo).

Uno de los principales oponentes a la concesión del derecho al voto a las mujeres fue el catedrático de patología de la Universidad de Madrid y diputado por la Federación Republicana Gallega, Roberto Novoa Santos que aprovechó su intervención como portavoz de su grupo parlamentario en el debate de totalidad del proyecto de la Constitución de 1931 para manifestarse en contra del mismo siguiendo argumentos biológicos como que a la mujer no la domina la reflexión y el espíritu crítico sino la emoción y todo lo que tiene que ver con los sentimientos. Basándose en el psicoanálisis sostenía que el histerismo es consustancial a la psicología femenina. Asimismo recurrió al argumento de que conceder el voto a la mujer sería dar el triunfo a la derecha y convertir a España en un "Estado conservador o teocrático". En ese debate de totalidad utilizó los siguientes argumentos para defender que a las mujeres no se les debía conceder el derecho al voto, sólo poder presentarse como candidatas ("creo que podría concederse en el régimen electoral que la mujer fuese siempre elegible por los hombres; pero, en cambio, que la mujer no fuese electora"):

¿Por qué hemos de conceder a la mujer los mismos títulos y los mismos derechos políticos que al hombre? ¿Son por ventura ecuación? ¿Son organismos igualmente capacitados? (...) La mujer es toda pasión, toda figura de emoción, es todo sensibilidad; no es, en cambio, reflexión, no es espíritu crítico, no es ponderación. (...) Es posible o seguro que hoy la mujer española, lo mismo la mujer campesina que la mujer urbana, está bajo la presión de las Instituciones religiosas; (...) Y yo pregunto: ¿Cuál sería el destino de la República si en un futuro próximo, muy próximo, hubiésemos de conceder el voto a las mujeres? Seguramente una reversión, un salto atrás. Y es que a la mujer no la domina la reflexión y el espíritu crítico; la mujer se deja llevar siempre de la emoción, de todo aquello que habla a sus sentimientos, pero en poca escala en una mínima escala de la verdadera reflexión crítica. Por eso y creo que, en cierto modo, no le faltaba razón a mi amigo D. Basilio Alvarez al afirmar que se haría del histerismo ley. El histerismo no es una enfermedad, es la propia estructura de la mujer; la mujer es eso: histerismo y por ello es voluble, versátil, es sensibilidad de espíritu y emoción. Esto es la mujer. Y yo pregunto: ¿en qué despeñadero nos hubiéramos metido si en un momento próximo hubiéramos concedido el voto a la mujer? (...)¿Nos sumergiríamos en el nuevo régimen electoral, expuestos los hombres a ser gobernados en un nuevo régimen matriarcal, tras del cual habría de estar siempre expectante la Iglesia católica española?"
El 30 de septiembre de 1931, comenzó el debate del artículo 34 del proyecto de la Comisión de Constitución (36 en la redacción definitiva) en el que se reconocía el derecho al voto de las mujeres. El diputado Hilario Ayuso propuso una enmienda por la que los varones puedan votar desde los veintitrés años, pero las mujeres desde los cuarenta y cinco, a lo que Clara Campoamor no sabe si responder con el "desdén o la indignación". A continuación interviene el portavoz del Partido Republicano Radical para advertir sobre los peligros que entraña el voto de la mujer y propone posponer la decisión a la futura ley electoral. Estas enmiendas son rechazadas.


Al día siguiente, 1 de octubre, interviene Victoria Kent para pedir que se aplace la concesión del voto a las mujeres, porque en su opinión la mujer española carecía en aquel momento de la suficiente preparación social y política como para votar responsablemente, por lo que, por influencia de la Iglesia, su voto sería conservador, lo que perjudicaría a los partidos de izquierdas (para Victoria Kent una de las pruebas del alineamiento mayoritario de las mujeres con la derecha antirrepublicana sería la entrega al Presidente de las Cortes un millón y medio de firmas de mujeres católicas pidiendo el cambio del proyecto de Constitución para que se respetaran los "derechos de la Iglesia"). En su intervención ante la Cámara dice:
Que creo que el voto femenino debe aplazarse. Que creo que no es el momento de otorgar el voto a la mujer española. Lo dice una mujer que, en el momento crítico de decirlo, renuncia a un ideal.(...) Lo pido porque no es que con ello merme en lo más mínimo la capacidad de la mujer; no, Sres. Diputados, no es cuestión de capacidad; es cuestión de oportunidad para la República. (...) Cuando la mujer española se dé cuenta de que sólo en la República están garantizados los derechos de ciudadanía de sus hijos, de que sólo la República ha traído a su hogar el pan que la monarquía no les había dejado, entonces, Sres. Diputados, la mujer será la más ferviente, la más ardiente defensora de la República; pero, en estos momentos, cuando acaba de recibir el Sr. Presidente firmas de mujeres españolas que, con buena fe, creen en los instantes actuales que los ideales de España deben ir por otro camino, cuando yo deseaba fervorosamente unos millares de firmas de mujeres españolas de ahesión a la República (La Srta. Campoamor: Han venido.)... he de confesar humildemente que no la he visto. (...) Por hoy, Sres. Diputados, es peligrosos conceder el voto a la mujer
En seguida le responde Clara Campoamor en defensa de la concesión inmediata del derecho al voto a las mujeres:


Precisamente porque la República me importa tanto, entiendo que sería un gravísimo error político apartar a la mujer del derecho del voto. (...) Yo soy Diputado por la provincia de Madrid; la he recorrido, no sólo en cumplimiento de mi deber, sino por cariño, y muchas veces, siempre, he visto que a los actos públicos acudía una concurrencia femenina muy superior a la masculina, y he visto en los ojos de esas mujeres la esperanza de redención, he visto el deseo de ayudar a la República, he visto la pasión y la emoción que ponen en sus ideales. La mujer española espera hoy de la República la redención suya y la redención del hijo. No cometáis un error histórico que no tendréis nunca bastante tiempo para llorar al dejar al margen de la República a la mujer, que representa una fuerza nueva, una fuerza joven... Que está anhelante, aplicándose a sí misma la frase de Humboldt, de que la única manera de madurarse para el ejercicio de la libertad y de hacerla accesible a todos, es caminar dentro de ella
Sometida a votación la propuesta de la Comisión quedó aprobada por 161 votos contra 121.
Artículo 36. Los ciudadanos de uno y otro sexo, mayores de veintitrés años, tendrán los mismos derechos electorales conforme determinen las leyes

Dos meses después Victoria Kent aún hizo un último intento para conseguir que se aplazara el sufragio activo femenino presentando una disposición transitoria en la que se decía que las mujeres no podrían ejercer el derecho al voto en unas elecciones generales hasta después de haberlo ejercido al menos dos veces en unas elecciones municipales. De nuevo intervino Clara Campoamor para oponerse a que "dentro de la Constitución, se eleve, a la manera de los lacedemonios un monumento al miedo". La propuesta de Victoria Kent fue rechazada por un estrechísimo margen, 131 votos contra 127. Reconocido el derecho al voto de las mujeres en la Constitución de 1931, aprobada por las Cortes Constituyentes españolas el 9 de diciembre de 1931, la primera vez que pudieron ejercer ese derecho fue en las elecciones generales de noviembre de 1933.

.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...