mércores, 27 de abril de 2011

D. JOSE MARIA DE LA VIÑA VARELA, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán.

Emitese o venres ás 21 horas e reponse o sábado e lún ás 12:00 e ás 16´30.

Don. José María De la Viña Varela.
Emisión: 29-04-2011


Carballo, 1945.
Químico y activista cultural, acumula 38 años de docencia, y 37 de ellos en el instituto Alfredo Brañas de Carballo, «Quixera ser lembrado como un profesor que ensinou cousas e fixo as clases agradables»

Hay dos cosas que los alumnos de José María de la Viña nunca olvidan: el volumen de la esfera y el «sentidiño común», más conocido, decía, por S. C . O de la «rayita-rayita» para cambiar de unidades. Sí, es altamente probable que tampoco hayan olvidado que la fuerza es la masa por la aceleración o el principio de acción-reacción, pero los 4/3 de Pi por el radio al cubo de la esfera se queda en el subconsciente como a otros, con otros profesores, se les ha pegado hasta la muerte la fórmula de las ecuaciones bicuadradas.

Sin embargo, reducir a dos anécdotas memorísticas el legado académico de De la Viña sería, además de absurdo, profundamente injusto. Los que lo tuvieron como profesor, lo saben, y los demás lo han oído. Bajo esa apariencia eternamente joven y semidescuidada se oculta un profesor de ciencias con 38 años docencia. Todos, menos uno (Cambados, tras aprobar la oposición) en el instituto Alfredo Brañas de Carballo. Esta si que es una marca de laboratorio, y un mirador extraordinario en el que contemplar cómo ha cambiado la gente: los alumnos, los padres; los padres que antes fueron alumnos. La forma de entender la vida, de estudiarla y de enseñarla.

La vida y la infancia de De la Viña no es un patio de naranjos, pero casi. Fertilidad natural y acuática sí había. Y anguilas en el Río Chico, hoy canalizado bajo la calle Luis Calvo. El día que cumplió 6 años, pescó una. Aún le dura el gusto. Nació en la calle de la Salud, la que bajaba hacia los Baños Novos. Una zona delimitada, clara. Cada barrio era «un estado confederado» para los niños. Militancia territorial total. Infinidad de juegos, de peleas... ¿Una infancia feliz, de esas que la memoria convierten en rosa pese a sus oscuridades? «Feliz... Bueno, ata certo punto», responde.

Niñez
Hijo de libreros sin estudios, los suyos empezaron en la escuela de Pallas, la anterior a la anterior a la actual. Años cincuenta. «Alí todo o mundo pegaba. Ata o cura». Al profesor se le veía como un enemigo. Pensó que era así en todas partes. Hasta que un día descubrió a uno, en unas clases particulares, que no. Enseñaba y no pegaba, aunque el alumno se equivocase. ¡El Nuevo Mundo! Ahí vio la luz de su salvación. Antes le había dicho a su madre: «A min non me gusta estudar!». Lo mandaron a los Salesianos de A Coruña, que tenía mala fama. Se pasó un mes esperando recibir de algún lado, pero todo era tranquilo. No hizo más que aplicarse y se vio al final en el cuadro de honor.

Le gustaba la química y tiró por ella en Santiago. «A universitaria foi a etapa máis preciosa da miña vida». Y eso que vivió los tiempos convulsos, los de finales de los sesenta. Un desliz, una mala suerte, pudo haberle apartado de la carrera, como pasó como otros compañeros. Hacían sentadas, pedían mejoras. Un periodista de La Voz fue multado porque pidió que les hiciesen caso, que no pedían nada anormal. Así era aquello y así eran aquellos.

Acabó la carrera y su vida se orientaba hacia la industria. Lo de la docencia, ni hablar, decía. Y lo decía en serio. El mismo que, desde hace años, jura estar «enamoradísimo» de su profesión. Descubrió ese amor al poco de ocupar plaza en Carballo, casi de casualidad. Igual que él, veía la luz el propio instituto Alfredo Brañas. El primer año, en obras, en un local prestado de la Escuela Hogar. Fue creado como un instituto piloto, casi modelo. Dice que, respetando a los demás, esa ejemplaridad, ese destaque, se mantiene. Hay control, rigor, «esforzo extra de moita xente», empezando por él mismo. Los resultados académicos, cuenta, son muy buenos. Ha tenido infinidad de compañeros, miles de alumnos. ¿Cuántos, exactamente? Es imposible saberlo. Entre otras razones, porque aun llevando recuento, muchos estuvieron otro año más con él. Una cifra probable ronda los 3.500. Siempre a vueltas con la física y la química, la esencia de la vida, pese al principio también impartió dibujo o matemáticas.

Viña ha tenido, tiene, fama de mantener excelente relación con los alumnos. Empiezan como alumnos, acaban como amigos. «Lévome ben con todos». Asegura estar orgulloso de haber inculcado el amor a al ciencia a centenares de alumnos. Muchos profesores universitarios (Jorge Penedo, Jorge Mira...) aún le recuerdan a él públicamente como impulsor, por llamarlo de algún modo, de sus vocaciones. «Iso si que me fai moita ilusión, cáeche a baba!», exclama. Su mejor amigo tiene 37 años. Fue alumno, hoy también es profesor, y su sueño es compartir espacio de docencia en el Alfredo Brañas. «Quixera ser lembrado como un profesor que ensinou cousas e fixo as clases agradables», responde si le preguntan por su epitafio académico, que no vital.

Desde que empezó hasta hoy, ya ha visto cambios. A veces ya se ve en tres años, así que en 38... «Cambiou a comunicación, porque hai máis. Cambiou a liberdade, que case non había daquela. A disciplina era outra, era algo sagrado , contaxiada sen dúbida polo entorno social. Había uns castigos máis rigurosos, hoxe está todo moito máis relaxado».

Tal vez los cambios, de tiempos, de alumnos y de profesores, sea una de las razones de las elevadas bajas por depresión o estrés por parte del colectivo docente. De la Viña nunca pilló una.

Está de acuerdo en que existen problemas importantes. «Esa O da ESO, de obrigatoria, con todo o bo que ten, tamén trouxo problemas». Alumnos que están por estar, que crean mal ambiente, que contaminan al resto, pero que, por ley, se ven obligados a seguir. Con ellos, sobre todo, es con los que Viña nunca ha tenido distingos y les ha mantenido a línea, gracias, sobre todo, a su carácter.

Un carácter que le lleva, por otro lado, a alargar las horas de contacto con los padres, y hasta los lugares. El viernes, cuatro horas y cuarto con los progenitores de una alumna para hablar de sus problemas. Es su estilo, su fórmula. Esta si que es buena, más que la del volumen de la esfera.
Tal vez el Viña auténtico, el profesor que no iba para tal, está en el laboratorio del instituto. En las prácticas, con los experimentos, con los estudiantes. Dedica a ello mucho más tiempo del obligatorio, «porque a Natureza non responde por horarios, as clases son de cincuenta minutos, pero botamos unha hora e media ou máis, o que faga falla para ver e entender ben as cousas». Entre aparatos y materiales descubrió el brillo de muchas miradas asombradas: «No laboratorio vin como se lle abrían os ollos a moita xente, e aí empezaron moitas vocacións».
No todo en Viña es ciencia: el teatro, el cine o la fotografía son otras de sus pasiones.
S. Garrido




.

mércores, 20 de abril de 2011

NOTAS DE PRENSA: ALBERTO SUEIRO Entrevistouse hoxe con NIEVES DOMINGUEZ

ALBERTO SUEIRO PRESENTOULLE A DIRECTORA XERAL DE ATENCIÓN
SANITARIA AS NECESIDADES DO CONCELLO CARBALLÉS EN MATERIA DE
SANIDADE , E PEDIU O SEU APOIO PARA DARLLES SOLUCIÓN.

O voceiro popular carballés, mantivo na mañá de hoxe mércores una xuntanza
coa Directora Xeral de asistencia sanitaria e membros do seu equipo, na que se
lle presentaron as carencias e necesidades de medios e recursos sanitarios que
padecen os usuarios do servicio público de saúde no noso concello.

Sueiro insistiu na necesidade de contar con unha ambulancia medicalizada para
solucionar os traslados de doentes afectados de patoloxías de gravidade e atender
unha vella demanda da nosa comarca, aportando datos de crecemento da poboación, número de asistencias prestadas e o acordo unánime do pleno para xustificar a importancia de contar con ese equipamento.

Así mesmo trataron sobre as necesidades físicas das actuais instalacións do PAC
para atención primaria e a conveniencia de mellorar as dotacións das consultas de
especialidades xa existentes, e o posible incremento do número das mesmas, que
se atenden no noso concello.Tamén se solicitou a implantación de novos servicios de tele-mediciña para facilitar os diagnósticos, e a mellora e xeneralización dos coidados paliativos.

A directora xeral adiantou a súa total disposición a colaborar na procura de solucións que avancen na mellora da prestación de servicios a poboación de Carballo, dentro das importantes restriccións orzamentarias que se están a padecer, e mostrou a súa disposición de estudiar a implantación da ambulancia medicalizada para Bergantiños e de distintas innovacións e recursos tecnolóxicos no Centro de Saúde e no PAC de Carballo que melloren a asistencia sanitaria e favorezan a comodidade dos doentes, evitando no posible o desprazamento da poboación ata A Coruña.

.

40 ANIVERSARIO COLEXIO "FOGAR" E I.E.S. "ALFREDO BRAÑAS"

Hora sábado, 28 de mayo · 12:00 - 15:00
Lugar Ies Alfredo Brañas (acto) e Restaurante Aldeola (comida)
Más información O Colexio Fogar e o IES Alfredo Brañas organizan un acto conxunto para celebrar o XL Aniversario de ambos centros. Este acto será o sábado 28 de Maio ás 12:00 no salón de actos do Instituto Alfredo Brañas. Celebraremos con el os 40 anos de existencia de ambas institucións, polas que pasaron milleiros de persoas de Bergantiños. Como esperamos que gardedes un estupendo recordo deses anos, gustaríanos celebralo con vós.

A continuación faremos un xantar no restaurante Aldeola. Chegaremos ao mesmo en torno ás 14:00. O menú é:
- Aperitivo: croquetas, empanada, tartaletas de marisco, polbo
- Primeiro prato: vieiras ao forno
- Segundo prato: xarrete de tenreira ao viño tinto
- Sobremesa caseira
- Bebidas: augas, refresco, viño, café , augardente, brandy e cava.

O prezo do cuberto é de 35 euros. A música pona o restaurante.
A comida pagarase por adiantado facendo un ingreso no número de conta 2091-0093-24-3040003768 o antes posible (para ir facendo cálculos) e non máis tarde do 15 de maio. No ingreso débese especificar o nome ou nomes das persoas que asistirán.

Animámosvos a todos os que pasastes uns bos anos no colexio ou no instituto a que acudades. Estades invitados a facelo todas as persoas que estudastes ou traballastes aquí. É unha xornada para ver a amigos, profesores, compañeiros,…

O mesmo día intentaremos proxectar fotos de anos anteriores, para o cal necesitamos a vosa axuda. Podedes mandar as que teñades ao correo do instituto (ies.alfredo.branas@edu.xunta.es) especificando “Fotos XL Aniversario” e co texto que queredes que lle poñamos. Grazas de antemán.

Fernando Garea, director do Colexio Fogar
María Díaz, directora do Instituto Alfredo Brañas

.

martes, 19 de abril de 2011

D. LUIS BARCA AÑON EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán.
Emitese o venres ás 21 horas e reponse o sábado e lún ás 12:00 e ás 16´30.

Don. Luis Barca Añón.
Emisión: 22-04-2011


Carballo, 19 marzo de 1961.
Gerente del Consorcio provincial contra incendios y salvamento, lleva dos décadas vinculado a la seguridad
Todo el mundo lo conoce como Luitino, pero pocos sabrán de dónde viene. Es hora de conocerlo. «É un apodo que me vén de pequeno, un diminutivo do meu nome, de Luis. Puxéronmo de neno uns emigrantes que viñeran de Italia. E quedoume ata hoxe, xa me coñece así todo o mundo, e a min gústame».

Esa niñez la pasó en Ponte Rosende, en Carballo, a pocos metros del río Rosende. Allí fue donde nació y dio sus primeros pasos y primeras patadas en el fútbol, un deporte que le acompañó varios años. Su escuela fue la de A Brea, y el profesor, Juan Silva. En cuarto curso ya pasó al que hoy es colegio Fogar. Después, al instituto Alfredo Brañas. Su generación (es del 61) fue la que estrenó aquel Bachillerato Unificado Polivalente, el BUP que ya no existe. En A Coruña hizo maestría industrial por la rama de electricidad.

Este es su currículo académico. El de recuerdos también es amplio: «Aquel Carballo que eu coñecín de neno era outro mundo. Era un mundo máis social que o que hai hoxe, con máis relacións sociais entre a xente. Hoxe todo o mundo anda apurado. Daquela non se pechaban as portas das casas ata a última hora da noite. Chegabas alí e sempre estaba aberto, hoxe iso é case impensable».

Sus recuerdos también se centran en el cercano barrio de A Milagrosa, por el que pasaba a diario al menos cuatro veces, y en el que hizo sus mejores amigos, que aún le duran. Participó en la fundación del Atlético Milagrosa, que llegó a jugar en la Liga da Costa. Su altura y corpulencia (a los 14 años destacaba en el grupo) lo situaron casi naturalmente en la posición defensa central.

Todo lo anterior, sin embargo, no parecía predestinarlo hacia lo que ha acabado siendo su vida, su pasión y su trabajo: el salvamento, el socorrismo, la labor de protección civil, el auxilio. Ni siquiera la tradición familiar, a la que parecía abocado. O panadero (como sus abuelos) o empleado de Fenosa, como su padre. Lo de la panadería, descartado, era una profesión muy sufridora. Así que parecía que le tocarían los vatios y los amperios.

Curiosamente, su primer trabajo vino a raíz del huracán Hortensia. Hubo que hacer muchas reparaciones, y también echar muchas manos. Fue ahí tal vez donde empezó a gustarle lo de la colaboración y la ayuda. Pero antes de meterse en ella con todas las implicaciones, pasó por otros lugares. Estuvo a punto de entrar en Unemsa, después estuvo en una gasolinera y en el 89 pasó las oposiciones en el Concello carballés, que le fue llevando como operario de obras, conserje del colegio A Cristina, la oficina técnica municipal como inspector vigilante de obras o monitor de natación de la piscina.

Desde este puesto lo reclamaron para el servicio de salvamento de playas, que carecía prácticamente de material adecuado. Subsanado, Luitino comenzó sus labores de coordinación y puso en marcha el servicio, implantando un sistema que aún pervive. También contribuyó al nacimiento de la agrupación de voluntarios de Protección Civil. Fue una de las primeras agrupaciones de Galicia, y despuntó desde el principio. «Logramos a primeira placa ao mérito da Xunta», recuerda.

La playa de Razo, junto a las instalaciones de los voluntarios, ahí fue donde empezó todo. Tenían poco: «Unhas aletas, tubos, gafas, algo de botiquín, pouco máis. Máis tarde logramos uns tubos de neopreno». Con aletas parecidas posa para la foto. «Puxemos en marcha un sistema pioneiro de vixilancia fai xa 21 anos, e seguen igual. Nas zonas de baño non houbo afogados dende aquela. Traballábamos moito a prevención, e recibimos o primeiro premio da ADEAC, que é a entidade que concede as bandeiras azuis». Todo lo demás ya fue una cadena, y el servicio de voluntariado fue cada vez a más y a mejor. «Estou moi orgulloso da xente que foi saíndo de aí. O oitenta por cento dos bombeiros profesionais que hai en Carballo foron antes voluntarios de Protección Civil aquí, e en Santa Comba e Cee tamén hai moitos, e en policías locais. O labor de aprendizaxe é moi importante. Dise que a formación é cara, pero en realidade é barata para o que vale». También está la gente, hay que tener algo: «Si, creo que os que traballan en Protección Civil están feitos dunha pasta especial, ten que gustarche darte aos demais, sacrificar o teu tempo libre, ver cousas tremendas, como accidentes...».

Tras la etapa de Protección Civil, a José Luis Barca le surgió la posibilidad de dirigir, como gerente, el Consorcio Provincial contra Incendios y Salvamento de A Coruña. En tres años ya han puesto en marcha diez parques comarcales, con 175 bomberos y 35 camiones. La sede está en Carballo. Luitino destaca sobre todo la «excelente colaboración» de Xunta y Diputación para que eso sea posible. Y se le nota orgulloso de lo logrado.

«Nas gardas, se chamaban de madrugada, a muller atendía o teléfono e eu íame vestindo»
Luitino está casado con Isabel y tiene dos hijas, Ana, de 20 años, y María, de 15. «As dúas moi curiosas, pídenme sempre explicacións cando pasa algo». Recuerda otros tiempos, en la época de Protección Civil, cuando le tocaban los turnos semanales. «Cando estaba de garda, se chamaban de madrugada, a muller atendía o teléfono e eu íame vestindo para gañar tempo e acudir á emerxencia». Aun hoy es el día en el que, pese a que su labor ya es directiva y burocrática, en su maletero siempre lleva botas, casco, chaqueta de incendios y funda.


.

venres, 15 de abril de 2011

ANTE A CRISIS, OPTIMISMO

Queridos amigos e amigas, o normal sería falar sobre o tema de moda, A CRISE, as súas devastadoras consecuencias e o panorama sombrio que nos esta a acontecer, que é certo, pero como di O refrán “a mal tempo boa cara”, demoslle unha reviravolta o asunto e orientemos esta visión desde outro prisma máis positivo, porque o que teña que ser será e a maneira de encaralo terá que ser a mellor posible. A palabra crise en chinés está designada por símbolo do” Wei Ji” que significa perigo pero tamén OPORTUNIDADE.

Son un asiduo lector de Bernabé Tierno (psicólogo, pedagogo e escritor), e sempre me chama atención a súa insistencia da actitude que se ten que ter ante a vida desde a prespectiva positivista.

Nunhas reflexións sobre o optimismo, dicía que significa enfrontar os problemas da vida, sabendo que co esforzo necesario, imos poder solucionalos e imos lograr os nosos obxectivos e desexos. É saber que temos a forza e capacidade necesaria, para sobrepornos a calquera dificultade e lograr unha vida plena e feliz.

O optimista é o que en calquera circunstancia fai o ÓPTIMO para lograr canto se propón, sabe tomarse a vida cunha actitude positiva, estudos recentes sinalan que o éxito depende da actitude nun 85% as habilidades nun 15%. Por iso, o seu obxectivo fundamental é activar e potenciar as emocións que nutren e constrúen interiormente a personalidade de forma integral como: A ecuanimidade o estado de calma, acougo e paz interior. As gañas de vivir celebrando o feito de existir. O xubilo, o bo humor e o sentido do humor, a bondade, a empatía, a amizade, o amor, a sensibilidade, a espiritualidade. O autocontrol e dominio de si, a flexibilidade e a adaptabilidade ás circunstancias e a autosuperación. “Aprende a buscarche a vida e a vida buscarache a ti”

Como reprogramar a mente para evitar e superar os estados afectivos que aflixen, enferman ou destrúen, a intelixencia emocional ou capacidade para activar o máximo a empatía e as fortalezas humanas, recoñecer os nosos propios sentimentos e os dos demais, motivarnos e motivar os nosos semellantes e saber manexar convenientemente as nosas emocións en relación connosco mesmos e cos demais. ¿ Quen non suscribe esto?.

Leia eu en ”Inantia” como sácarlle proveito á crise e estas reflexións parécenme tamén claves a ter en conta.

Estamos pasando por unha época delicada, na que nos embarga o medo. Pon un a televisión e non se fala doutra cousa que crise, e a verdade, tal como o enfócan nos medios non nos axuda a levantar o ánimo. Con isto non quero dicir que vivas de costas o que está pasando, todo o contrario. Toma conciencia pero para buscarlle a volta, sempre con actitude positiva e construtiva.

Sempre actitude positiva. Poida ser que penses que o da actitude positiva poida ser unha bobada ou ser unha expresión moi manoseada, o estar ben che motiva a crear as mellores ideas, e sacar o mellor de ti. A actitude positiva serve para todo, ata che axuda a recuperarche nun postoperatorio, xa que produce endorfinas e aumenta as defensas. Imaxína a gran utilidade que ten, é coma se producises vitaminas.

Afronta a crise como un desafío. Mira esta nova situación desde a perspectiva da transformación destes momentos difíciles nunha oportunidade de renovación e reforzo do teu traballo ou negocio. Esta é a etapa de agudizar o enxeño e desenvolver a túa creatividade para transformar a crise nunha bendición, nunha oportunidade para que vexas que os malos acontecementos traen cousas boas polas que valeu a pena o mal primeiro.

Volvendo ás reflexións do experto, a Importancia de ser Optimista é vital. Moitas persoas viven as mesmas situacións ou situacións moi similares e con todo reaccionan ante elas de xeitos moi distintos. Cada persoa reacciona dacordo a experiencias que tivo anteriormente, pero tamén inflúe moito a súa personalidade e especialmente o optimistas ou pesimistas que son. Cando unha persoa é moi pesimista, tomarase calquera adversidade da vida dun xeito moito máis drástico que se non o é. En cambio as persoas positivas e optimistas evitarán que estas situacións aféctenlles en demasía e ata sacan conclusións positivas das adversidades. Ser positivo non significa tomarse todo coma se nada importase, senón que se trata de buscar o lado bo das cousas. As persoas positivas aprecian as cousas boas da vida, os momentos de alegría e felicidade, e tratar de ver as cousas malas desde unha perspectiva distinta. Por máis malo que todo poida parecer, sempre buscan e atopan o lado positivo e ata da máis terrible crise sacan ensinos e conclusións positivas, o cal significa que aínda no peor momento pódese rescatar algo positivo xa que unha crise é sempre unha oportunidade de empezar de novo.

Ser optimista na vida axuda moitísimo, xa que unha persoa optimista seguramente terá unha capacidade maior de controlar as súas emocións sen permitir que estas lle afecten negativamente. Unha persoa optimista tampouco se tomará ás bravas calquera feito que lle afecte ou o que os demais poidan pensar dun. Ser optimista tampouco quere dicir que nada deba importarche, senón que se trata de conxugar a capacidade de abstraerse dos feitos e situacións para poder pensar dun xeito mais racional e buscando o lado positivo que nos permita crecer e aprender do ocorrido, sen necesidade de que nos afecte negativamente nin deixando que a situación excédanos.

E unha parte importante a ter en conta é que mentres nós non podemos influír sobre moitas das cousas que nos ocorren, si podemos facelo sobre como nos afectan aquelas cousas que ocorren, e aí é onde debemos pór o noso esforzo. Por pór un exemplo, é posible que a empresa na que traballamos váiase á quebra e que como consecuencia disto, quedémonos sen traballo. Por moi optimistas ou positivos que sexamos, non cambiaremos esta situación que se escapa un pouco do noso control. Con todo, o que pode ser distinta nesta situación é a nosa actitude e como reaccionamos ante esta situación. Unha pesimista quedará parada, lamentándose da súa sorte e pensará que na situación actual de crise, non conseguirá un novo traballo. Se aínda así decide buscar traballo, afrontará a procura de emprego con esta mentalidade, é dicir, convencida de que non vai atopar emprego e fará as entrevistas que xurdan sen ningunha convicción. En cambio, unha persoa optimista darase conta de que esta situación que lle pasou ocorreulle antes a moitas outras persoas que saíron adiante e que ela ou el tamén sairá adiante e vitoriosa desta situación.

Pensará en que empresa gustaríalle traballar e en que posto e porase a pensar en formas para ter unha entrevista nesa empresa para poder convencerlles da súa valía e de que lle contraten. Ante unha negativa na primeira empresa, aprenderá dos motivos polos que cre que non lle colleron (por exemplo, porque contestou mal a algunhas preguntas ou non levaba preparada a súa resposta a outra) e encarará con enerxía e optimismo a súa seguinte entrevista. Ademais e o que é moi importante, esa mesma persoa transmitirá o seu optimismo e enerxía positiva durante estas entrevistas, causando unha bo impresión.

Ante a mesma situación, unha persoa negativa pensará que agora é imposible atopar traballo, e lamentará o por que tiña que pasarlle a el ou a ela isto e que mala sorte que ten. Dirase cousas tales como: Que malo quedar sen traballo, agora que é imposible atopar un novo traballo, etc, etc.

Ante esta mesma situación e destas dúas persoas ¿quen cres que será a que conseguirá un traballo?,  ¿ A quen llo darías ti se tiveses que elixir a unha ou outra?.

Isto é só un exemplo, pero pode ser aplicable a calquera outro aspecto ou circunstancia da vida. Por estes motivos, é especialmente importante poder encarar as situacións e os problemas cunha actitude positiva e optimista.

Nesta ocasión quixen transcribir neste artigo as opinións de expertos e comentários, ainda que a recomendación mellor e a do sentido común, non agardes que niguén faga nada por ti, si ti mismo non o fas por ti.

Para rematar, decia Kahlil Gibran (Poeta, pintor, novelista e ensaísta libanés). "O optimista ve da rosa, a rosa e o pesimista a espiña". E a mellor forma de resumir o exposto en tan poucas palabras.

Saúdos.


.

mércores, 13 de abril de 2011

ALFONSO MARIÑO COTELO, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA

XENTE DE AQUI DE ALA E DE ACOLA.
Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV-CANAL 31 a Televisión Local de Bergantiños. Dirixido e presentado por Xosé María Arán.
Emitese os venres ás 21 horas e reponse os sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.

Don. Alfonso Mariño Cotelo
Emisión: 15-04-2011


Alfonso Mariño Cotelo (Carballo,30 de enero de 1959)

Doctor y sobre todo gran persona, desprende humanidad por todos sus costados, de conversación afable, como si lo conocieses de toda la vida, de esas personas que no refleja en absoluto su estatus, Carballes de oficio y ejercicio como se suele decir.

Está casado con Ana Casais Ruiz, quién Preside la Junta Contra el Cáncer de Carballo, Su mujer pasó en Cádiz, su infancia y adolescencia, El curso, en Andalucía, y las vacaciones, en Cee. Arriba y abajo. En una de las estancias de su mujer en la Costa da Morte, cuando ella tenía 15 años la conoció. Su padre trabajaba en el juzgado de Corcubión y empezaron a salir en pandilla. Después, las cartas, arriba y abajo, muchas y constantes. También hablaban mucho por teléfono. El 6 de agosto cumplieron 27 años de matrimonio. Vivieron en Cádiz, en A Coruña, cuatro años en Sevilla mientras se especializaba en oncología, y en Carballo desde hace 16 años.

Padre de dos hijos. El mayor, Alfonso, falleció, va para cuatro años, el 23 de abril del 2007. Tenía 19. Fué en un accidente de tráfico, de camino hacia la Universidad. Estudiaba segundo de ingeniería. El pequeño tiene 15 años. Cuando se le pregunta por su hijo mayor y por su perdida, se nota una luz especial en sus ojos, a pesar del dolor y la trágica perdida, no rehuye hablar, todo lo contrario, cuenta el hecho como una forma más desde quién sabe lo que es el sufrimiento, pero para que sirva como muestra para otros casos de como se puede vivir y superar este trance, para el su hijo está presente con ellos, se deshace en agradecimientos a todos los carballeses y carballesas por el trato que recibieron con el fallecimiento de su hijo.

Como profesional es Jefe del servicio de Oncología Radioterapéutica del Centro Oncológico de Galicia, al que se incorporó en 1995. Especialista sobre todo en el cancer de próstata. Como el dice como en otras disciplinas el trabajo se lleva mejor o peor al implicarse con los pacientes, "uno tiene sus propios recursos. Lo primero es no evadirte, porque eres el mismo en el hospital y en casa, pero procuras dejar parte de esa carga que conlleva el trabajo de puertas adentro. Yo recurro al deporte, a caminar, a hablar con los compañeros, pero hay temporadas en que uno lo pasa mal por las circunstancias, porque te implicas más con los pacientes, porque estás más susceptible. Poco a poco te vas poniendo una capa de barniz, pero es muy difícil dar un diagnóstico o un pronóstico, que es lo peor".

Pero antes de llegar a donde está el Doctor Mariño, dió varias vueltas por el ámbito sanitario español, hasta llegar a su actual destino, como el relata por circunstancias de la vida, a su vez hombre viajero porque como el dice la formación es constante, viajes para ponencias y jornadas también le depara su agenda de ocupaciones.

Es fácil encontrarle dando paseos sólo o acompañado de su perrita, tanto por el paseo del rio anllóns, ya menos, como por los aledaños de la salida de la carretera de razo. Su futuro inmediato pasa por su profesión y por la dedicación a su familia.

.

xoves, 7 de abril de 2011

O CRISTIAN ANTE A POLITICA E A SOCIEDADE

cristián" ( que en grego significa literalmente "Partidarios de Cristo").

Os verdadeiros cristiáns intentamos seguir a mensaxe de Cristo, aínda que como humáns e pola nosa fraxilidade, moitas veces esto non é doado de acadar.

¿Como podemos agardar transmitir as nosas crenzas a aqueles que non pensan ou non cren coma nós, cando entre os que nos consideramos cristiáns surxen diverxencias?.

Ante todo resaltar cal é a nosa crenza e que non vai en contra de nada, aí están as palabras de Xesús, transportadas no tempo polos evanxelistas:

"Benaventurados os pobres de espírito, porque de eles é o reino dos ceos.
Benaventurados os mansos, porque eles posuirán a terra.
Benaventurados os que choran, porque eles serán consolados.
Benaventurados os que teñen fame e sede de xustiza,  porque eles serán saciados.
Benaventurados os misericordiosos,porque eles alcanzarán a misericordia.
Benaventurados os que teñen puro seu corazón, porque eles verán a Deus.
Benaventurados os pacíficos, porque eles serán chamados fillos de Deus.
 Benaventurados os que padecen persecución pola xustiza, porque de eles é o reino dos ceos."
(Máteo, V,4-10).

A política e a vida en sociedade debe ter un conxunto de crenzas baseadas, non só na fe, senón tamén na razón e na evidencia, e polo que entre os homes cada día existen menos diferencias entre conciencia política e si máis sobre os intereses partidistas delas.

As Benaventuranzas dino ben, están por riba de todo os pobres, os que sofren, os xustos…podían ser igual que moitas outras ensinanzas de Xesús, estas mensaxes son válidas para os chamados partidos de esquerda, centro, dereitas,etc., porque a nosa fé fainos defender ó home ante todo, fora de extremismos e imposicións forzosas.

Eu súmome ás palabras que din que “a inspiración cristián na política é un dobre compromiso, polo tanto obriga dobremente a quen a declara. De tódolos xeitos tamén é nosa fonte de forza, de lucidez e alimento espiritual que ratifica o compromiso cos que máis nos necesitan, os pobres, os necesitados, os predilectos de Xesús”.

Cada feito, por pequeno que pareza, pode ser a ocasión para revisar os nosos principios e crenzas. Os que desempeñan a función pública deben telo sempre presente, non só cando saen a buscar votos e gañar eleccións.

Lendo unhas reflexións do sociólogo Rafael Díaz Salazar, penso que acerta a matizar o tema.
El dí que o cristianismo é político na súa teoloxía e nada teolóxico na súa visión da política; é dicir, conten elementos ético-proféticos que lle levan a implicarse na transformación do mundo, pero non propugna unha política directa desde o Evanxelio. Recoñece a autonomía da política e súa función profética ten que ver máis ca crítica que ca lexitimación ou o recoñecemento dunha política como cristián. O cristianismo orixinario non é unha relixión política, esto é, non conten un modelo sacralizado de Estado, de ideoloxía e de forma de organización da vida social. Tendo en conta esta seña de identidade e partindo da figura de Xesús de Nazaret como crítico da relixión política do xudaísmo.

Non é cuestión de que o cristián se vexa inmerso no discurso teolóxico máis profundo, nin nas crenzas dogmáticas, senón de ter simplemente como referencia a vida de Xesús , máis alá da milagre ou da divinidade e si do exemplo do home que habitou entre nós e nos deixou unha mensaxe tan sinxela como intensa, a de amarnos os uns os outros como el nos amou, esto unido ó seu xeito de actuar é a gran mensaxe que está perdendo a sociedade actual, envolta en trifulcas mundanas sobre o poder e a razón existencial, cando nin os políticos nin algúns gobernantes da igrexa, escoitan as necesidades primarias do ser humano, que non son outras que vivir en armonia e respecto mutuo.

Xa pasaron moitos anos desde que o Emperador Constantino, promulgou a constitución imperial que foi confirmada por un edicto datado en Milán no 313; o famoso Edicto de Milán que puxo fin a era das persecucións e inaugurou un novo período da Historia do Cristianismo. Aínda que nalgúns puntos do planeta sexa hoxe en día un risco ser cristián católico.

Nesta próxima Semana Santa, como é habitual, as televisións poñeran diversas películas sobre a vida de Xesús, dos papas e doutras temáticas con corte relixioso, máis alá do aspecto filmográfico. Quedome entre outras ca que falaba da Vida de Xoán XXIII, da que doutras moitas ensinanzas podo sacar, que son moitas máis as cousas que nos achegan ós homes que as que nos separan.
Lendo a súa obra podemos resaltar as súas palabras:
“Nunca vaciles en tender a man; nunca titubees en aceptar a man que outro che tende”.
O seu firme e decidido compromiso cos que sofren, a súa amplitude de criterio e a súa visión profética explican a coherencia dunha vida e dunha obra. A humanidade aínda ten moito para aprender de tan marabilloso apostolado.

Está claro que a nosa fé non é patrimonio de ningún partido político, tanto de esquerda, de centro, ou de dereita, aí é onde está a nosa forza, a de conseguir por medio do diálogo e da palabra a comprensión e respecto das nosas crenzas, o bo cristián e o bo católico máis alá da parte dogmática que é esencial, debe predicar co exemplo, así seremos respectados e alabados.

E o momento de abrir de novo as portas á sociedade que non comulga cas nosas ideas, desde o posicionamento persoal, e aqueles que teñen obrigas públicas desde a responsabilidade e crenzas da súa fe, é hora de facernos escoitar, pero sempre ca premisa de respetar a todos.

Xa se sabe que a Verdade nos fará libres, pois exerzamos esa liberdade con responsabilidade, respecto e humildade, xa que é diferente facer política que opinar sobre ela.

Saúdos.

 
.

mércores, 6 de abril de 2011

FRANCISCO J. GOMEZ PALLAS, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA

XENTE DE AQUI DE ALA E DE ACOLA.
Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV A televisión de Bergantiños CANAL 31.Dirixido e presentado por Xosé María Arán.
Emitese os venres ás 21 horas e reponse os sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.


Don. Francisco J. Gómez Pallas
Emisión: 08-04-2011



Venezuela,  18 de marzo 1970.

 En efecto, nació al otro lado de Atlántico, en Caracas. Hijo de la emigración gallega. Allí estuvo hasta los 7 años. Recuerda algunas cosas. «Junquito, Los Próceres, a selva, as praias... Imaxes soltas». Y una fundamental: la primera vez que se montó en una moto. Una Benelli de 50. Tenía 6 años, fue en Junquito, y era del hermano mayor. Tal vez ahí se le inoculó el veneno de una pasión que aún le dura, y de qué manera.

Después, la familia se vino a España. Primero se asentaron en Ponteceso, antes de fijar el domicilio en Bértoa, que aún le dura. En el municipio pontecesán recibió la segunda gran ración de veneno motero. Desde muy joven entró en contacto con gente vinculada al motor. Pese a su corta edad, casi un adolescente, ya manejaba con holgura ejemplares rudos y nobles de Bultaco, la Montesa Capra... Con motores respetables, los de 250 y 370, por ejemplo. Los mayores, al principio, iban detrás de él, pero se soltó en seguida, y de las motos adaptadas, la mayoría para minicrós y cros, pasó a las grandes. Dice que, gracias a aquellos años, conoce a la perfección los montes de Ponteceso.

El espabile llegó a los 16 años, cuando, tras muchas carreras pirata , ganó el campeonato gallego de cros en 80 centímetros cúbicos. En los de 125 se situó entre los tres primeros en varias ocasiones, y en la prueba nacional logró buenas clasificaciones y resultados altos en algunas mangas. «E sempre sen un peso, cos cartos moi contados. Os patrocinios sempre foron moi complicados, pero, agora coa crise, máis aínda». Y eso, añade, es un hándicap crucial. «Se non tes bos medios, malo. Un futbolista bo ten as súas pernas para destacar, pero nas motos é fundamental ter unha boa máquina e apoio». Pese a todo, no abandona este mundo por nada: «Para min, a moto é unha forma de vida, é algo que me pide o corpo dende sempre. A familia é o primeiro, por suposto, pero fóra dela isto é o que máis me gusta». Y dentro de las dos ruedas, el motocrós. Asegura que le ha dado más satisfacciones que disgustos, y ello a pesar de alguna lesión gorda: «Compensa. Pola xente que coñeces, os sitios novos, o que aprendes. Claro que hai fracasos e decepcións, pero hainos en todo, iso forma parte da vida, que é unha mistura de cousas boas e malas».

«Para min, a moto é unha forma de vida»

Fué uno de los gallegos en el Dakar, que, pese a la denominación, discurriró por Africa y posteriormente por Argentina y Chile. Aunque tiene escasos medios, le sobra ilusión.


Su moto navegó  hacia América. Como en los viejos tiempos de la emigración, en que los habitantes de la Costa da Morte partían hacia Argentina o Brasil desde los puertos de A Coruña o Vigo, el transporte de Fran Gómez Pallas viajó embarcado en un contenedor, tras ser cargada en el muelle francés de Le Havre. Un trayecto oceánico de los de antes para una prueba que comienzó su nueva marcha en la historia del deporte y la aventura. Fué el Dakar 2009. La capital senegalesa sigue dando nombre a una prueba mítica que casi siempre ha comenzado en París pero que, por los problemas de la edición del año 2008, la organización decidió migrar hacia los desiertos, las cumbres y los valles del Cono Sur, por Argentina y Brasil, en vez del hipnótico paisaje africano.
La aventura americana, fué la sexta vez que participó en la gran prueba. Acabó dos, en las otras tuvo diversas vicisitudes. En la del año 2007, la mala suerte de que confirmó su presencia tarde y apenas tuvo tiempo de prepararse.
La otra dureza, ya se ha dicho, es la económica. Solo anotarse ya cuesta 13.000 euros. Acudir con un mínimo de garantías ronda los 90.000. Es un capital. «Eu, co que consiga, vou», señala tajante. «Levo moito tempo traballando para isto e non o vou deixar agora». Y si hay que aquilatar costes, pues comparte mecánico con otro competidor, Miguel Puentes, con el que compartió equipo en el 2006.

Puestos a soñar, acabar, quedar en los puestos altos, ganar alguna etapa. En el Dakar 2005, por ejemplo, en una prueba especial fue el primer español y el 19 absoluto. Guarda un buen recuerdo de esa jornada, aunque también de otras, y no solo de la gran carrera africana, sino de francesas con la de Le Touquet (Normandía), en la que participó tres años junto a otros mil pilotos, logrando muy buenos resultados en su categoría.

«Seguirei mentres o corpo aguante»
A Fran no le disgusta el calificativo de aventurero. Es más, lo asume como propio. Y lo seguirá asumiendo «mentres o corpo aguante». No solo por lo del Dakar, sino por la mayor parte de sus aficiones, que huyen de la tranqulidad: Jet ski (en la que fue subcampeón gallego), paracaidismo, bicicleta de montaña, rafting... «En xeral, practico todo o que teña algo de emoción». Es un vitalista, dice. O, mejor, «un optimista». Asegura que confía mucho en él mismo, lo que, a veces, le puede dar algún disgusto.
Fran no está casado, ni lo espera estar, de momento, Trabaja en la empresa familiar, Manfragal, dedicada al montaje de acero inoxidable y estructuras metálicas.

S. Garrido (LVG).
 
 
.

luns, 4 de abril de 2011

HOMENAXE A CARLOS O XESTAL, NO PROGRAMA A SOLAINA DA TVG.


HOMENAXE A CARLOS O XESTAL, NO PROGRAMA A SOLAINA DA TVG.


O pasado xoves 31-3-2011. participamos PEDRO LUIS FERNANDEZ POMBO e máis eu no programa a SOLAINA, da Televisión de Galicia, un programa que en diferentes partes da súa emisión, destacou diversas facetas do amigo CARLOS DIAZ GESTAL "O Xestal", a invitación a pedro Luis foi por ser o Presidente do CORO AIRES DE BERGANTIÑOS de carballo, o cal foi creado polo xestal e eu acudin en calidade de representantes dos "Amigos do Xestal", que fomos parte das dúas homenaxes que se lle realizaron, a primeira no ano 1994 ca organización tamén por parte do Coro aires de Bergantiños e a última da Asociación Lumieira no 2010.

Para ver o video do programa acceder a este enlace e selecciona o programa do día 31-3-2011
http://www.crtvg.es/TVGacarta/?prog=835


.

sábado, 2 de abril de 2011

"XORNADA INFORMATIVA LEI PROTECCION DE DATOS"

ESTAMOS DE XORNADA FORMATIVA EN A CORUÑA.



MOI ENTERESANTE PARA TODOS E TODAS AQUELES QUE MANEXAMOS INFORMACIÓN TANTO NAS REDES , COMO EN XERAL.

"XORNADA INFORMATIVA LEI PROTECCION DE DATOS"

Introducción á lei de protección de datos.

*situación xeral.

...- Que garante

- cal é o seu obxetivo

- definicións. (dato persoal, fichero, tratamiento de datos, responsable do ficheiro.

*Entidades de xestión.

* Principios básicos.

- uso, segredo profesional, deber, nivel protección, información, dereito de oposición.

* requisitos que esixe.

* Tramites con terceiros (cesión de datos). norma, supostos prácticos.

Sancións reais impostas pola protección de datos.

protección de datos e ao menor.

-introducción, dereitos, recomendacións, preguntas frecuentes.

Lei de protección de datos e as novas tecnoloxías.


http://www.agpd.es/portalwebAGPD/index-ides-idphp.php


.

venres, 1 de abril de 2011

CARMEN RIVES SUAREZ, EN XENTE DE AQUI, DE ALA E DE ACOLA

XENTE DE AQUI DE ALA E DE ACOLA.

Programa de entrevistas, en clave persoal, que emitirá BERTV A televisión de Bergantiños CANAL 31.Dirixido e presentado por Xosé María Arán.


Emitese os venres ás 21 horas e reponse os sábado e lúns ás 12:00 e ás 16´30.

Dona. Carmen Rives Suárez.
Emisión: 01-04-2011


Coristanco 1950.
Por si fuera poco haber ejercido como dependienta, costurera, voluntaria de Protección Civil y empresaria, Carmen Rives también ha hecho sus pinitos en el teatro, la música e incluso en el tenis. Formó parte de la junta directiva de Axober y es la presidenta del Comité de Irmanamento de Carballo con L'Isle Jourdain. Siempre tiene que estar metida en algo. «Yo creo que se nace», bromea.

Su periplo geográfico ha sido tan o más completo que el profesional. Tal vez haya tenido que ver lo uno con lo otro. Sus padres vivían en Cee, pero ella nació en Coristanco. «Mis abuelos maternos eran de Centiña, y yo estoy bautizada en San Paio». Pero su estancia en el municipio natal no llegó más allá del bautizo. Carmen Rives fue la segunda de seis hermanos. Su abuelo paterno, guardia civil de profesión, era natural de Cuenca, y su abuela, de A Coruña, pero se instalaron en Cee. Allí vivieron también sus padres y ella pasó los primeros quince años de su vida. «Nos marchamos porque mi madre tenía mucho miedo a la fábrica de carburos. Se empezó a morir un montón de gente», recuerda.

Su siguiente destino fue Carballo, pero en aquellos años no resultaba fácil encontrar trabajo. Aun así, tras algunas experiencias fallidas en Cee, en la capital de Bergantiños empezó la relación de Carmen Rives con el sector textil. «Echo de menos no haber llevado un diario, porque ahora me gustaría recordar algunas fechas y no soy capaz». Solo pasaron cuatro años hasta que la familia volvió a hacer las maletas, esta vez con destino a Francia, donde permanecieron durante casi nueve años.

Carmen Rives guarda excelentes recuerdos del país vecino. «Cuando nos fuimos solo sabía decir algunas cosas que aprendías en las canciones, pero me cayó muy bien el idioma», y eso facilitó su integración en la sociedad gala, en la que asegura que nunca se sintió discriminada ni rechazada por ser extrajera. Formó parte de Socorro Popular, pero la decepcionó la politización de la organización: «Si me quiero meter en la política me meto en la política, no en una asociación para ayudar a la gente», afirma. Fue voluntaria de Protección Civil, colaboró en el rescate de víctimas de accidentes de tráfico y se hizo socia del club de tenis. «Digamos que me metí mucho en la sociedad del pueblo, porque yo creo que si vas por unos meses no hace falta, pero si vas a vivir allí y no sabes por cuánto tiempo tienes que meterte. No entendía yo que hubiera españoles que no hiciesen eso», dice.

Cuando la familia regresó a Carballo, Carmen tenía ya mucha experiencia en el sector textil. En la capital de Bergantiños empezó a trabajar en la confección con sus hermanas, pero después de su boda se trasladó a A Coruña, donde nació su hijo Fran en 1984. La maternidad no le impidió continuar con su profesión ni con su formación, y se matriculó en un curso de decoración a distancia.

De nuevo en Carballo
El año del regreso a Carballo fue 1990. Feiraber se celebraba todavía en la plaza del Concello, y allí expuso sus cortinas. «Fue cuando la gente me empezó a conocer un poco aquí», señala. Esa primera participación en la feria multisectorial fue determinante en su profesión, ya que a partir de ese momento se introdujo en Axober -formó parte de la junta directiva «dos legislaturas y pico», bromea- y en el movimiento empresarial y asociativo de la localidad.

A pesar de su carácter abierto y optimista por naturaleza, Carmen Rives augura malos tiempos para el comercio. «La gente que tiene mi edad -dice- está aguantando para ver si se puede prejubilar o jubilar. En Carballo hay mucha gente que vive de esto, y estamos todos a ver qué pasa». Desde su punto de vista, las cosas nunca volverán a ser lo mismo, porque la sociedad prioriza cada vez más el ocio sobre otro tipo de consumo. Y tal vez por esa época de vacas flacas que vive el sector entiende aun menos que se hayan dejado escapar oportunidades como la de Feiraber.

«La gente no sabe por qué dejó de hacerse. Fue por muchas cosas, porque empezaba a ser siempre lo mismo, porque daba mucho trabajo... pero también porque Axober no podía asumir en solitario el riesgo de la financiación. Al principio lo hacía el Concello, y el último año fue a medias, pero jugábamos con el dinero de las entradas del domingo, y era demasiado riesgo para una asociación», explica. Y a continuación lanza un reto: «Yo echo de menos algo así. Creo que Carballo tiene suficiente potencial para organizar varias ferias sectoriales: del textil, de la automoción... y, por supuesto, la Festa do Pan». Es una pena que dejase de celebrarse.

Carmen Rives nunca desató el lazo que la une con Francia. Pero con la creación del Comité de Irmanamento de Carballo con L'Isle Jourdain pudo hacerle un doble nudo. «Me hacía ilusión mantener el contacto con Francia. Por eso me metí; por eso y porque me lo pidieron». Ha estado ahí desde el principio. «El primer año que hicimos el intercambio fue un desastre, pero después ya se organizó el comité y empezamos a hacer cosas». No son muchas, pero se siente especialmente satisfecha de los cursos de francés, que siguen teniendo demanda año tras año.
Los «hermanos» galos tienen más medios. «Le voy a pedir al alcalde un local. La nuestra no es una asociación al uso, es del Ayuntamiento», argumenta.
Cristina Abelleira (LVG).


.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...