venres, 29 de xullo de 2011

SI OU NON AS LABAZADAS

Estes días, estiven lendo unha infinidade de artígos e comentarios sobre a falta de autoridade na que se atopan moitos pais ante a actitude dos seus fillos. Ben é sabido a repercusión que tivo nos medios a condena dunha nai a 45 días de cárcere e máis dun ano sen ver ao seu fillo de 10 anos, por propinarlle unha labazada ao menor. Con todas as particularidades do caso, que non imos relatar aquí.

Pero con isto retomouse o tema do castigo físico a nenos, tomando como base dos moitos escritos lidos, acollo os comentarios de María Luisa Ferrerós, de Rosalía Pena e do meu bo amigo o letrado Pedro Luís Fernández, con estas boas vimbias evidentemente sairá un bo cesto.

Labazada os nenos, ¿si ou non?, Vaia dilema. Os pais podemos ou non decidir como queremos educar aos nosos fillos. O máis importante desta discusión é que en educación infantil non se pode improvisar.

Podemos ter mil e unha preguntas: ¿Que hai máis aló dunha labazada?, ¿pais desbordados?, ¿nenos difíciles?, ¿exercicio de poder?, ¿crenza a nivel de pais e sociedade que é o xeito adecuado para establecer a disciplina?, ¿pouca habilidade para solucionar conflitos, para convivir, para comunicarse?. Poderíamos seguir a lista de interrogantes, só é un punto de partida para que revisemos o que cremos, pensamos, sentimos e facemos respecto diso.

Desde que se aprobou a reforma do Código Civil, pola que se eliminaba do artigo 154 a disposición para «corrixir razoable e moderadamente aos fillos», moitos pais senten, sentímonos, confusos.

A Lei 54/2007, de 28 de decembro no seu texto vixente do art. 154 dí o seguinte: “Os fillos non emancipados están baixo a potestade dos pais. A patria potestade exercerase sempre en beneficio dos fillos, de acordo coa súa personalidade, e con respecto á súa integridade física e psicolóxica. Esta p
otestade comprende os seguintes deberes e facultades: 1. Velar por eles, telos na súa compaña, alimentalos, educalos e procurarlles unha formación integral. 2. Representalos e administrar os seus bens. Se os fillos tiveren suficiente xuízo deberán ser oídos sempre antes de adoptar decisións que lles afecten. Os pais poderán, no exercicio da súa potestade, solicitar o auxilio da autoridade”. E a maiores na anterior lei dicía “Poderán tamén corrixir razoable e moderadamente aos fillos”, este último é o que se anulou, o famoso o “ius corrigendi”.

¿Quere isto dicir que me poderán denunciar por dar unha simple labazada co que pretendo reprimir a típica rabecha infantil ?. ¿Se criminalizará o método de dar unha palmada na man ao neno que está apunto de electrocutarse metendo os dedos no enchufe?. E, co déspota adolescente, que medidas de corrección ¿débenselles impor para evitar que os fillos agredan aos seus pais, os alumnos aos seus profesores e os mozos aos anciáns? Non lle viría «mellor unha labazada a tempo que dúas a destempo» como resposta á súa actitude tiránica e maleducada, ou pola contra, ¿hai que deixarlles que poñan infinitamente a proba os límites duns pais que se afanan nun dialogo estéril?.

Moitos pais e educadores están nunha especie de limbo. E non é para menos. A partir de agora, propinarlle unha labazada ao teu fillo para recriminarlle un comportamento erróneo xa é delito. É máis, quen pase o seu redor miraralle mal, recriminásenlle a súa actitude, ata, algún deles, correrá a denunciarlle á policía por incitar á violencia ou, o que aínda é peor, por non «respectar a súa integridade física e psicolóxica». Imos, que calquera de vostedes pode ser considerado un maltratador infantil.

Todas as familias deben ter unha serie de normas que haberán de ser cumpridas tanto polos fillos como polos pais e cada fillo deberá ter asignado unha tarefa que cumprir, ademais dun comportamento común que deberán ir aprendendo: ser ordenados, bos modais na mesa, tratar con respecto aos demais, cumprir os horarios, etc.

Os nenos actúan imitando as condutas. É moi importante, xa que logo, que vexan nos seus pais a persoas disciplinadas que cumpren as normas da familia e que en todo momento actúan con respecto e educación. Ante o incumprimento das súas tarefas ou ante un comportamento inadecuado, os pais deben actuar facéndolles saber aos seus fillos que esa forma de actuar non é a que esperan deles.

Todos os pais, utilizan nalgunhas ocasións como instrumento para educar aos seus fillos, os premios e os castigos. Tanto un como outro son métodos que poden servir de gran axuda para educar e para ir modelando a conduta dos fillos, todo dependerá de como os manexemos. Estes métodos son eficaces se non se utilizan con excesiva frecuencia e nos casos en que o tratamento habitual, conversar e reflexionar non forneza efecto.

Hai que saber que queremos ensinar. Se queremos ensinar a non pegar, non se lles pode rifar cando o fan cunha labazada.

Os nenos aprenden por imitación, non polo que lles dicimos senón polo que facemos.
- Se nos ven pegar, eles pegarán.
- Se nos ven discutir, eles discutirán.
- Se nos ven dar portadas e tirar cousas ao chan cando nos enfadamos, eles tamén o faran.
- Se nos ven solucionar os nosos problemas dialogando, eles aprenderán a dialogar.

Finalmente, todo pai ou nai quere que os seus fillos adolescentes sexanlles sinceiros e díganlles que fan durante o tempo libre, se consomen alcol ou outra droga, etc. ¿verdade? digo eu, ¿as labazadas que estes recibiron facilitaron que confiasen máis nos seus pais nun futuro?.

.

venres, 15 de xullo de 2011

DEZ CONSELLOS PARA ESCRIBIR CONTRASEÑAS SEGURAS

Lendo un artigo de  Jordi Sabaté, puiden comprobar  o que estamos a facer moitas veces cos accesos a internet e as claves que estamos a usar, E día que: "1234" segundo revela un estudo, esta é a clave máis frecuente que a gran maioría de usuarios escribimos para protexer os nosos servizos en liña, onde gardamos datos privados de gran importancia, e ata, os números das nosas contas bancarias. Isto significa que calquera hacker pode entrar na maioría de contas privadas de plataformas de Internet en poucos segundos.

Cando queremos elaborar un pouco máis as contraseñas, baseámolas, ata de modo inconsciente, en referencias simbólicas como o noso aniversario, o dos nosos fillos ou a data da nosa voda. Tamén así llo pomos fácil aos hackers, pois lles basta con entrar en sitios como Facebook, ver algún destes datos e, a partir deles, buscar a combinación de entrada aos nosos servizos. Respecto ao nome de usuario, os profesionais de romper claves saben que case todos usamos o mesmo que temos na nosa dirección de correo electrónico. Convén, polo tanto, ser moito máis intelixentes e blindar o que agora temos case como un libro aberto.
1.Buscar sempre claves que teñan máis de oito díxitos. Cantos menos carácteres teña unha clave, máis fácil é rompela para un hacker, posto que o número de combinacións posibles son menos. Considérase débiles ás combinacións menores de oito díxitos, que poden identificarse con programas xeradores de combinacións aleatorias -chamados ro
bots-, o que se coñece como "a forza bruta".

2.Nunca usar só números. Aínda que poñamos claves de oito ou máis díxitos, se usamos só números, é cuestión de tempo que un robot atope a contraseña e entre nas nosas páxinas.

3.Tampouco usar só letras nin palabras. As letras pódense combinar con robots ata dar coa clave. Respecto das palabras, sempre teñen unha conexión simbólica co noso subconsciente, polo que alguén que nos coñeza un pouco pode adiviñar as claves se pensa no nome da nosa parella, os nosos fillos ou as nosas mascotas.

4.Optar sempre por combinacións alfanuméricas. Mesturar letras e números é a solución máis segura porque se mesturan dous sistemas de clasificación, o cal ampla moito as combinacións. De todos os xeitos, un hacker que teña algúns datos persoais sobre nós e moita psicoloxía pode adiviñar as claves se non nos habemos esmerado en confeccionalas. Debemos ser conscientes de que, de modo automático, sempre buscamos combinacións fáciles de recordar e relacionadas con persoas e datas importantes. Polo tanto, o mellor logo de escribir a contraseña é revisar que non conteña sinais persoais.

5.Intercalar signos de teclado. Un truco que nos permitirá usar letras e números relacionados coa nosa vida sen perigo é intercalar símbolos como  "#", "$", "&" o "%" entre os carácteres dá contraseña. A presenza destes carácteres é moito máis difícil de descubrir para hackers e robots.


6.O mellor son as claves aleatorias. Se podemos usar un programa xerador de claves aleatorias, estaremos moito mellor protexidos. A páxina Crave Segura ofrece de xeito gratuíto un xerador de claves no que se pode escoller tanto a lonxitude da contraseña como a cantidade de carácteres alfanuméricos que usamos. Outros servizos como Passwordmeter miden o nivel de seguridade das contraseñas que confeccionamos.

7.Non utilizar a mesma contraseña para todo. Parece unha obviedad, pero é o que facemos a maioría dos usuarios. Hai que ter unha contraseña distinta para cada servizo. Tamén é recomendable cambiar as contraseñas cada certo tempo.

8.Gardar as claves nun documento de texto. Como as claves seguras son moi difíciles, por non dicir imposibles, de recordar, o lóxico é gardalas escritas nun documento de texto, que utilizaremos para almacenar as contraseñas de todos os nosos servizos. Cada vez que debamos entrar a un servizo, teremos que recorrer a este documento. Poida que sexa pesado, pero é máis seguro.

9.Gardar o documento nun lugar seguro. Hai varias opcións para gardar o documento coas nosas claves. A primeira é usar unha memoria USB separada fisicamente do computador e que só enchufemos cando queiramos abrir o documento coas nosas claves. Debemos ser conscientes de que podemos ter o computador monitorizado por algún software malicioso -ocorre con moita máis frecuencia da que cremos- ou que alguén pode acceder a través da conexión wifi se esta non é o bastante segura. A segunda alternativa é gardar o documento nunha copia de seguridade nun servidor da rede, con protocolos de cifrado de 128 bits ou máis. Podemos gardalo en plataformas deseñadas para tales usos, como Clipperz. Bastará con abrir este servizo e acceder ao documento. Iso si: a contraseña de acceso a Clipperz ten que ser altamente complexa, deberemos tela escrita nun caderno, gardala nun caixón e saber que se a perdemos tamén perderemos o resto de contraseñas.
10.Pechar a sesión dos servizos a diario. Cando apaguemos o computador pola noite ou ao saír de casa, a mellor opción é saír de todos os servizos de uso habitual, xa sexan o correo electrónico, as distintas redes sociais onde participemos ou as plataformas onde gardamos documentos para sincronizalos, etc. Se alguén acendese o noso computador e non os pechamos, podería acceder facilmente a tales servizos, xa que o navegador garda as contraseñas se non lle indicamos o contrario. Polo tanto, hai que indicar no apartado de "Seguridade" do noso navegador que non recorde ningunha contraseña. Ao volver usar o computador haberá que introducir todas as claves, pero evitaremos desgustos.

.

martes, 12 de xullo de 2011

REBELION NAS AULAS

No remate do curso, estiven dando unhas charlas por certos institutos e abofé que me preocupou algúns comentarios que me contaron e como non algún que vin.
Despois desto está claro que o profesor de hoxe en día quédanselle pequenos os modelos de Sidney Poitier na película “Rebelión nas aulas”.
Estiven consultando algunhas fontes e puiden sustraer estas opinións que penso que poden ser moi interesantes para o debate.
Os profesores atribúen os conflitos nas aulas á permisividad dos pais,os problemas no aula débense ás condutas dun grupo minoritario de alumnos pero todos os sectores implicados coinciden en pedir máis “man dura” cos responsables. Os expertos, pola súa banda, aconsellan maior participación e diálogo entre as partes implicadas, así como medidas sociais comprometidas coa educación.
A mayoría dos profesores de ensino obrigatorio atribúen os casos de alumnos conflitivos á maior permisividad na familia.
Hai unha percepción maioritaria dentro da comunidade educativa (especialmente entre os profesores) de que, en liñas xerais, existe un clima adecuado e ordenado nos centros que permite unha boa convivencia.

Condutas problemáticas
Con todo, o bo clima dos centros vese perturbado pola existencia de agresións e condutas inapropiadas minoritarias, pero que dificultan a aprendizaxe. Tanto alumnos como profesores opinan que ditas condutas son negativas para a convivencia, e coinciden en pedir accións máis duras cos alumnos que causan problemas.

En canto ás agresións entre alumnos, as condutas agresivas máis habituais son o insulto e o illamento social, como non o famoso acoso escolar.
Respecto das condutas agresivas dos alumnos cara aos seus profesores, cando se producen, xeran unha enorme alarma. En xeral, detéctanse dous comportamentos negativos nos alumnos: a falta de respecto cara os docentes e a conduta inapropiada no aula. No outro extremo, os profesores nun marxe pequeno ridiculiza aos seus alumnos, e tamén practican a teima a algún alumno.

Permisividad familiar
Os profesores atribúen as causas dos conflitos, principalmente, ás familias, e nin pais nin alumnos considéranse causantes das situacións conflitivas que se producen nos centros. Con todo, aínda cando os profesores pensan que a permisividad na familia é a razón principal dos conflitos no centro, nin os pais nin os alumnos creno así.
En secundaria o sentido xeral é que se debería intervir máis duramente cos alumnos que causan problemas no aula. Aínda que non existen grandes diferenzas entre os centros públicos e concertados no que se refire á disciplina dos centros e o aula, parece que esta se coida máis nos segundos, pero coma sempre a administración non regula nada.
Doutra banda, a maioría dos profesores consideran que os pais non prestan suficiente atención ás tarefas escolares dos seus fillos. Os pais, pola contra, din que colaboran de forma habitual.

Autoridade do profesor, baixo mínimos
Os profesores e parte das familias están de acordo en que unha das raíces máis graves do problema,sexa cal for a dimensión deste, está na perda de autoridade por parte do profesor. Como escribe Moratalla, houbo unha época onde os pais dicían aos mestres: “Ao meu fillo, non lle pase vostede nin unha”. Como querían que os seus fillos fosen máis libres e tivesen oportunidades, estaban dispostos a confiar cegamente no mestre e a escola. Cando estes fillos convertéronse en pais non quixeron reproducir o modelo de escola onde eles se formaron. Xa vivían nunha sociedade aberta onde os mestres non eran autoridades senón parte da función pública.

A escola non está peor que a sociedade
O documento elaborado polo Consello Escolar do Estado di que “o clima de convivencia e as relacións entre os membros da Comunidade Educativa son substancialmente mellores nos Centros Escolares que nos contornos sociais nos que se sitúan e o clima escolar non é peor que o dos Centros Escolares dos países da noso contorno cultural”. Ou sexa, que este non é un problema creado na escola, senón social, e non é de España senón de toda Europa. Pero, en calquera caso, non cabe dúbida de que dificulta a tarefa escolar.

Buscar solucións
Os centros deberían ter capacidade e autonomía para cos recursos financeiros de que dispoñan, buscar solucións aos problemas concretos, tales como a contratación directa de profesores de apoio, psicólogos e outro tipo de profesionais.
Igualmente, teríase queconsiderar importante aumentar o grao de participación e diálogo nos centros entre profesores, pais e alumnos, incidindo especialmente na mellora da comunicación.
Debemos contemplar os problemas do ensino cun enfoque multidisciplinar, dedicando máis medios materiais e un apoio maior ao profesorado, así como facilitar a participación real dos propios rapaces e as familias no proceso educativo. É necesario un compromiso colectivo e unha mobilización social a favor da educación.
Está claro que a educación é a peza básica nunha sociedade, e máis na sociedade competitiva que nos tocou vivir, pero non se pode facer si non contribuimos todos co medio escolar, tamén e necesario que tódolos axentes da educación (profesores, profesionais, familias, alumnos, etc.) demandemos das administracións unha verdadeira lei consensuada por todos e que aporte o mellor dos especialista na materia. Permitaseme a licencia: “Non é de recibo” o constante cambio de leises según o partido político que chega o poder, temos que ter un gran pacto Educativo, máis alá dos intereses partidista de cada quen e que reflecta nunha lei educativa que sexa o colofón a preparación integral do alumnado e formación tamén continua do profesorado.

Que así sexa.


.

mércores, 6 de xullo de 2011

ENTREGA DOS GALARDONS DE CARBALLES, BERGANTIÑAN E GALEGO DO ANO 2010



Un ano máis o Padroado Fogar de Bergantiños, fai entrega dos galardóns de Carballés, Bergantiñán e Galego do ano 2010, é un acto público, no que se agasallan con este recoñecemento as persoas e entidades que contribuiron ou están a contribuir ca súa labor no desenvolovemento nos distintos campos en favor dos seus territorios.

DATA: 8 de xullo de 2011.
LUGAR: SALON DE PLENOS CASA DO CONCELLO DE CARBALLO – A CORUÑA. (Capital de Bergantiños).
HORA: 20´30.


OS PREMIADOS


CARBALLES DO ANO:

DON RAMON SANCHEZ GARCIA E DONA BASELISA RODRIGUEZ.


Os esposos D.Manuel Sánchez Cotelo e Dª Josefa García Facal tiveron oito fillos: Carmen, Dolores, Genoveva, Josefa, Eduardo, José, Manuel e Ramón Sánchez García.

Naceron todos en Carballo, e vivían na Lagoa, se ben RAMÓN SANCHEZ GARCIA ao casarse con BASILISA RODRIGUEZ SANDE pasou a residir no edificio chamado o “Covento”, no nº 2 do Campo da Feira, cuxo edificio construíu en terreo propio, dotándoo dunha Capela unida, coñecida por “Capela da Milagrosa” ou tamén “Igrexa da Medalla Milagrosa”.
Dª Basilisa era natural de Buño, e exercía como mestra, aínda que desde que casou deixou a súa profesión.
Contan que Dª Basilisa sufriu unha grave enfermidade, que os médicos non lograban curar. Entón encomendouse á Virxe Milagrosa, facendo a Novena e recibindo con devoción a Medalla da Virxe. Conseguiu curarse de todo, atribuíndo a súa curación a un milagre da Milagrosa.
En agradecemento foi cando decidiu o matrimonio construír a Capela e o Colexio anexo á vivenda (que comunicaba coa Capela), destinándose a Colexio e residencia das Relixiosas Dominicas da Anunciata. As monxas eran as que se encargaban de impartir a ensinanza e tamén a educación relixiosa e formación humana.
Deste xeito, no ano 1912 inaugurouse a Capela, e en 1924 rematáronse as obras do Covento-Colexio.
As alas dereita e posterior do edificio dedicáronse a convento de clausura e colexio; e a ala anterior a vivenda dos Sánchez Rodríguez.
Se a isto se engaden as obras de caridade e penitencia, compréndese perfectamente que o recordo dos fundadores e creadores da Capela da Milagrosa permaneza tan vivo, tanto no barrio coma no resto da Vila de Carballo.
D.Ramón y Dª Basilisa dedicaron moito esforzo e preocupación, así como gran parte do seu patrimonio a que no Covento-Colegio se dese educación cristiá aos nenos e que na Capela se celebrase culto, para o que conseguiron que viñesen a residir as Relixiosas Dominicas da Anunciata. Foron ao longo dos anos moitas persoas as que aprenderon a ler e escribir, y ademais recibiron unha formación cultural, musical e artística, xa que a parte da formación en idade escolar, tamén se impartían clases de labores, música, pintura e convivencia. A “Madre Monserrat” ou a “Madre Matilde” aínda son recordadas polas clases de piano que impartían.
A recoñecida pintora Antoñita Villaverde Pumar, que fue alumna deste Colexio da Milagrosa ata os 17 anos, refire que a Irmá Guillermina Grey, filla de pai inglés e nai arxentina, foi profesora súa. Di Antoñita que ”A tódolos maiores ensinounos o que esixían para Bacharelato, e como debuxaba moi ben facíanos debuxar do natural. Foi a que nos ensinou a pintar á acuarela, e animoume a dedicarme á pintura, que foi a miña profesión”.
Durante a República pechou o Colexio, ao marchar as monxas. Despois continuou unha profesora de Santiago dando clases, tras a Guerra Civil volveron as Relixiosas por una temporada.
D.Ramón Sánchez García morreu en Carballo o 1 de xaneiro de 1941, deixando no testamento disposta unha dotación económica para o funcionamento e atención da Capela da Milagrosa.
En agosto de 1941, o convento e a capela pasaron a ser propiedade dos esposos D. Manuel Peregil Pérez e Dª María Cambón Sánchez.
Dª Basilisa faleceu en Carballo o 21 de Setembro de 1956.
Durante todos estes anos, por un acordo entre a familia propietaria e o Arcebispado de Santiago de Compostela, a Capela estivo aberta ao culto, destacando como actos relixiosos a Novena á Milagrosa e a súa festa, que se celebra o primeiro domingo de Setembro.
O 13 de xaneiro de 2010 transmitiuse a propiedade da Capela e do edificio anexo en ruínas á Parroquia de San Xoán Bautista de Carballo.
Con motivo do Centenario estase preparando a Coroación canónica da Imaxe da Virxe Milagrosa que se fará o 3 de setembro do 2012. O 4 de setembro do presente ano 2011 dará comezo o Ano Xubilar Mariano que o Vaticano concedeu con motivo do Centenario.
Nestes momentos estase a rehabilitar o edificio, para destinalo a unha Obra social de Acollida a mulleres maltratadas, ás nais que non queiran abortar, etc., que será dirixida polas Fillas da Caridade.


ESCOLAS DE BALONMAN XIRIA
As Escolas Balonmán Xiria son froito de moitos anos de traballo por parte dun conxunto de persoas ligadas ao deporte no Concello de Carballo. Para entender cal é a importancia das mesmas dentro da comarca de Bergantiños, e xa na Provincia da Coruña, é preciso coñecer brevemente a historia das mesmas, que se inicia dentro do seo da Asociación Deportiva Xiria, creada en 1983 (galardoada como Bergantiñán do Ano 1990).
Nos primeiros anos de Xiria o nivel de esixencia tanto organizativo coma orzamentario estaba perfectamente cuberto. Pero ao medrar o número de equipos así coma o cada vez maior nivel deportivo supuxo un aumento progresivo dos orzamentos, sendo esta a principal razón para que nun momento determinado se tornase necesaria unha separación clara das partidas económicas de cada unha das seccións, chegándose a un punto no que cada unha delas debería regular e responsabilizarse de xeito diferenciado. Dunha forma clara a partir dese momento o nivel deportivo e a implantación na sociedade bergantiñá aumentou ata levar á Asociación no momento actual a ser o referente máis importante a nivel deportivo da nosa comarca.
No ano 2006 “bautízase” á sección de balonmán coma ESCOLAS BALONMÁN XIRIA, sendo en todos os aspectos a continuidade de dita sección e asumindo todos e cada un dos seus retos, tanto en aspectos sociais, deportivos, organizativos e económicos.
Os fins das ESCOLAS BALONMÁN XIRIA, como non podía ser doutro xeito, son a promoción do deporte. E isto vese reflexado no número de rapazas e rapaces practicantes da disciplina do balonmán e de persoas implicadas no funcionamento das ESCOLAS, que día a día continúa crecendo.

Na actualidade a estratexia deportiva marcada dende o seu inicio permite que o equipo Senior, subcampión na presente tempada do seu grupo de 1ª Estatal (terceira categoría do balonmán español), estea composto nun 95% por xogadores nacidos en Carballo e criados no seu seo. Non se pode obviar que para acadar este obxectivo ás veces se teñen que sacrificar logros deportivos que poderían ser considerados dende outros puntos de vista máis vistosos pero polos que hai que agardar o tempo necesario en aras de manter o espírito primixenio do clube.
Tampouco se escatiman medios para que deportistas que amosen un nivel sobresaínte poidan ter unha opción de futuro consolidada. Con ese fin en decembro de 2010 firmouse un convenio con Club Ademar de León, para ter un acceso a elite de xeito controlado e con grandes beneficios para os posibles usuarios.
No eido social o traballo desenvolto dende as Escolas Balonmán Xiria é recoñecido dende diferentes entidades. Pódese citar o Convenio de Colaboración coa Cruz Vermella e a colaboración anual coa Asociación Antidroga Vieiro coma dous dos puntos máis importantes. Tampouco se pode esquecer a labor de inserción social que se leva a cabo a través das Escolas de Verán, dezasete edicións xa celebradas, e que solidariamente co departamento de Servizos Sociais do Concello de Carballo permite que nenas e nenos en risco de exclusión social teñan as mesmas oportunidades de ocupación do tempo de lecer que os seus compañeiros. Unha iniciativa que crece ano tras anos e que na derradeira edición contou cunha participación de 225 persoas.
Os logros deportivos das Escolas Balonmán Xiria son innumerables. Pero facendo un percorrido pola historia, cabe destacar:
• No ano 1994 celébrase a 1ª Escola de Verán.
• Nas Tempadas 1998/1999 e 1999/2000 foi Campión Liga 2ª Nacional, disputándose a Fase de Ascenso a 1ª Nacional en Carballo.
• En maio de 2000 ascende a 1ª Nacional.
• En 2002 a Federación Galega de Balonmán outorga o Premio de Mellor Clube de Galicia á Sección de Balonmán da A. D. Xiria polos resultados dos seus equipos.
• Na tempada 2001/2002, acada os Subcampionatos Galego Infantil e Galego Cadete.
• En 2003 é Campión Galego Cadete; e ao ano seguinte Campión Galego Xuvenil.
• En Maio de 2004 o Equipo Xuvenil Masculino acada o 7º posto no Campionato España.
• Na Tempada 2005/2006 logra o Subcampionato Galego Xuvenil-Masculino.
• En 2008 son Subcampións da 2ª División Nacional.
• En Maio de 2008 consíguese o ascenso a 1ª División Nacional en Oviedo cun equipo formado maioritariamente por rapaces de Carballo.
• No ano 2009 concédeselle o Premio ao mellor Clube de Galicia, outorgado pola Federación Galega de Balonmán pola traxectoria e o proxecto de Escolas Balonmán Xiria.
• Na Tempada 2010/2011 son Campións Galegos Cadetes. Tamén son segundos na Liga de 1ª División Nacional, participando na Fase Final Ascenso a División de Honra Prata, cun equipo formado con dezaseis rapaces saídos das categorías base das Escolas Balonmán Xiria.
Poderíanse engadir unha longa lista de campionatos provincias en todas as categorías do balonmán. Pero se hai algo do que sinta orgullo as Escolas Balonmán Xiria é do apoio de nenas, nenos, nais, pais, empresas e institucións que confían no bo facer do clube. E no Carballés do Ano 2010 depositan a súa total confianza ano tras ano coa seguridade de compartir un proxecto común, non só no eido deportivo senón tamén no social, tendo a seguridade que todo o traballo desenvolvido dende as Escolas Balonmán Xiria é para o crecemento deportivo do Concello de Carballo, e por ende, dos seus habitantes.


BERGANTIÑAN DO ANO:

OLEIROS DE BUÑO

A primeira formación coñecida que traballou en prol dos intereses oleiros foi a “Sociedad Católico-Obrera del Gremio de Alfareros “. 0 6 de decembro de 1929, o presidente, Manuel López Varela, e o secretario, E. Suárez, asinaron o seu regulamento. Tratábase dunha asociación apolítica, na que todos os seus socios debían pertencer á rama da olería e abonar unha cuota mensual de 25 céntimos. Tiña por obxectivo contribuír ao desenvolvemento artístico, intelectual e moral dos seus asociados.
En 1969 creouse o “Gremio Sindical Artesano de Alfareros de Buño”. 28 oleiros asinaron o acta de constitución, con Manuel Nieto como Mestre Maior e José María Caamaño González como Síndico. A importancia deste artesanado fora decaendo e o obxectivo do Gremio era renovar e dar novo realce a dita profesión. Do 15 ao 30 de Setembro dese mesmo ano celebraron a “1 Exposición de Artesanía Alfarera de Buño”, na “Casa de la Cultura” da Coruña, e solicitaron no concello a creación dunha escola rural de artesanía.
En 1979 naceu a Asociación Fumeiro, presidida por José Antonio López Villar e José Antonio Añón Lista ao longo dos seus 13 anos de actividade (1979-1992). O seu obxectivo primordial foi protexer a continuidade da olería de Buño. Naquel mesmo ano celébrase a 1ª Mostra de Olería, e en anos posteriores organizaría nove máis.
En 1997 xurdiu a Asociación Oleira de Buño, e dous anos despois recolle oficialmente o legado do “Gremio Sindical Artesano de Alfareros de Buño”. Ademais da celebración das últimas 15 edicións da Mostra de Olería (este ano 2011 celébrase a XXVIII edición), destaca a súa presenza noutros importantes eventos coma a “1ª Cumbre de Artesanos de Europa y América Latina” en 1998, a “Semana Verde de Silleda”, “Fitur” 2006 e 2008, “Feria Internacional de Lugano” 2009, a “Feira do Noroeste”, “lntergift”, “Manual Show” (Madrid, feira de manualidades) ou a “Feira do Encaixe de Camariñas” desde 1998 ata hoxe en día (15 anos).
Coa Asociación Oleira chegou a creación da imaxe corporativa “Olería de Buño”, que dende --1999-- ven sendo o distintivo da orixe e calidade das pezas destes artesáns, tralo acordo de colaboración Concello de Malpica-IGAPE. Ademais dos logotipos da Olería de Buño, deséñanse caixas, bolsas e papel que unifican a imaxe corporativa do centro oleiro.
Outro feito significativo foi a posta en marcha da páxina web da Mostra de Olería de Buño en 1999
Participa en publicacións como o Catálogo “Olería de Buño” (2007) “Olería de Buño, unha tradición milenaria” (2008), audiovisual “Cocedura Tradicional” (2010), colabora na “Memoria do Artesán en Imaxes. Centro Oleiro de Buño” (1997) ou nas actividades do XIV Congreso de Ceramoloxía.
Colabora co Ecomuseo dende 1999, participando na realización das 12 Coceduras Tradicionais organizadas ata o de agora.
En 2007 recibiu, xunto co Ecomuseo Forno do Forte, o premio Pedra do Destino, premio que concede a Asociación Amigos dos Museos dirixida por Felipe Senén, pola salvagarda da longa tradición oleira.
Organizadora de cursos formativos para oleiros, como o de aplicación de esmaltes, escaiola ou modelaxe, da efectiva xestión das relacións con organismos, institucións e administracións, sobresae o convenio de financiamento da mostra coa Deputación da Coruña, firmado en 2004, e os Cursos de Olería en 2010 e 2011 coa Xunta de Galicia.
A olería de Buño alcanzou o cénit coa “Medalla de Oro de Bellas Artes” por parte do Ministerio de Cultura. Estas medallas distinguen ás persoas e entidades que teñan destacado no campo da creación artística e cultural ou teñan prestado notorios servizos no fomento, desenvolvemento ou difusión da arte e a cultura, ou na conservación do patrimonio artístico.
Esta dilatada traxectoria é o resultado da longa tradición dos Oleiros de Buño, que non só mantiveron o centro oleiro nesta localidade, senón que exportaron o seu saber facer a outros lugares, deixando unha pegada ben recoñecible na tradición oleira de pobos tan significativos como o centro oleiro de Bonxe (Lugo) ou o desaparecido centro oleiro de Betanzos, ou na tamén desaparecida fábrica de cerámica de A Guarda. Cando tiveron que emigrar levaron a arte de Buño creando obradoiros en lugares tan lonxanos como Canarias ou Sudamérica. Na actualidade, ademais de en Buño, descendentes de oleiros de aquí teñen obradoiros activos en Salvaterra e Ames, onde manteñen unha clara conexión coas súas orixes.
A cerámica de Buño chega a todos lados, vendéndose por toda España e no estranxeiro, chegando a lugares tan distantes como Xapón.

GALEGO DO ANO:

FUNDACION CASTELAO
A Fundación Castelao fundouse o 31 de decembro de 1984, ano en que retornaron os restos mortais de Castelao a Galicia.
É unha institución de carácter privado, e totalmente independente, que traballa en prol da cultura galega.
A Fundación foi creada por un grupo de amigos que se reuniron para gardar fidelidade á obra de Castelao e evitar que o seu nome fose manipulado. O seu primeiro presidente foi Ramón Martínez López, e Avelino Pousa Antelo o secretario. Teresa Rodríguez Castelao, irmá do insigne galego foi presidenta de honra ata a súa morte.
O seu fin é o de estimular e favorecer a cultura galega en xeral e, en particular, o fomento das artes plásticas, etnografía, socioloxía, economía e política galegas, narrativa e teatro, campos en que tanto se distinguiu o xenio de Castelao.
Esta entidade naceu coas modestas aportacións feitas polos membros fundadores, pero cunha grande ilusión de traballo para honrar a memoria e divulgar a obra de Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao. Na actualidade, a súa economía nútrese das cotas que aportan os seus asociados e de subvencións das distintas Administracións públicas.
A Fundación Castelao ten a súa sede nun modesto local da compostelá Rúa do Hórreo e está presidida polo intelectual Avelino Pousa Antelo, destacado mestre rural e propulsor do cooperativismo en Galicia, sendo á súa vez vicepresidente da Fundación Fernández Flórez e vocal das fundacións Pedrón de Ouro e Alexandre Bóveda. Asi mesmo, Miguel
Anxo Seixo Seoane é o vicepresidente desta fundación encargada de difundir a obra do ilustre rianxeiro.
A Avelino Pousa Antelo cambioulle a vida un 10 de maio de 1931, cando con “dezasete iluminados anos e sendo alumno da Universidade Pontificia de Compostela» escoitou falar por primeira vez a Castelao. Setenta anos despois, dirixe unha fundación que traballa, día a día, por manter acesa a memoria do que foi o personaxe máis egrexio da Galicia do século XX.
Segundo Avelino, que é unha das tres persoas que vive e que coñeceu ao autor de “Sempre en Galiza”, Castelao foi o arquetipo da galeguidade; posuíu a ética dun home galego entregado á súa terra enteiramente. En Galicia puido haber mellores políticos, oradores ou artistas pero Castelao foi o guieiro. Castelao ten unha personalidade exemplar, unha conducta humana que sempre será modélica para os galegos de calquera tempo e lugar.
Esta entidade galeguista traballa para gardar e espallar a memoria, a vida e a obra do Daniel Castelao poliédrico e enteiro -artista, escritor, pai do nacionalismo galego contemporáneo, humanista, político-.
A Fundación, que considera o legado de Castelao como 'parte do patrimonio galego', ten un destacado papel na promoción da cultura galega a través do fomento de estudos e publicacións nos eidos máis diversos e da promoción das artes plásticas, o teatro e outras moitas manifestacións artísticas. A fundación edita, entre outras publicacións, os Cadernos Castelao coordinados por Henrique Monteagudo. Ademais, entre os últimos libros editados pola Fundación Castelao, pódese destacar, por exemplo, “Castelao corenta anos despois (1.950-1990)”
No ano 2000, no cincuenta cabodano da morte de Castelao, acadaron logros moi difíciles, como a edición das obras completas na editorial Galaxia, con axuda da Xunta de Galicia e da Fundación Caixa Galicia; ou a exposición da obra gráfica e pictórica, que custou máis de 180.000 euros.
En xaneiro de 2010, a Fundación Castelao pon fin a 25 anos de esforzo para reunir a obra do literato rianxeiro coa presentación dun catálogo coa inxente creación deste intelectual.
A catalogación das creacións de Castelao, que reúne dende ilustracións a lenzos, libros ou discursos, inclúe preto de 3.800 obras e custou cinco lustros que finalmente vira a luz. O coordinador do proxecto, Miguel Anxo Seixo Seoane, fai constar que se logrou recompilar case o 100% da obra de Castelao, a pesar de que foi ilustrador, político e escritor e que ademais tivo que pasar polo exilio. Todo o catálogo da vida e obra de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao está dixitalizado e pasará a ser un patrimonio accesible a todo o mundo, servindo deste xeito para tender unha ponte entre a memoria histórica e o presente.
A posta en marcha do primeiro museo virtual de Galicia, destinado á figura de Castelao, tamén servirá para que os cidadáns poidan ter acceso e profundizar na ampla e diversa obra do máis ilustre dos nosos persoeiros, xa que Castelao foi un dos artífices da chegada da modernidade á identidade cultural de Galicia, e a súa figura non só debería ser unha referencia para os galegos, senón tamén parte do patrimonio universal.

FELICITACIONS A TODOS OS PREMIADOS.

.



LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...