REBELION NAS AULAS

No remate do curso, estiven dando unhas charlas por certos institutos e abofé que me preocupou algúns comentarios que me contaron e como non algún que vin.
Despois desto está claro que o profesor de hoxe en día quédanselle pequenos os modelos de Sidney Poitier na película “Rebelión nas aulas”.

Estiven consultando algunhas fontes e puiden sustraer estas opinións que penso que poden ser moi interesantes para o debate.

Os profesores atribúen os conflitos nas aulas á permisividad dos pais,os problemas no aula débense ás condutas dun grupo minoritario de alumnos pero todos os sectores implicados coinciden en pedir máis “man dura” cos responsables. Os expertos, pola súa banda, aconsellan maior participación e diálogo entre as partes implicadas, así como medidas sociais comprometidas coa educación.
A mayoría dos profesores de ensino obrigatorio atribúen os casos de alumnos conflitivos á maior permisividad na familia.
Hai unha percepción maioritaria dentro da comunidade educativa (especialmente entre os profesores) de que, en liñas xerais, existe un clima adecuado e ordenado nos centros que permite unha boa convivencia.

Condutas problemáticas
Con todo, o bo clima dos centros vese perturbado pola existencia de agresións e condutas inapropiadas minoritarias, pero que dificultan a aprendizaxe. Tanto alumnos como profesores opinan que ditas condutas son negativas para a convivencia, e coinciden en pedir accións máis duras cos alumnos que causan problemas.

En canto ás agresións entre alumnos, as condutas agresivas máis habituais son o insulto e o illamento social, como non o famoso acoso escolar.
Respecto das condutas agresivas dos alumnos cara aos seus profesores, cando se producen, xeran unha enorme alarma. En xeral, detéctanse dous comportamentos negativos nos alumnos: a falta de respecto cara os docentes e a conduta inapropiada no aula. No outro extremo, os profesores nun marxe pequeno ridiculiza aos seus alumnos, e tamén practican a teima a algún alumno.

Permisividad familiar
Os profesores atribúen as causas dos conflitos, principalmente, ás familias, e nin pais nin alumnos considéranse causantes das situacións conflitivas que se producen nos centros. Con todo, aínda cando os profesores pensan que a permisividad na familia é a razón principal dos conflitos no centro, nin os pais nin os alumnos creno así.
En secundaria o sentido xeral é que se debería intervir máis duramente cos alumnos que causan problemas no aula. Aínda que non existen grandes diferenzas entre os centros públicos e concertados no que se refire á disciplina dos centros e o aula, parece que esta se coida máis nos segundos, pero coma sempre a administración non regula nada.
Doutra banda, a maioría dos profesores consideran que os pais non prestan suficiente atención ás tarefas escolares dos seus fillos. Os pais, pola contra, din que colaboran de forma habitual.

Autoridade do profesor, baixo mínimos
Os profesores e parte das familias están de acordo en que unha das raíces máis graves do problema,sexa cal for a dimensión deste, está na perda de autoridade por parte do profesor. Como escribe Moratalla, houbo unha época onde os pais dicían aos mestres: “Ao meu fillo, non lle pase vostede nin unha”. Como querían que os seus fillos fosen máis libres e tivesen oportunidades, estaban dispostos a confiar cegamente no mestre e a escola. Cando estes fillos convertéronse en pais non quixeron reproducir o modelo de escola onde eles se formaron. Xa vivían nunha sociedade aberta onde os mestres non eran autoridades senón parte da función pública.

A escola non está peor que a sociedade
O documento elaborado polo Consello Escolar do Estado di que “o clima de convivencia e as relacións entre os membros da Comunidade Educativa son substancialmente mellores nos Centros Escolares que nos contornos sociais nos que se sitúan e o clima escolar non é peor que o dos Centros Escolares dos países da noso contorno cultural”. Ou sexa, que este non é un problema creado na escola, senón social, e non é de España senón de toda Europa. Pero, en calquera caso, non cabe dúbida de que dificulta a tarefa escolar.

Buscar solucións
Os centros deberían ter capacidade e autonomía para cos recursos financeiros de que dispoñan, buscar solucións aos problemas concretos, tales como a contratación directa de profesores de apoio, psicólogos e outro tipo de profesionais.
Igualmente, teríase queconsiderar importante aumentar o grao de participación e diálogo nos centros entre profesores, pais e alumnos, incidindo especialmente na mellora da comunicación.
Debemos contemplar os problemas do ensino cun enfoque multidisciplinar, dedicando máis medios materiais e un apoio maior ao profesorado, así como facilitar a participación real dos propios rapaces e as familias no proceso educativo. É necesario un compromiso colectivo e unha mobilización social a favor da educación.
Está claro que a educación é a peza básica nunha sociedade, e máis na sociedade competitiva que nos tocou vivir, pero non se pode facer si non contribuimos todos co medio escolar, tamén e necesario que tódolos axentes da educación (profesores, profesionais, familias, alumnos, etc.) demandemos das administracións unha verdadeira lei consensuada por todos e que aporte o mellor dos especialista na materia. Permitaseme a licencia: “Non é de recibo” o constante cambio de leises según o partido político que chega o poder, temos que ter un gran pacto Educativo, máis alá dos intereses partidista de cada quen e que reflecta nunha lei educativa que sexa o colofón a preparación integral do alumnado e formación tamén continua do profesorado.

Que así sexa.


.