SI OU NON AS LABAZADAS

Estes días, estiven lendo unha infinidade de artígos e comentarios sobre a falta de autoridade na que se atopan moitos pais ante a actitude dos seus fillos. Ben é sabido a repercusión que tivo nos medios a condena dunha nai a 45 días de cárcere e máis dun ano sen ver ao seu fillo de 10 anos, por propinarlle unha labazada ao menor. Con todas as particularidades do caso, que non imos relatar aquí.

Pero con isto retomouse o tema do castigo físico a nenos, tomando como base dos moitos escritos lidos, acollo os comentarios de María Luisa Ferrerós, de Rosalía Pena e do meu bo amigo o letrado Pedro Luís Fernández, con estas boas vimbias evidentemente sairá un bo cesto.

Labazada os nenos, ¿si ou non?, Vaia dilema. Os pais podemos ou non decidir como queremos educar aos nosos fillos. O máis importante desta discusión é que en educación infantil non se pode improvisar.

Podemos ter mil e unha preguntas: ¿Que hai máis aló dunha labazada?, ¿pais desbordados?, ¿nenos difíciles?, ¿exercicio de poder?, ¿crenza a nivel de pais e sociedade que é o xeito adecuado para establecer a disciplina?, ¿pouca habilidade para solucionar conflitos, para convivir, para comunicarse?. Poderíamos seguir a lista de interrogantes, só é un punto de partida para que revisemos o que cremos, pensamos, sentimos e facemos respecto diso.

Desde que se aprobou a reforma do Código Civil, pola que se eliminaba do artigo 154 a disposición para «corrixir razoable e moderadamente aos fillos», moitos pais senten, sentímonos, confusos.

A Lei 54/2007, de 28 de decembro no seu texto vixente do art. 154 dí o seguinte: “Os fillos non emancipados están baixo a potestade dos pais. A patria potestade exercerase sempre en beneficio dos fillos, de acordo coa súa personalidade, e con respecto á súa integridade física e psicolóxica. Esta p

otestade comprende os seguintes deberes e facultades: 1. Velar por eles, telos na súa compaña, alimentalos, educalos e procurarlles unha formación integral. 2. Representalos e administrar os seus bens. Se os fillos tiveren suficiente xuízo deberán ser oídos sempre antes de adoptar decisións que lles afecten. Os pais poderán, no exercicio da súa potestade, solicitar o auxilio da autoridade”. E a maiores na anterior lei dicía “Poderán tamén corrixir razoable e moderadamente aos fillos”, este último é o que se anulou, o famoso o “ius corrigendi”.

¿Quere isto dicir que me poderán denunciar por dar unha simple labazada co que pretendo reprimir a típica rabecha infantil ?. ¿Se criminalizará o método de dar unha palmada na man ao neno que está apunto de electrocutarse metendo os dedos no enchufe?. E, co déspota adolescente, que medidas de corrección ¿débenselles impor para evitar que os fillos agredan aos seus pais, os alumnos aos seus profesores e os mozos aos anciáns? Non lle viría «mellor unha labazada a tempo que dúas a destempo» como resposta á súa actitude tiránica e maleducada, ou pola contra, ¿hai que deixarlles que poñan infinitamente a proba os límites duns pais que se afanan nun dialogo estéril?.

Moitos pais e educadores están nunha especie de limbo. E non é para menos. A partir de agora, propinarlle unha labazada ao teu fillo para recriminarlle un comportamento erróneo xa é delito. É máis, quen pase o seu redor miraralle mal, recriminásenlle a súa actitude, ata, algún deles, correrá a denunciarlle á policía por incitar á violencia ou, o que aínda é peor, por non «respectar a súa integridade física e psicolóxica». Imos, que calquera de vostedes pode ser considerado un maltratador infantil.

Todas as familias deben ter unha serie de normas que haberán de ser cumpridas tanto polos fillos como polos pais e cada fillo deberá ter asignado unha tarefa que cumprir, ademais dun comportamento común que deberán ir aprendendo: ser ordenados, bos modais na mesa, tratar con respecto aos demais, cumprir os horarios, etc.

Os nenos actúan imitando as condutas. É moi importante, xa que logo, que vexan nos seus pais a persoas disciplinadas que cumpren as normas da familia e que en todo momento actúan con respecto e educación. Ante o incumprimento das súas tarefas ou ante un comportamento inadecuado, os pais deben actuar facéndolles saber aos seus fillos que esa forma de actuar non é a que esperan deles.

Todos os pais, utilizan nalgunhas ocasións como instrumento para educar aos seus fillos, os premios e os castigos. Tanto un como outro son métodos que poden servir de gran axuda para educar e para ir modelando a conduta dos fillos, todo dependerá de como os manexemos. Estes métodos son eficaces se non se utilizan con excesiva frecuencia e nos casos en que o tratamento habitual, conversar e reflexionar non forneza efecto.

Hai que saber que queremos ensinar. Se queremos ensinar a non pegar, non se lles pode rifar cando o fan cunha labazada.

Os nenos aprenden por imitación, non polo que lles dicimos senón polo que facemos.
- Se nos ven pegar, eles pegarán.
- Se nos ven discutir, eles discutirán.
- Se nos ven dar portadas e tirar cousas ao chan cando nos enfadamos, eles tamén o faran.
- Se nos ven solucionar os nosos problemas dialogando, eles aprenderán a dialogar.

Finalmente, todo pai ou nai quere que os seus fillos adolescentes sexanlles sinceiros e díganlles que fan durante o tempo libre, se consomen alcol ou outra droga, etc. ¿verdade? digo eu, ¿as labazadas que estes recibiron facilitaron que confiasen máis nos seus pais nun futuro?.

.